Réttur - 01.01.1993, Síða 25

Milliþinganefnd í stjórnarskrármálinu. Frá vinstri: Haraldur Guðmundsson, Áki Jakobsson,, Jónas
Jónsson, Gísli Sveinsson (formaður), Stefán Jóhann Stefánsson, Einar Olgeirsson, Bjarni Benedikts-
son, Hermann Jónasson.
alþýðu manna, gera þá svo úr garði að
þessu takmarki verði náð og ennfremur
að koma bestu bókmenntum íslendinga
að fornu og nýju inn á hvert heimili. Það
fer fjarri því að stúdentsmenntun væri of
mikil menntun handa hverjum íslend-
ingi.“
Þannig var Einar — og þetta er skrifað
iyrir 50 árum. En jafnframt var hann
þeirrar skoðunar að baráttan fyrir sjálf-
staeði íslands væri barátta fyrir þjóðfrelsi
annarra þjóða því barátta einnar lítillar
þjóðar hefði alþjóðleg áhrif. Hann var
því ekki einangrunarsinni og taldi að
þjóðleg barátta yrði að byggjast á alþjóð-
'cgum forsendum. Barátta Sósíalista-
Hokksins varð rómsterk og hún náði ekki
aðeins til menntamanna og þeirra sem
höfðu sig helst í frammi. Hún varð hluti
af hinu hversdagslega amstri flokksins og
hún varð hluti af stéttabaráttunni. Meðan
skoðanabræður Einars annars staðar
koðnuðu niður í sjálfhverfa gagnrýnis-
hópa varð Sósíalistaflokkurinn svo stór
að hann náði til um það bil fimmtungs
þjóðarinnar og fékk reyndar um 30% at-
kvæða í sjálfri Reykjavík þegar best lét.
Þátttaka Einars í stofnun lýðveldisins
var því ekki aðeins í samræmi við al-
menna pólitíska stefnu hans heldur einnig
heitar tilfinningar hans. Er gaman að sjá
hvernig hann, sem ritari samvinnunefnd-
ar alþingis um stjórnarskrármálið, hefur
haft áhrif á gang mála og þar eru ekki alltaf
25