Réttur - 01.01.1982, Blaðsíða 41

um hana af sögu ættarsetranna er horfin, og
í nútímaborgarafjölskyldu eru allir einstakl-
ingar á þönum, ýmist sem þátttakendur í lífs-
gæðakapphlaupinu við söfnun auðs eða ann-
arra eftirsóttra hluta, eða í skólum og á
barnaheimilum. Gamla fólkið situr eitt
heima, á daginn, og gengur allt vel, þar til
hrörnun og sjúkdómar fara að gera verulega
vart við sig. Á almennum sjúkrahúsum eru
sjúklingar fyrst og fremst teknir til rann-
sókna og síðan til fyrstu meðferðar, en ef
gamalt langlegufólk færi að hrannast þar
upp, yrðu þessar deildir brátt óvirkar til
sinna ætlunarverka. Þess vegna getur stundum
verið erfitt að koma gömlu og lasburða fólki
inn á sjúkrahús, og þarf oft að liggja fyrir
drengskaparyfirlýsing um, að það verði tekið
inn á heimili sitt aftur.
Til mótvægis hefur heimilishjálp og
heimahjúkrun verið efld og ýmsar fleiri fé-
lagslegar aðgerðir komið til. En afar oft er
heilsan svo mjög þrotin, að slíkar ráðstafanir
hrökkva ekki til og heimilin örmagnast á
endalausri vakt yfir sjúklingunum. Þau hafa
hneppst í ánauð af völdum hins farlama
gamalmennis og reyna því að leita allra ráða
til að losna úr henni.
Eigum við að láta sem við þekkjum
ekki fólkið sem skóp velferðar-
þjóðfélag?
Ég dreg það ekki í efa, að aldraða fólkið
finni fyrir því oft á tíðum, að það sé orðið
41