Réttur - 01.04.1978, Side 4

beinlínis einokað alla pólitíska hugsun í
landinu í krafti íjármagns síns, sem ekk-
ert hinna blaðanna gat keppt við. Og all-
ir þekkja baráttuaðferðir Morgunblaðs-
ins, sem eru þær að halda fólki frá því að
hugsa. Þar hefur aldrei farið fram um-
ræða af neinu tagi, og ef til vill nægir að
geta þess, að ennþá birtast reglulega hug-
arórar Billy Grahams í þessu blaði, sem
eru að minni liyggju botninn á mann-
legri hugsun. Á sama tíma og Morgun-
blaðið byggði málflutning sinn á áratuga
gamalli þröngsýni og íhaldssemi - sem
hin blöðin voru alls ekki saklaus af held-
ur- tók Þjóðviljinn stefnubreytingu í þá
átt að opna umræður og birta upplýsing-
ar. Jafnframt því gerðust síðdegisblöðin
sjálfstæðari gagnvart stjórnmálailokkun-
um, og síðast en ekki síst kom sjónvarpið
til sögunnar, sem enginn skyldi vanmeta
hvað varðar almenna skoðanamyndun í
landinu. Morgunblaðið missti einfald-
lega af þessari þróun, og það hygg ég að
ritstjórnin sé að uppgötva nú. Þetta er
vafalítið sterkur þáttur í því sem nú hef-
ur gerst.
Innan Alþýðubandalagsins liafa á
margan hátt verið tekin upp vinnubrögð
í samræmi við þessa þróun. Til ilokksins
hafa komið hópar af ungu, upplýstu
fólki, sem er tilbúið til að leggja fram
vinnu, en er ekki að sækjast eftir hégóm-
legum vegtyllum. Og þó að við séum enn
gagnrýnin á innviði flokksins, verðum
við að vera svo sanngjörn, að við hljót-
um að viðurkenna að meira lýðræði er
nú í ákvarðanatökum flokksins en áður
hefur verið. Það hefur oft kostað átök, en
þau þolum við sósíalistar betur en aðrir
flokkar. Það er einfaldlega vegna þess, að
sósíalískt lífsviðhorf er hluti af manni
sjálfum, sem maður kemst ekki undan.
Það breytist ekkert, þó að flokkurinn sé
vondur, maður er sósíalisti eftir sem áð-
ur. Það er engin hætta á að við förum að
kjósa íhald, framsókn eða krata, þó að
við séum óánægð í flokknum. Stefna þess-
ara ílokka kemur okkur ekki við. Það er
hins vegar hverjum manni ljóst, hvernig
ástandið er nú innan Sjálfstæðisflokksins.
Þegar hann missti valdið, hófust bræðra-
vígin samstundis. Svo urðu þau illvíg, að
Morgunblaðið gat ekki lengur talað um
samstöðu Sjálfstæðismanna. Ástæðan er
auðvitað sú, að flokksmenn Sjálfstæðis-
llokksins eiga ekkert sameiginlegt nema
sína eigin hagsmuni. Ekkert sameigin-
legt lífsviðhorf tengir þetta fólk saman.
Ósi gurinn er þeim ofraun.
Ósigurinn hefur aldrei verið okkur of-
raun. Fólkið sem trúði á bræðralag
mannanna, hélt áfrarn að fjármagna sam-
tökin og blaðið, á hverju sem gekk. Eng-
inn hefur nokkru sinni efnast af veru
sinni í samtökum sósíalista á íslandi,
miklu frekar hefur það farið á hinn veg-
inn. Það er varla von, að hugsjónalaust
lólk skilji það eða trúi, að hvenær sem
samtök okkar vantar peninga, er tiltölu-
lega auðvelt að skrapa þá saman, og er
bygging Þjóðviljahússins margnefnt
dæmi þar um. Ungur maður, sem var ný-
genginn í flokk okkar og hafði áður unn-
ið á annarri flokksskrifstofu, fékk það
verkefni fyrir síðustu jól að safna fé hjá
flokksfólki, Jrví að rétt eina ferðina vant-
aði Þjóðviljann peninga. Eg fékk upp-
hringingu og fór til fundar við hann og
gxeiddi mitt framlag. Hann gat ekki orða
bundist og sagði eitthvað á Jrá leið, að
aldrei hefði liann trúað Jrví fyrr en hann
tók á, að þetta væri hægt. Fyrir okkur
sósíalistum er Jretta alvanalegt og algjör-
lega sjálfsagt. Undir þessu sameiginlega
76