Réttur - 01.01.1982, Blaðsíða 64

NEISTAR
Um Reagan
„Reagan er miðlungs leikari,
sem leikur slæman forseta fram-
úrskarandi vel.”
Nathan Goldman, fyrrver-
andi forseti heimsþings
Gyöinga. (Eftir ,,Spiegel”
22.2. '82)
*
Smásaga
„Það kviknaöi I bókasafni Ron-
alds Reagans forseta í Hvita hús-
inu og allar bækur forsetans
brunnu. Báðar.”
„Almáttugur. Hefur hann lesið
þærallar?”
„Nei, en hann er næstum búinn
að eyða alveg tlu litblýöntum á að
lita I fyrri bókina.”
(Úr „Information")
*
Álit Bandaríkjahers
„Iðnaður Bandarlkjanna þarfn-
ast styrjaldar. Það veit Reagan,
sem fyrst og fremst umgengst
stóriðjuhölda. Hann mun gera sér
far um aö takmarka strlðið við
Evrópu.”
* „Zeitmagasin", Hamborg,
13. nóv. 1981.
Meir en 5%
George Bush, varaforseti Banda-
rlkjanna, átti nýlega viðtal við
„Los Angeles Times”.
Bush lýsti þvl yfir að I kjarn-
orkustyrjöld gæti einn orðið sig-
urvegari, ef eftirfarandi skilyrðum
væri fullnægt:
„Það verður að tryggja að yfir-
herstjórnin lifi stríðið af og enn-
fremur að viss iönaöartæki standi
uppi eftir strlðiö. Ennfremur verð-
ur að tryggja öruggt skýli fyrir
vissa hlutfallstölu almennra borg-
ara og ennfremur veröur að tryggja
næg vopn til þess að geta valdiö
mótaöilanum meira tjóni en hann
geti valdiö okkur. — Þetta er ein-
mitt sú leið, sem fara veröur til að
vera sigurvegari i kjarnorkustyrj-
öld.”
Þá spurði „Los Angels Times”,
hve há sú hIutfalIstala amerlskra
borgara væri, er heföu möguleika
á að lifa af.
Svar Bush: „Meir en 5 af hundr-
aöi."
*
Orö, sem ættu að búa
i hjarta hvers íslendings
(Sá mikli mælskumaöur og
einlægi ættjarðarvinur,
slra Sigurbjörn Einarsson,
sagði m.a. eftirfarandi I
ræðu á útifundi i Reykjavlk
31. mars 1946:)
„Ég veit ekki, hverju okkur kann
að vera heitiö gegn þvl að Ijá er-
lendu stórveldi fangastaöar á
landi voru. En ég veit hvað við
missum, ef við gerum það. Við
missum traust og virðingu allra
þjóða, fyrst þeirrar manndóms-
þjóðar, sem æskir Itaka I landi
okkar, og sföan allra annarra. Viö
missum allt tilkall til þess, að fyrr-
verandi sambandsþjóð okkar og
önnur Noröurlönd llti á okkur
öðruvlsi en sem pólitlska skræl-
ingja. Við missum sjálfstsraust
og sjálfsviröingu. Við missum,
slitum úr okkur þann
hjartastreng, sem tengir okkur
þrautum og sigrum, sárum og
sælu, draumum og dáðum horf-
inna, islenskra manna. Við
missum Einar Þveræing, Árna
Oddsson tárvotan I Kópavogi,
missum Jón Sigurösson, því að
við höfum svikiö þá alla. Við miss-
um ilminn af gróanda 19. og 20.
aldar. Við missum 17. júní 1944,
því við umhverfum þvl, sem þá
geröist, I skrum og skrlpaleik. Við
missum nú þegar yfirleitt allt,
sem verömætast er og með öllu
óbætanlegt, en ávinnum I mesta
lagi I staðinn það eitt, sem mölur
og ryð eyöir og þjófar stela.
Hverju við kynnum að ræna
óborna islendinga, vitum við ekki.
En þaó þarf ekki að minna okkur
á, hver kostnaöur hlaust af þeim
fríðindum, sem keypt voru fyrir
réttindaafsal árið 1262. Sjálfan
sig selur enginn nema með tapi,
hvað sem liöur hagfræði þessara
gróðatlma. Gömlu mennirnir köll-
uöu það að versla viö fjandann að
meta æru sína til peninga og
leggja framtlð slna ævarandi i
veð fyrir stundarávinningi, hvort
sem það var gert af ótta eða
ágirnd. og þeir höfðu þá trú, að
sllk viöskipti horfðu til lltils
ábata.”
64