Morgunblaðið - 31.03.2006, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 31. MARS 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Óskar Vigfús-son fæddist í
Hafnarfirði 8. des-
ember 1931. Hann
andaðist 23. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Vigfús Jón Vigfús-
son, f. 7. september
1898, d. 21 október
1965, og Epiphanía
Ásbjörnsdóttir, f.
6. janúar 1902, d.
19. júní 1956. Ósk-
ar var fimmti af
níu systkinum en
þau eru Vigfús Sólberg, f. 1925,
kvæntur Margréti Kjartansdótt-
ur, Hólmfríður Ása, f. 1926, gift
Björgvini S. Sveinssyni, Erna, f.
1929, gift Arnbirni Ólafssyni,
látinn, Sigurbjörg, f. 1930, gift
Kristni Torfasyni, Leifur Egg-
ert, f. 1934, d. 2001, kvæntur
Halldóru Stephensen, Guðrún
María, f. 1935, gift Hjalta Páli
Þorvarðarsyni, Guðmundur, f.
1936, kvæntur Guðrúnu Lísbetu
Ólafsdóttur, og Ásbjörn, f. 1939,
kvæntur Guðrúnu Ólafsdóttur.
jón Ólafur, f. 1996. 3) Ómar, f.
18 febrúar 1963, kvæntur Erlu
Maríu Kristinsdóttur. Börn
þeirra eru Ólafur Ingi, f. 1984,
unnusta hans er Tinna Sif Berg-
þórsdóttir, barn þeirra er Bryn-
dís Ösp, f. 2005, Stefán Örn, f.
1988, og Hilmar Örn, f. 1988.
Óskar vann hjá Rafha 1947–
1948, var sjómaður frá 1948–
1968. Óskar vann við hafnargerð
í Straumsvík 1968–1970. Hann
var í stjórn Sjómannafélags
Hafnarfjarðar frá 1966 og var
formaður frá 1974 til dauðadags.
Hann var í sjómannadagsráði frá
1970 og í stjórn til dauðadags.
Var formaður Sjómannasam-
bands Íslands frá 1976 til 1994
og í stjórn frá 1994 til 2005. Ósk-
ar var í mörgum nefndum og
ráðum, t.d. síldarútvegsnefnd,
verðlagsráði, Fiskveiðasjóði,
miðstjórn ASÍ, Alþjóðasambandi
flutningaverkamanna ÍTF, Hval-
veiðiráðinu og var í góðum
tengslum við Fiskimannafélag
Færeyja. Óskar var heiðraður
með riddarakrossi hinnar ís-
lensku fálkaorðu 1994 og var
heiðraður á sjómannadegi Hafn-
arfjarðar árið 2004.
Útför Óskars verður gerð frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
Óskar var átta ár
í Ólafsvík hjá föð-
urbróður sínum
Guðbrandi Vigfús-
syni, f. 1906, d.
2001, kvæntur Elínu
Snæbjörnsdóttur, f.
1913, d. 1993. Upp-
eldissystir Óskars
er Guðrún, f. 1934,
gift Guttormi Þor-
mar.
Eftirlifandi eigin-
kona Óskars er Ni-
colína Kjærbech, f.
30. nóvember 1937 í
Sumba í Færeyjum, dóttir Níels
Pauls og Valborg Kjærbech.
Börn Óskars og Nicolínu eru: 1)
Valborg Kjærbech, f. 7. ágúst
1958. Dætur hennar eru Saga
Kjærbech Finnbogadóttir, f.
1988, og Sædís Kjærbech Finn-
bogadóttir, f. 1992. 2) Óskar Ás-
björn, f. 26. ágúst 1960, kvæntur
Hjördísi Ólöfu Jónsdóttur. Börn
þeirra eru Helena Ósk, f. 1983,
Ómar Ásbjörn, f. 1984, unnusta
hans er Hildur Anna Karlsdóttir,
Sigurður Óskar, f. 1989, og Guð-
Kæri tengdapabbi. Mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum og
þakka þér fyrir allar góðu stund-
irnar. Þú og Nicolina hafið alltaf
reynst mér mjög vel og hef ég alltaf
getað leitað til ykkar í gegnum tíð-
ina. Það var orðinn vani hjá fjöl-
skyldunni í Birkihvamminum þegar
leggja átti í langferð að spyrja Ósk-
ar um veðurspána og góð ráð. Alltaf
áður en við fjölskyldan eða þið Ni-
colina fóruð í ferðalög sagðir þú:
„Passið upp á börnin“ því barna-
börnin og fjölskyldan voru þér svo
kær. Þú hafðir mjög gaman af tón-
list og vorum við á svipuðum nótum
þó við værum ekki með alveg sama
tónlistarsmekkinn. Þú og Nicolina
voruð mjög náin, það skynjaði ég
strax og höfum við Óskar sonur
þinn haft það sem veganesti í okkar
sambúð. Í gleðskap varst þú hrókur
alls fagnaðar, saman ferðuðust þið
Nicolina mikið og hafðir þú mjög
gaman af því að segja okkur frá
ferðum ykkar. Í þinni síðustu ferð
fengum við Óskar sonur þinn að
vera með þér í eina viku á Kanarí.
Þessi ferð var einstaklega erfið fyr-
ir þig en baráttan og krafturinn í
þér var einstakur og mun ég aldrei
gleyma því, enda varst þú ekki
þekktur fyrir að gefast upp fyrr en
í fulla hnefana.
Takk fyrir allt
Guð geymi þig.
Þín tengdadóttir
Hjördís Ólöf.
„Eitt sinn verða allir menn að
deyja,“ segir í einhverju dægurlagi.
Það vitum við öll og þótt þú hafir
oft á tíðum verið mjög meðvitaður
um þá staðreynd þá varstu samt
ekki tilbúinn að fara né ég að missa
þig. Ég er mjög þakklát fyrir þann
tíma sem ég fékk að hafa þig í lífi
mínu því þú gerðir það betra. Að
hafa einhvern sem gat nánast alltaf
hlustað af athygli á allt ómerkilegt
og merkilegt sem ég þurfti að koma
frá mér og hafði óbilandi trú á mér
í einu og öllu er ómetanlegt. Ég á
eftir að sakna þín á hverjum degi
og ég mun eiga rosalega erfitt með
að sætta mig við að ég muni ekki
sjá þig aftur hér.
Þú varst ekki aðeins kóngur einn
dag heldur alla daga, elsku afi
minn, hvíldu í friði.
Helena Ósk Óskarsdóttir.
Kæri afi minn. Ég gæti skrifað
nokkrar blaðsíður um þig en þar
sem ég hef takmarkað pláss get ég
aðeins skrifað takmarkað um þig.
Það er erfitt að átta sig á því að
þú sért ekki inni í herberginu þínu
eins og þú varst alltaf þegar ég
kom. Það er erfitt að vita að þú
verður þar aldrei aftur.
Þú varst vinsæll maður bæði hér
á jörðu og fyrir handan þar sem
þetta er ekki í fyrsta skiptið sem
Guð almáttugur reynir að taka þig
frá okkur.
Þú hafðir marga kosti sem verð-
ur sárt saknað. Þú varst góðhjart-
aður, traustur, vingjarnlegur, örlát-
ur og margt annað mætti telja upp.
Þú varst maður sem ég hef og mun
alltaf taka mér stoltur til fyrir-
myndar.
Þú vannst virðingarvert og gott
starf fyrir réttindabaráttu sjó-
manna í formannstíð þinni sem
verður ekki tekið af þeim.
Þó að sársaukinn sé mikill við
fráfall þitt erum við þakklát fyrir að
þú þurftir ekki að þjást mikið.
Fjölskyldan mun minnast þín
með stolti og þakklæti.
Farðu í friði, kæri vinur, og
mundu að við berum ávallt hlýjan
hug til þín.
Ómar Ásbjörn Óskarsson.
Vita skaltu hve göfugt er að þjást
og vera sterkur.
Andstutt og blinduð missum við tengsl
við líf
sem virtist ósnertanlegt.
Sársaukinn líður hjá en fegurðin og
minningar lifa ennþá.
Tárin falla endalaust
og geta ekki hætt.
Hugrekki kynntumst við og
minnumst mest.
Maður sem átti fullkomið líf,
manna góður afi.
Núna hvílistu á betri stað
og verður sárt saknað.
Við munum aldrei gleyma
bæði góðum og slæmum stundum.
Góðmennska býr innra með þér
og okkur öllum.
Kærleikur þinn geislar frá þér
og streymir til okkar.
Þótt að við séum hér
en þú sért þar
munt þú alltaf vera í hjartastað.
Verst er að kveðjustund
átti sér aldrei stað.
Saga Kjærbech
Finnbogadóttir,
Sædís Kjærbech
Finnbogadóttir.
Við kveðjum afa með miklum
söknuði. Þegar við hugsum um Ósk-
ar afa koma upp svo margar góðar
minningar að hægt væri að skrifa
heila bók. Það var alltaf gaman að
kíkja í heimsókn til afa, hann sýndi
öllu áhuga á því sem við gerðum og
var alltaf tilbúinn til að hjálpa þeg-
ar við þurftum. Það var einnig
skemmtilegt að sjá hvernig afi
ljómaði allur upp þegar langafa-
barnið hans kom í heimsókn.
Með þessum orðum kveðjum við
Óskar afa og mun hann alltaf lifa í
minningum okkar.
Ólafur , Tinna og Bryndís.
Þegar pabbi sagði okkur frá því
að afi væri dáinn þá trúðum við því
ekki. Afi, við munum sakna þín svo
mikið. Þú varst alltaf tilbúinn að
hjálpa okkur við hvaða vandamál
sem er. Afi, þú þarft ekki að hafa
áhyggjur því við munum halda
áfram að hjálpa til. Því við vitum að
við gerðum þetta allt saman fyrir
ömmu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hilmar og Stefán.
Okkur langar með fáeinum orð-
um að minnast Óskars Vigfússonar.
Óskar var fimmti í röð níu barna
hjónanna Vigfúsar Jóns Vigfússon-
ar og Epiphaníu Ásbjörnsdóttur.
Við systkinin höfum verið einstak-
lega samheldin í gegnum tíðina og
flest búið í nágrenni hvert við ann-
að. Samheldni og væntumþykja
okkar systkinanna á sér djúpar
rætur allt aftur til æskuáranna
heima á Kirkjuveginum. Það voru
að mörgu leyti erfiðir tímar í upp-
vextinum sem þjöppuðu okkur
systkinum saman. Óskar var árinu
yngri en ég og því upplifðum við
æskuna á sama hátt. Við fermdust
saman og deildum með okkur gleði-
stundum æskuáranna. Ábyrgðartil-
finningin, viljastyrkurinn og dreng-
lyndið sem hann hlaut í vöggugjöf
og þroskaði með sér um ævina voru
hans persónueinkenni allt til hinstu
stundar.
Óskar var í æsku mikið á sumr-
um hjá föðurbróður sínum Guð-
brandi Vigfússyni á Snæfellsnesi og
sýndi hann frænda sínum sem varð
háaldraður alla tíð mikla ræktar-
semi. Óskar fór að vinna fyrir sér
strax að loknu barnaskólaprófi og
vann fyrst almenna verkamanna-
vinnu. Árið 1948 fór Óskar til sjós
sem háseti þá sautján ára gamall.
Ungur að árum lenti hann í sjóslysi
þegar skipið sem hann var á Edda
G.K. 25 fórst í aftakaveðri inni á
Grundarfirði. Ungur kynntist Óskar
konu sinni Nicoline Kjærbech sem
var frá Færeyjum. Mikil var gæfa
hans við þau kynni því betri lífs-
förunaut hefði hann vart getað
fundið. Nicolina hefur alla tíð verið
hans stoð og stytta. Saman hafa
þau upplifað margar gleði- og
ánægjustundir og saman hafa þau
glímt við erfiðleika og veikindi. Þau
Óskar og Nicolina eignuðust þrjú
börn, þau Valborgu, Óskar og Óm-
ar. Þau hjónin hafa í gegnum árin
verið hvað ötulust við að halda okk-
ur systkinunum saman með því að
efna til alls kyns fjölskylduboða,
ferðalaga og jólasamkvæma fyrir
okkur og afkomendur okkar. Þeim
hjónum verður seint fullþökkuð öll
sú velvild og ræktarsemi sem þau
hafa sýnt fjölskyldunni. Óskar var
þannig af guði gerður að hann hug-
aði meira að velferð þeirra sem
stóðu honum nærri en sinni eigin.
Það var ekki framagirni sem leiddi
hann til þeirra mörgu trúnaðar-
starfa sem honum voru falin um
ævina. Þar kom meira til traust
manna til hans.
Kæri bróðir, ekki gat mig grunað
að viðskilnaður okkar yrði svo
skjótur. Það er erfitt til þess að
hugsa að fá ekki að faðma þig fram-
ar.
Kæra Nicolina, Valborg, Óskar,
Ómar, barnabörn, barnabarnabarn
og tengdabörn, mestur er þó ykkar
missir. Guð geymir góðan dreng
sem mun áfram vaka yfir ykkur og
vernda.
Sigurbjörg, Kristinn
og fjölskylda.
Elsku bróðir og mágur. Annar
sem kveður úr níu systkina hópn-
um. Í þetta sinn vann sá með ljáinn
en í fyrri atlögu hans fyrir áratug-
um hafðir þú sigur. Fyrst á Eddu-
slysinu og svo fótarmeinið sem hefti
þig í fyrri störfum. En kjarkinn
skorti þig aldrei eins og verk þín í
þágu þinna gömlu félaga til sjós
sýna. Við systkinin eigum þér og
þinni góðu konu mikið að þakka, og
sérstaklega hve þið hafið verið dug-
leg við að halda stórfjölskyldunni
saman, og hefur miðpunkturinn oft-
ar en ekki verið á ykkar heimili.
Ég minnist æskuáranna í litla
húsinu á Kirkjuveginum, þar var
oft þröngt á þingi en oftar en ekki
var gaman þótt stundum væri það
vissulega erfitt. Þar komu á unga
aldri forystuhæfileikar þínir fljótt í
ljós. Ég minnist þess þegar þú ung-
ur að aldri kynntir fyrir okkur
konuefni þitt Nicolinu, en hún kom
frá nágrannalandi okkar Færeyj-
um, og varð strax ein af okkur.
Heimili ykkar varð svo að heimili
okkar yngri þegar faðir okkar hætti
búskap. Margt væri hægt upp að
telja en ekki nú.
Elsku bróðir, ég mun svo lengi
sem ég lifi muna brosið þitt og upp-
lífgandi mátt orða þinna „sæl
systa“. Við Hjalti viljum að lokum
þakka þér allt sem þú hefur fyrir
okkur gert en nú skiljast leiðir okk-
ar í bili. Elsku Nicolina, Valborg,
Óskar, Ómar og fjölskyldur, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún.
Svo örstutt er bil milli blíðu og éls,
og brugðizt getur lánið frá morgni til
kvölds.
(M. J.)
Fyrir tveim mánuðum sátum við
saman á hótelherbergi í Ólafsvík,
við Guttormur, Óskar og Nicolina.
og rifjuðum upp æskuminningar
okkar Óskars eins og svo oft áður á
ferðum okkar vestur. Engan grun-
aði þá að þetta yrði síðasta ferð
okkar saman.
Mig langar til að bregða upp
nokkrum minningabrotum frá
æskuárum okkar Óskars frænda
míns og fósturbróður sem við áttum
saman í Ólafsvík, en við vorum
bræðrabörn.
Þegar Óskar kom á heimili for-
eldra minna átta ára gamall, var
stríð og erlendur her í landinu. Þá
var reynt að koma sem flestum
börnum úr þéttbýlinu í sveit. Í
fyrstu var bara um sumardvöl að
ræða, en fljótlega vildi hann vera
allt árið og fara með okkur krökk-
unum í skólann, mér til mikillar
gleði. Fannst mér ég hafa eignast
stóran bróður. Var hann hjá okkur
til fimmtán ára aldurs og fór aðeins
heim til Hafnarfjarðar til að ferm-
ast.
Það kom snemma í ljós hvað Ósk-
ar var duglegur og tók vel eftir öllu.
Féll hann strax vel inn í allt sem
verið var að starfa við. Hann hafði
mikinn áhuga á búskapnum, en þá
stunduðu flestir í Ólafsvík búskap
jafnhliða sjómennsku og öðrum
störfum. Hestarnir voru í sérstöku
uppáhaldi hjá honum og lagði hann
sig mikið fram við að kenna stelp-
unni að sitja á hestbaki, en með
litlum árangri, því auk þess að vera
stelpa var hún hrædd um að detta
af baki. Einn daginn komu nokkrir
hermenn í litla þorpið og settu sitt
hafurtask niður stutt frá heimili
okkar. Kom þá í ljós að Óskar var í
góðri æfingu að tala ensku, hafði
lært hana af setuliðsmönnunum í
Hafnarfirði. Fékk hann strax emb-
ætti við að túlka fréttirnar úr út-
varpinu fyrir Bretana. Óskar hafði
alla tíð gaman af söng og á þessum
árum söng hann fyrir okkur vinkon-
urnar alla helstu slagarana, bæði á
ensku og íslensku, en við vorum þá
bara í dúkkuleik. Vinkona mín
minnti mig á það ekki alls fyrir
löngu, að 1. maí eitt árið, þegar við
vorum uppteknar í dúkkuleik, sagði
Óskar við okkur: „Hvað er þetta
með ykkur, stelpur, kunnið þið ekki
Nallann?“ Það óraði engan fyrir því
þá, að hann ætti eftir að standa
framarlega í verkalýðsbaráttunni
og standa ótal sinnum í ræðustóli á
hátíðisdegi verkalýðsins.
Æskuárin voru ljúf, en liðu hratt
og áttum við margar góðar end-
urminningar frá þessum árum. Það
sem einkenndi Óskar í æsku og
ætíð síðan var glaðlyndi, dugnaður
og hispursleysi. Kom það honum
vel í öllu sem hann tók sér fyrir
hendur í lífi og starfi því oft reyndi
mikið á hann. En Óskar átti líka
margar gæfustundir og mesta ham-
ingja hans var fjölskyldan.
Að lokum vil ég þakka Óskari
frænda mínum fyrir allar góðu
stundirnar, sem við áttum saman.
Þá vil ég sérstaklega þakka honum
þá miklu umhyggju, sem hann
sýndi foreldrum mínum alla tíð.
Blessuð sé minningin um góðan
frænda og vin.
Við Guttormur sendum Nicolinu,
börnunum og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Guðrún H. Guðbrandsdóttir.
Kveðja frá Sjómannafélagi
Hafnarfjarðar
Í dag kveðjum við með söknuði
félaga okkar og vin Óskar Vigfús-
son formann félags okkar og fyrr-
um formann Sjómannasambands
Íslands.
Ungur að árum hóf Óskar störf á
sjónum eins og títt var um unga
menn í togarabænum Hafnarfirði á
þeirri tíð. Sjómennskan varð svo
ævistarf hans þar til hann varð fyr-
ir slysi sem leiddi til þess að hann
varð að lokum að hætta sjó-
mennsku og fór að starfa í landi.
Gerðist hann þá starfsmaður félags
okkar árið 1970 og varð formaður
félagsins árið 1974. Sjómenn um
allt land veittu athygli hve ötullega
hann starfaði fyrir félag okkar, af
áhuga og hugsjón. Óskar var því
nokkru síðar kosinn formaður í
heildarsamtökum íslenskra sjó-
manna, Sjómannasambandi Íslands.
Óskar starfaði fyrir heildarsam-
tök sjómanna til ársins 1994 ásamt
því að vera formaður Sjómanna-
félags Hafnarfjarðar sem hann
gegndi til æviloka.
Með Óskari er fallinn frá úr okk-
ar hópi mikill foringi, baráttumaður
og drengur góður. Félagið okkar
var honum samofið alla tíð. Óskar
og félagið okkar hafa verið eitt í
meira en þrjá áratugi og var hann
sál félagsins allan þann tíma.
Fyrir allt þetta þökkum við Ósk-
ari Vigfússyni nú á kveðjustundu og
sendum Nicolinu eiginkonu hans,
afkomendum þeirra og öðrum
skyldmennum dýpstu samúðar-
kveðjur okkar.
F.h. Sjómannafélags Hafnar-
fjarðar,
Jón Rósant Þórarinsson.
Kveðja frá sjómannadagsráði
Reykjavíkur og Hafnarfjarðar
Góður félagi og ötull talsmaður
sjómanna og sjómannasamtakanna
er fallinn frá. Okkar leiðir lágu
saman upp úr 1970 þegar við Óskar
unnum að undirbúningi hátíðahalda
sjómannadagsins í Hafnarfirði og
Reykjavík og vorum jafnframt
starfsmenn sjómannafélaganna.
Óskar var einnig um langt árabil í
ÓSKAR
VIGFÚSSON