Morgunblaðið - 31.03.2006, Blaðsíða 26

„ÞEGAR ég kom inn á Roses í
fyrsta skiptið gat ég ekki hamið mig
og sagði stundarhátt: „Geggjað!“
Veggirnir voru loðnir, úr bleiku
gæruskinni og heldur betur notalegt
að strjúka þá og halla sér upp að
þeim. Þarna var allt mjög skraut-
legt, myndir af Jesú og Maríu mey
upp um alla veggi, silfurvængir á
hátölurum og stjörnur í loftinu,“
segir Heiðrún Meldal Kristinsdóttir
um bleika barinn eins og hún kallar
þennan stað sem hún stundaði þó-
nokkuð í Berlín í janúar síðast-
liðnum þegar hún var þar í fríi.
„Roses er pínulítill staður en mjög
vinsæll og hann er ekki opnaður
fyrr en seint á kvöldin og því er gott
að enda þar eftir annað útstáelsi.
Barbíbarinn var líka æðislegur en
það er rólegur staður, svona kaffi-
bar. Gaman að sjá hugmyndaflugið í
skreytingunum, þar eru barbídúkk-
ur nánast hvert sem litið er, þær
hanga meðal annars í ljósakrón-
unum.“
Föðurland og lopapeysa
Heiða segist fyrst og fremst hafa
farið í þessa mánaðarlöngu ferð til
Berlínar með það í huga að gera
ekki neitt, njóta líðandi stundar og
vera ein með sjálfri sér. „Ég var
skálavörður í Þórsmörk í sumar og
átti því ekki heimangengt til að fara
í frí yfir sumartímann eins og flestir
gera. Það var jökulkalt í Berlín og
frostið fór niður í 20 gráður. Á eilífu
rölti mínu um borgina kom sér held-
ur betur vel að ég var með íslenska
föðurlandið og gömlu lopapeysuna
með mér.“ Heiða segist ekki hafa
hagað sér eins og alvörutúristi í frí-
inu, hún fór til dæmis ekki mikið á
söfn en gerði þeim mun meira af því
að lesa. „Ég hef ekki lesið svona
mikið í langan tíma. Þess á milli
hafði ég það huggulegt, rak nefið
inn á kaffihús, pöbba og mat-
sölustaði. Reyndar skrapp ég einu
sinni með næturlest til Póllands, fór
til Kraká og kom við í saltnámunum
og Auschwitz og rölti um gamla bæ-
inn.“
Karlarnir í sveitinni
kenndu mér að dansa
Heiða er ekki þekkt fyrir að vera
lengi í rólegheitum og því fór það
svo að hún brá sér í stærsta klif-
urhús í Evrópu, sem er í Leipzig, og
þar klifraði hún í heilan dag. „Þetta
var alveg magnað. Íslensk vinkona
mín kom í heimsókn til mín í viku og
við vorum í svo miklu klifurstuði að
við létum vaða og sáum ekki eftir
því.“ Og ekki gat hún látið vera að
liðka legginn líka á dansgólfinu enda
finnst Heiðu fátt skemmtilegra en
að dansa gömlu dansana. „Ég var
svo heppin að finna stað þar sem
þeir voru iðkaðir. Hann heitir SO
36, og þangað fór ég á sunnudags-
kvöldum, skellti mér í lakkskóna og
dansaði gömlu dansana tímunum
saman,“ segir Heiða sem er þokka-
lega liðtæk í polka og ræl, enda alin
upp í Fljótunum í Skagafirði.
„Gömlu karlarnir heima voru dug-
legir að bjóða mér upp þegar ég var
stúlka í sveitinni og þeir kenndu
mér mest af því sem ég kann í þess-
um fótafræðum.“
Glíman við svuntustúlkuna
Heiða prófaði ýmsa veitingastaði
og á einum þeirra, hinum indverska
Chandra Kumari, tókst henni að
tala stelpu úr svuntunni.
„Mig sárlangaði svo í svuntuna
sem stúlkan var með sem þjónaði
mér. Þetta var dökkblá svunta með
fallegri sól og mig langaði til að gefa
vinkonu minni heima á Íslandi ein-
mitt svona svuntu af því hún kennir
sig við himintungl. Ég gaf mér góð-
an tíma í þetta verkefni, byrjaði á að
spyrja hana hvar ég gæti keypt
svona svuntu og hún svaraði að
hvergi gæti ég það því þetta væri
sérhannað fyrir staðinn. Ég vildi þá
kaupa svuntuna af henni en hún
sagðist ekki mega selja hana. En ég
gafst ekki upp og minnti hana alltaf
á þetta í hvert sinn sem hún kom að
borðinu. Rétt áður en við fórum
spurði hún mig hvort mér væri al-
vara með svuntuna og ég játti því.
Þá sagðist hún eiga aukasvuntu inni
í skáp sem væri skítug og ég mætti
fá hana með því skilyrði að segja
ekki nokkrum manni frá því. Og hún
þvertók fyrir að taka við greiðslu
fyrir herlegheitin, því þá sagðist hún
verða rekin. Ég var henni af-
skaplega þakklát og dálítið ánægð
með árangurinn hjá mér í þessari
glímu og skildi eftir aur á borðinu
sem hún gat þá haldið fyrir sig sem
þjórfé.“
Hóruhús og bar frá stríðsárunum
Heiða fann marga skrautlega bari
og kaffihús en hún segir mikið af
þeim á Kreuzberg. „Það er mjög
skemmtilegt svæði eða hverfi,
kannski ekkert voðalega snyrtilegt,
en mannlífið þeim
mun fjölbreyti-
legra.“ Heiða mælir
með pínulitlum bar
á Alexanderplatz
sem hefur verið látinn
halda sér eins og hann
var á stríðsárunum.
„Sama er að segja um
Kumpelnest 3000, en það
er bar sem er gamalt
hóruhús þar sem allt er
nánast óbreytt frá upp-
runalegu útliti. Svo fór ég
alltaf með þvottinn minn á
mjög frumlegt þvottahús á
Immanuelkirchstrasse, en
þetta þvottahús var líka netkaffi
og matsölustaður sem kom sér mjög
vel þegar ég var að bíða eftir þvott-
inum.“
Hringrúm úr pappa
Heiða heimsótti líka eyju sem var
úti í á, en á þessari eyju er aðeins
eitt hús sem er skemmtistaður og
þar er oft lifandi tónlist.
„Ég bjó í mjög sérstakri íbúð í
Austur-Berlín, stutt frá Alexand-
erplatz, sem vinkona mín lánaði mér
á meðan hún skrapp til Nýja-
Sjálands. Hún er listakona og íbúðin
hennar ber þess merki. Rúmið
hennar er til dæmis kringlótt og ein-
göngu úr pappa, en hún bjó það sjálf
til og það tók hana hálft ár að klára
verkið. Hún bætir það reglulega
með pappa ef eitthvað fer úrskeiðis.
Þetta er mikið ágætis rúm en þó eru
í því nokkrar holur og ég þurfti að
finna minn rétta stað í því.“
 VETRARFRÍ | Heiða fann marga skrautlega staði í Austur-Berlín
Tókst að tala svuntuna
af þjónustustúlkunni
Morgunblaðið/Kristinn
Skrautlegar barbídúkkur sátu á skápnum þar sem kökurnar voru geymdar.
Veggirnir voru loðnir, úr bleiku gæruskinni.
Daglegtlíf
mars
 BARBIEBAR
Mehringdamm 77
10965 Berlin
www.barbiebar.de
…
 ROSES
Oranienstr. 190
Kreuzberg 36
…
 CHANDRA KUMARI
Knaack-str. 4
10-405 Berlín
…
www.so36.de
Eftir Kristínu Heiðu Kristinsdóttur
khk@mbl.is
Heiða féll fyrir
Barbíbarnum í Berl-
ín, enda er hún hrif-
in af barbídúkkum.