Morgunblaðið - 31.03.2006, Blaðsíða 41

hefðir bara verið að látast fyrir
hana og ekki viljað láta hana sjá
hve illa var komið, enda dró fljótt af
þér eftir að Sússa hvarf aftur heim
til Búdapest. Það hafði lengi staðið
til að þú kæmir í heimsókn til okkar
þar, það verður ekki úr því sem
komið er, en við munum svo sann-
arlega sakna þín innilega. En við
treystum því sem John Lennon
orðaði einhvern tímann eitthvað á
þessa leið: „Að deyja er rétt eins og
að fara úr einum bíl yfir í annan,
svo við þurfum ekki að hafa miklar
áhyggjur af því.“
Guð gefi mér æðruleysi til að
sætta mig við það sem ég fæ ekki
breytt, kjark til að breyta því sem
ég get breytt og vit til að greina þar
á milli.
Jón Gunnar.
Eitt sinn verða allir að deyja en
stundum finnst okkur það gerast
alltof snemma á lífsleiðinni eins og í
tilfelli Gunnhildar Gunnarsdóttir
kærrar frænku okkar sem lést að-
eins 62 ára gömul eftir erfiða en
stutta sjúkdómslegu.
Hún Gunnhildur elsta eins og
hún var oft kölluð á þessu heimili,
því þær eru þrjár í fjölskyldunni,
var afar hreinskilin og lét okkur al-
veg vita sitt álit á hlutunum, gat
verið hvöss en meinti vel hún var
bara að benda á hvað henni fyndist
að betur mætti fara. Hún leit oft
inn í heimsókn og voru það ætíð
skemmtilegar stundir þar sem var
spjallað um heima og geima, hún
fylgdist vel með öllu sem var að
gerast hvort sem það var hér á
Hornafirði eða annars staðar.
Íþróttir hafði hún mjög gaman af
að horfa á og hlusta á lýsingar í út-
varpi.
Hún var lítil og grönn kona en af-
ar dugleg til vinnu og hlífði sér
aldrei. Ömmu annaðist hún af mik-
illi nærgætni síðust æviár hennar,
og var dugleg að koma alstaðar þar
sem einhver þurfti hjálp. Sannköll-
uð hjálparhella. Hún átti ekki börn
né mann en samt svo marga að sem
þótti afar vænt um hana og hafa
misst svo mikið. Guð styrki okkur
öll í sorginni.
Vaktu, minn Jesús, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þökkum þér samfylgdina, kæra
frænka.
Bára, Þorsteinn og börn.
Gunnhildur mín.
Frá því að man eftir mér hefur
þú verið fastur punktur í lífi mínu,
sérstaklega eftir að þú fluttir heim
frá Reykjavík og „niðrí“ Haga. Þar
áttum við margar góðar stundir og
stóðum saman í gegnum súrt og
sætt, frænkurnar. Þar lærði ég líka
margt um lífið, t.d. það að hund-
urinn getur svo sannarlega verið
besti vinur mannsins og að te getur
verið gott í rétta félagsskapnum
(það var og er einungis drukkið þér
til heiðurs!). Þær voru margar
kvöldstundirnar sem við áttum
saman niðri í Haga yfir góðum
sjónvarpsþætti eða spjalli og um
leið hlustuðum við á mýsnar trítla á
milli þilja. Ég gleymi því seint þeg-
ar ég kom eitt sinn og heyrði þig og
einn hundinn skiptast á gelti og
öskrum í eldhúsinu. Þegar inn var
komið stóðst þú uppá stól og
öskraðir á mús sem var að spóka
sig í eldhúsinu, en hundurinn gelti
á þig fyrir þetta undarlega hátt-
arlag og hafði engar áhyggjur af
músinni! Síðan þá hef ég sjálf stað-
ið í þeim sporum að dætur mínar
koma að mér í sambærilegu
ástandi. Þeim fannst nú framferði
móður sinnar ekki mjög hetjulegt,
en þú varst nú samt alltaf hetjan
mín.
Þegar þú fluttir svo á Hafnar-
brautina fór gelgjan smám saman
að færast yfir mig, en það er gott til
þess að hugsa að það breytti engu
okkar á milli. Áfram áttum við góð-
ar stundir saman og ég gætti
hundanna þinna og húss þegar á
þurfti að halda. Nú í seinni tíð höf-
um við svo hist í flestum ferðum
mínum á Hornafjörð yfir morgun-
kaffi hjá mömmu og skipst á sögum
úr sveitinni. Þeirra stunda verður
sárt saknað.
Er vaknaði bjartur dagur í dróma,
döggin þig grætur með hugljúfum tárum.
Minningar fagrar í huganum hljóma,
himnanna litir mig faðma í sárum.
Þú réttir faðm á lífsins leið,
lýstir margan efa.
Þér ávallt virtist gatan greið,
grátinn vildir sefa.
Með trega í hjarta ég missi mátt,
minnist þá góðra funda.
Ljósið þér stefni í nýja nátt,
nægt er þar gleðistunda.
(Jóh. Gunnars.)
Blessuð sé minning Gunnhildar
frænku.
Jónína Lovísa.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. MARS 2006 41
MINNINGAR
að sig inn í minningu þeirra um
ókomna tíð og verða þeim verðugt
vegarnesti. Skarð Kristjáns verður
vandfyllt en við KR-ingar þótt daprir
séum munum horfa hátt, bíta á jaxl-
inn og halda áfram með orð Kristjáns
í huga: Ekkert kakó. Knattspyrnu-
deild KR þakkar Kristjáni frábær
störf og sendir fjölskyldu hans okkar
einlægustu samúðarkveðjur og full-
vissu um að þið eigið vini vestur í bæ.
Látinn er langt um aldur fram,
mikill sómamaður, undirrituðum afar
kær og nákominn. Kristján Gíslason
Þorvaldz endurskoðandi lést á Land-
spítala við Hringbraut fimmtudaginn
23. mars sl., liðlega mánuði eftir 52
ára afmælisdaginn. Það var á árinu
1973 að Gulla kom með Kristján og
kynnti okkur hann sem verðandi
tengdason og þannig hefur það verið
í 33 ár. Þetta var mjög myndarlegur
ungur maður með sítt hár og mikið
skegg að hætti þess tíma hjá mönn-
um á hans aldri. Þannig háttaði til
milli okkar og Gullu að nánast frá
fæðingu var hún mikið hjá okkur sak-
ir nábýlis hjá foreldrum hennar og
okkur en við bjuggum þá í sitthvor-
um endanum á Skipasundi 92. Svo
liðu árin, Gulla varð og hefur verið
heimagangur hjá okkur alla sína ævi.
Kristján lærði til endurskoðanda og
starfaði við það alla tíð, bæði sem
sjálfstætt starfandi og eins hjá öðr-
um.
Hans annað starf var við knatt-
spyrnuþjálfun. Hann hafði líka leikið
knattspyrnu með Val og Breiðabliki
áður. Hann lærði knattspyrnuþjálf-
un, bæði hér heima og erlendis, sótti
mörg námskeið til ýmissa Evrópu-
landa. Hann þjálfaði hjá félögum hér
á Reykjavíkursvæðinu og úti á landi,
nú síðast þjálfaði hann hjá KR. Að-
eins sex dögum fyrir andlátið var
hann á vellinum í Kaplaskjólinu með
strákunum sínum. Knattspyrnan var
honum mikils virði alla tíð og það var
Liverpool sem var hans lið í Bret-
landi.
Kristján var mikil félagsvera, naut
sín vel í góðra vina hópi, var vel að
sér, fylgdist vel með öllu í samfélag-
inu. Hann hafði sínar skoðanir á hlut-
unum, var réttsýnn og virti skoðanir
annarra. Kristján var mjög vinmarg-
ur maður.
Gulla og Kristján eignuðust tvo
syni, Skúla kennara og Ólaf Steinar
leikara. Þau höfðu gaman að ferða-
lögum, og fóru víða. Margar voru
ferðirnar sem við fórum í saman,
heima og heiman, síðasta stóra ferðin
var til Bandaríkjanna, mánaðarferð
sl. haust. Kristján naut þessara ferða
mjög, gerði sér far um að kynnast
heimafólki þar sem verið var hverju
sinni. Kristján ólst upp hjá móður
sinn og stjúpföður í Vallargerðinu í
Kópavogi, en var sem barn mikið hjá
afa sínum og nafna, meðal annars í
húsinu á móti í Skipasundinu, nr. 87.
Ekki kynntust þau Gulla þó þar.
Aldrei gleymum við því þegar þau
komu til okkar með yngri soninn ný-
fæddan og spurðu hvort þau mættu
skíra hann Ólaf Steinar. Ótal minn-
ingar rifjast upp á tímamótum sem
þessum, allar samverustundirnar,
allar ferðirnar, hvergi bar skugga á.
Kristján greindist með sykursýki á
háu stigi aðeins 16 ára gamall. Hann
tók því með karlmennsku en þetta
háði honum mjög mikið í leik og starfi
í 36 ár. Þegar Skúla og Ingu fæddist
sonurinn Atli Hrafn þá reyndi Krist-
ján að verja sem mestum tíma með
honum, sótti hann á leikskólann og á
kvöldin hringdi hann og sagði frá því
sem á daginn hafði drifið hjá þeim fé-
lögum. Atli Hrafn var gimsteinninn
hans.
Við hjónin vottum Gullu okkar,
Skúla, Ingu og Atla Hrafni og Óla
Steina og Shöru Anne okkar innileg-
ustu samúð. Góður drengur er kært
kvaddur. Guð blessi hann.
Mjöll og Ólafur.
Í dag er borinn til hinstu hvíldar
Kristján G. Þorvaldz. Við fylgdumst
grannt með stuttri baráttu hans við
erfiðan sjúkdóm og fráfall hans var
okkur mikið áfall.
Fyrstu kynni okkar af Kristjáni
voru snemma á okkar knattspyrnu-
ferli þegar við ungir að árum fylgd-
umst með honum þjálfa félaga okkar
í Breiðabliki sem voru 1–2 árum
eldri.
Við fengum síðan að kynnast hon-
um nánar árið 1992 þegar hann þjálf-
aði okkur í 2. flokki. Kristján var
ótrúlega mannglöggur og kom fljótt
auga á eiginleika okkar. Það er okkur
sérstaklega minnisstætt þegar hann
bauð heim til sín upp í Árbæ í partí.
Þar fór hann á kostum og hélt ræðu
þar sem okkur öllum var lýst á
skemmtilegan hátt. Það var léttleiki
og húmor sem ávallt einkenndi æf-
ingar hans og fengu sumir að kenna á
spaugilegum skotum.
Nokkrum árum seinna tengdumst
við honum á annan hátt þegar við
kynntumst syni hans Skúla. Það hef-
ur alltaf verið gott að heimsækja
Kristján og Guðlaugu því lífsgleðin
og vingjarnlegheitin einkenndu við-
mót þeirra.
Kristján var mikill Bliki og þrátt
fyrir að hafa þjálfað mörg félagslið
bar hann sterkar taugar til félagsins
og lét sér annt um velferð þess.
Kristján þekkti Breiðablik vel og
hafði sterkar skoðanir á því hvernig
það gat orðið öflugra, stærra og
betra.
Við minnumst þín með söknuði
enda hefurðu látið gott af þér leiða á
lífsferli þínum. Elsku Guðlaug, Óli,
Skúli, Ingibjörg, Atli Hrafn og fjöl-
skylda við færum ykkur innilegar
samúðarkveðjur.
Hákon Sverrisson og
Vilhjálmur Kári Haraldsson.
Í dag kveð ég einn minn besta vin
sem ég hef eignast í gengum tíðina og
í hjartanu er mikil sorg.
Stjáni eins og hann var kallaður af
okkur vinunum var einstakur maður,
mikill karakter, ljúfur, fyndinn, húm-
oristi og alltaf skemmtilegt að vera í
návist hans.
Á þessum 30 árum sem við höfum
þekkst bar aldrei neinn skugga á
okkar vináttu og það skarð sem hann
skilur eftir er stórt og vandfyllt.
Að eiga trausta og trygga vini er
ekkert sjálfgefið og því ómetanlegt
að eignast þannig vini sem fara með
manni í gegnum súrt og sætt, þannig
vinur var hann Stjáni.
Stjáni og Gulla reyndust mér og
fjölskyldu minni einstaklega vel er
hann Binni minn lést árið 1999, langt
um aldur fram eins og Stjáni nú. Þau
hafa staðið eins og klettur við bakið á
okkur bæði í gleði og sorg.
Stjáni og Binni voru kjaftaskarnir í
vinahópnum og bökkuðu hvor annan
upp í gríninu sem oftast var á kostnað
okkar hinna en í bróðerni þó. Þær eru
ótal minningarnar þar sem þeim
tókst svo vel upp að ég get ennþá séð
á þeim svipinn við þannig aðstæður,
þeir sem til þeirra þekktu geta vitnað
um þetta.
Þær eru einnig ótal minningarnar
af ferðum okkar í sumarbústaði, til
útlanda og síðast en ekki síst í heim-
sóknum okkar í milli, alltaf stutt í
hans sérstaka bros og grínið aldrei
langt undan.
Í janúarbyrjun 2003 hélt ég uppá
stórafmæli mitt og sá fyrsti sem mér
kom til hugar sem veislustjóri var
Stjáni og held að honum hafi þótt
vænt um þessa bón mína og hann var
stór partur af því að gera síðan af-
mælið eins skemmtilegt og það varð
og einstakt í mínum huga.
Það er undarlegt og sorglegt að
vera rétt komin á miðjan aldur og
þurfa í sífellu að horfa á eftir góðum
vinum og ættmennum af þessu jarð-
lífi hér.
Það er erfitt að kveðja góðan vin og
orðin verða því fátækleg við þessar
aðstæður en mig langaði að minnast
hans með þessum örfáu orðum.
Eilíft er votur augnahvarmur,
í vinarhjarta er þungur harmur.
Um vin minn á minningar margar,
fyrir sálarheill það mörgu bjargar.
(IJG)
Elsku hjartans Gulla mín, Skúli,
Ingibjörg, Atli Hrafn, Óli Steinar og
aðrir aðstandendur, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð og bið góðan guð
að gefa ykkur styrk á þessum erfiða
tíma í lífi ykkar.
Ingveldur Jóna.
Kristján þjálfaði strákinn minn í 6.
flokk í fótbolta hjá Fylki.
Það fyrsta sem ég tók eftir þegar
Kristján fór að þjálfa flokkinn var
það að strákarnir báru fyrir honum
mikla virðingu, þetta var augljóst í
orðum þeirra bæði við mig og einnig
þeirra á milli.
Þegar við fórum síðan á fótbolta-
mót til Vestmannaeyja sá ég í verki
af hverju strákarnir báru svona
mikla virðingu fyrir Kristjáni.
Það var svo augljóst, hann sýndi
þeim bæði virðingu og vinsemd,
hlustaði á það sem þeir sögðu og
horfði í augun á þeim á meðan sam-
talið átti sér stað.
Hann kom einfaldlega fram við þá
eins og hann vildi að þeir kæmu fram
við hann. Þegar við Friðrik sáum til-
kynninguna um andlát Kristjáns
fengum við bæði sting í hjartað, hann
snart okkur bæði, með framkomu
sinni og húmornum og því hversu
auðveldlega hann gat laðað fram
rétta framkomu, einfaldlega með því
að sýna hana sjálfur í verki.
Við vottum fjölskyldu hans okkar
dýpstu samúð
Sigrún.
Laugardagskvöld og við ákváðum
að fá okkur smá bíltúr … síminn
hringir, svipurinn á konunni segir
mér að eitthvað slæmt hafi skeð. Ég
stoppa bílinn, hún segir: Kristján er
dáinn. Það sem átti að verða
skemmtilegur bíltúr endar þarna og
við tekur þögn og tómleiki á heim-
leiðinni. Minningarnar renna í gegn-
um hugann. Þegar bíltúrinn hófst gat
mig ekki grunað að ég sæti og skrif-
aði um þig minningargrein á mið-
nætti þetta sama kvöld, kæri vinur.
Vildi óska að þessu væri hægt að
breyta, en svo er ekki. Þess vegna
viljum við þakka vini, sem við munum
ekki gleyma, samfylgdina með
nokkrum orðum.
Fyrstu kynni okkar af Kristjáni
voru þegar við keyptum okkar fyrstu
íbúð í Engihjallanum í Kópavogi
1978. Kristján og Gulla bjuggu á
fyrstu hæð og við á hæðinni fyrir ofan
þau. Fljótlega tókst með okkur góður
vinskapur, þær voru margar ferðirn-
ar sem voru farnar niður á næstu
hæð í kaffi og spjall. Það var margt
brallað hjá okkur á þessum árum,
enda ekki annað hægt en að hafa
gaman af lífinu þegar við hittumst,
húmor og grallaragangur var eitt-
hvað sem áttum nóg af.
Það var margt sameinaði okkur á
þessum tíma, við áttum stráka á svip-
uðum aldri og svo var það fótboltinn,
en það var hægt að ræða endalaust
við Stjána um fótboltann, hann var
ótæmandi viskubrunnur, enda búinn
að þjálfa hjá mörgum félögum í gegn-
um tíðina.
Það er sárt að vera minntur svona
á að það er ekki sjálfgefið að vinirnir
séu til staðar til eilífðar. En minning-
arnar verða ekki teknar frá okkur.
Sumarbústaðarferðirnar, skemmt-
anirnar, út að borða, kaffisoparnir og
rabbið um allt og ekkert, þetta eru
hlutir sem við gleymun ekki. Þó að
við höfum ekki hist eins oft nú í seinni
tíð og við gerðum þá var alltaf sama
gleðin við völd þegar við komum sam-
an. Elsku Gulla, Skúli og Óli, þó að
það hjálpi kannski lítið í sorginni þá
viljum við aðeins segja að við erum
þakklát fyrir að hafa átt vin eins og
Kristján, við erum ríkari fyrir vikið.
Blessuð sé minning hans.
Egill og Jóna.
Ástkær sambýlismaður minn og faðir okkar,
JÓN BJARNASON,
lést miðvikudaginn 22. mars.
Útför hans hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Sigrún Guðmundsdóttir,
Bjarni Jónsson,
Guðbjörg Jónsdóttir,
Gróa Jónsdóttir.
Ástkær sambýlismaður minn, faðir, sonur, bróðir
og mágur,
GUÐJÓN SVEINSSON
verktaki,
Suðurtúni 7,
Álftanesi,
lést á líknardeild LSH í Kópavogi miðvikudaginn
29. mars sl.
Útförin verður auglýst síðar.
Hrönn Árnadóttir,
Sveinn Guðjónsson,
Freyja Leópoldsdóttir,
Jónas Sveinsson,
Ágústa Sveinsdóttir, Örn Bragason,
Leópold Sveinsson, Þorbjörg Albertsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblað-
ið í fliparöndinni – þá birtist val-
kosturinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Undirskrift Minningargreinahöfund-
ar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir grein-
unum.
Minningargreinar