Morgunblaðið - 31.03.2006, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 31. MARS 2006 49
MINNINGAR
✝ Jónas Jónassonfæddist á Húsa-
vík 8. maí 1943.
Hann lést af slysför-
um á Kanaríeyjum
13. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Jónas Jónas-
son, f. 10. apríl 1918,
d. 13. apríl 1943, og
Sigrún Sigmunds-
dóttir, f. 19. ágúst
1918, d. 31. desem-
ber 1996. Jónas var
eina barn foreldra
sinna.
Jónas kvæntist 22. apríl 1965
Bryndísi Helgu Sigurðardóttur, f.
27. desember 1944. Þau skildu ár-
ið 1986. Foreldrar Bryndísar voru
hjónin Sigurður Guðmundsson og
Jóna Magnea Grímsdóttir. Jónas
og Bryndís eignuðust tvær dætur
og þær eru: 1) Magnea, f. 10. sept-
ember 1965, eiginmaður hennar
er Davíð Vikarsson. Börn þeirra
eru Daði Vikar Davíðsson, f. 26.
október 1990, og Bryndís Davíðs-
dóttir, f. 10. janúar 1996. 2) Sig-
rún, f. 11. júní 1971, Sambýlismað-
ur hennar er Júlíus Schopka.
Börn Sigrúnar eru Dagbjört
Gunnarsdóttir, f. 24. október
1992, og Hjörtur Gunnarsson, f.
12. mars 1994.
Árið 1994 kynntist Jónas Haf-
steini Þór Gunnarssyni, f. 26. júní
1964, stuðningsfulltrúa á sambýli
fyrir einhverfa og heyrnarlausa,
sem var unnusti hans til dauða-
dags.
Jónas ólst upp hjá móður sinni á
Húsavík. Hann hóf
nám við Samvinnu-
skólann á Bifröst ár-
ið 1959 og lauk það-
an prófi í maí 1961.
Hann fluttist til Sví-
þjóðar að prófi
loknu og dvaldist
þar og starfaði um
eins árs skeið. Að
Svíþjóðardvöl lok-
inni fluttist hann til
Reykjavíkur þar
sem hann bjó til
dauðadags. Jónas
starfaði öll sín full-
orðinsár að ferðaþjónustu bæði
hjá flugfélögum og einnig sem
fargjaldakennari m.a. við Náms-
flokkana í Reykjavík. Hann hóf
störf hjá Flugfélagi Íslands 1963
og starfaði þar í bókhaldsdeild.
Árin 1968-1973 starfaði Jónas hjá
SAS á Íslandi við almenna far-
þegaþjónustu en þá hóf hann störf
hjá Icelandair þar sem hann
gegndi ýmsum störfum, m.a. sem
fargjaldakennari, fulltrúi í við-
skiptaþjónustudeild og sem skrif-
stofumaður. Jónas starfaði bæði
hérlendis og einnig á ýmsum
starfsstöðvum Icelandair erlendis
og dvaldist m.a. ásamt fjölskyldu
sinni í Stokkhólmi um þriggja ára
skeið árin 1980–1983. Jónas lét af
störfum árið 1992 í kjölfar slyss er
leiddi til örorku og lauk þar með
23 ára farsælum starfsferli hans
hjá Icelandair.
Útför Jónasar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Elsku Jónas, vinur minn og ást-
maður. Mér er það bæði ljúft og
skylt að skrifa um þig nokkur orð.
Vinátta okkar varði í rúmlega 11 ár, í
rúmlega ellefu góð og skemmtileg
ár. Saman áttum við frábærar stund-
ir, erfiðar stundir og allt þar á milli.
Við nutum þess að vera saman,
ferðast saman, versla saman, borða
saman, spá í heimsmálin o.s.frv. Þú
varst skemmtilegur og fjörugur
maður og sagðir brandara við öll
tækifæri. Það var gaman vað vera
með þér. Samtals fórum við 28 sinn-
um saman til útlanda. Kanaríeyjar
voru okkar uppáhaldsstaður en
þangað fórum við 16 sinnum. Síðasta
ferðin var núna í mars og það reynd-
ist einnig þín hinsta ferð.
Þessi ferð var sú erfiðasta sem ég
hef upplifað. Biðin eftir þér breyttist
í martröð. Ég skildi ekki hvað varð
um þig. Við ætluðum að hittast á
barnum eftir smá stund en aldrei
komstu. Í tvo langa daga beið ég og
beið. Þú varst símalaus svo ég gat
ekki náð SMS sambandi við þig.
Einnig varstu skilríkjalaus. Það
læddist að mér grunur um að eitt-
hvað alvarlegt hefði gerst. Sjálfur er
ég heyrnarlaus svo ég átti erfitt með
að spyrjast fyrir um þig og ekki gat
ég hringt í fararstjórana því venju-
legan síma get ég ekki notað. Ég
reyndi samt að hringja en það bar
ekki árangur. Á hádegi á mánudag
fór ég og talaði við fararstjórann og
sagðist hafa áhyggjur af því að þú
hefðir ekki komið heim á hótel í einn
og hálfan sólarhring. Ég benti á að
þú hefðir verið skilríkjalaus og værir
flogaveikur. Þá loksins fór farar-
stjórinn að spyrjast fyrir um þig. Þú
fannst á sjúkrahúsi í Las Palmas, illa
slasaður. Sennileg fékkstu flogakast,
dast niður tröppur og slasaðist illa á
höfði. Enginn vissi hver þú varst eða
hvar þú byggir. Stuttu síðar þennan
sama dag varstu allur. Ég fékk aldr-
ei að sjá þig. Ég hef sjaldan verið
jafneinn eins og eftir að þú fórst. Ég
sakna þín mikið.
Í dag skynja ég þig alls staðar og
sé þig alls staðar. Samband okkar
var svo sérstakt og gott. Við bættum
hvor annan upp ef þannig má að orði
komast. Vegna heyrnarleysis míns
gat ég ekki fylgst með umfjöllun
frétta í sjónvarpi og útvarpi. Þú
varst mjög þolinmóður og duglegur
við að útskýra hvað um væri að vera í
þjóðmálum. Þannig fylgdist ég alltaf
með því nýjasta í fréttum. Þú varst
enginn tækjakarl og varst lengi að
læra á nýjustu tækni. Ég aftur á
móti er sterkur á því sviði. Það tók
mig langan tíma að kenna þér að
nota SMS skilaboð, en loksins tókst
það núna í febrúar síðastliðnum. Þú
varst samt ótrúlegur. Sendir alls
konar fólki skilaboð sem áttu að fara
til mín! Þetta voru bara byrjunarörð-
ugleikar sem við skemmtum okkur
yfir. Ég á bíl og var sérstakur einka-
bílstjóri fyrir þig. Ég keyrði þig í
banka, til læknis, í heimsóknir ofl.
Mér fannst alltaf gaman að geta gert
eitthvað fyrir þig, elsku Jónas minn.
Samskipti okkar voru örugglega
svolítið sérstök í augum annars
fólks. Í fyrstu skildir þú ekki rödd
mína sem er óneitanlega öðruvísi en
hjá heyrandi fólki. Þess vegna skrif-
uðumst við á. Smátt og smátt lærð-
um við inn á hvor annan. Þú lærðir
að skilja rödd mína og tjáningu og ég
að lesa af vörum þínum og skilja lát-
bragð þitt. Þú lærðir ekki þetta
„fingramál“ sem við heyrnarlausu
köllum táknmál; sagðist vera of gam-
all til þess að læra það.
Elsku Jónas minn, ég get haldið
endalaust áfram að skrifa en nú er
komið að lokum. Ástin mín, takk fyr-
ir yndislega samfylgd. Ég mun
geyma í hjarta mínu allar ljúfu minn-
ingarnar um þig.
Þinn
Hafsteinn.
Elsku Jónas, heiðursmaður og
heimsborgari, tengdafaðir og afi
barnanna minna.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast þín og þakka samfylgd-
ina í gegnum árin. Þakka þá vænt-
umþykju, umhyggju og það dálæti
sem þú sýndir okkur og börnunum
okkar. Þú varst alltaf tilbúinn að
setja þig í annað sæti ef á þurfti að
halda, bauðst til að passa, dekra við
afabörnin, fóðra þau á útlensku
nammi, gleðja litla munna. Góður afi
og af innlifun, alltaf eitthvað spenn-
andi að fara í heimsókn til Jónasar
afa. Höfðingi heim að sækja, eitt-
hvað útlenskt, framandi. Og þannig
var það líka þegar við hittumst fyrst,
þegar þú bauðst okkur Magneu út til
þín til Kaupmannahafnar þegar við
vorum nýbyrjuð saman, svona líkt og
þú vildir leggja blessun þína yfir
sambandið.
En skyndilega er lífið á enda. Lífs-
hlaupið þar sem gengur á með skini
og skúrum, hindrunum sem þarf að
kljást við. Oft stóðst þú sem sigur-
vegari, farsæll í starfi til fjölda ára
og í persónulegu lífi, stoltur faðir,
mikill og góður afi.
En þú glímdir svo sannarlega við
þínar eigin hindranir. Hindranir sem
virtust óyfirstíganlegar á tímabilum.
En í langhlaupi getur allt gerst, þú
náðir upp hraðanum, þínum eigin
hraða, varst duglegur að ferðast og
dvelja þar sem þér leið vel, hafðir
öðlast trú á lífið og horfðir fram á
veginn. Þess vegna er sárt að þurfa
að kveðja svo skyndilega og með
þessum hætti.
Ég votta öðrum ættingjum og vin-
um mína dýpstu samúð. Blessuð sé
minning Jónasar.
Davíð.
Andlátsfregn vinar kveikir minn-
ingabrot sem leita á hugann. Nú að
Jónasi látnum minnumst við dag-
anna í Bifröst veturinn 1960–61 þar
sem bundin voru vináttubönd sem
tengt hafa okkur saman í rúm 45 ár.
Við minnumst siglinga á Hreða-
vatni, gönguferða og samverustunda
sem skila ennþá hlýjum straumum í
hjartastað.
Það var aldrei lognmolla þegar við
vinkonur og Jónas áttum samveru-
stundir; það var hlegið, deilt, rök-
rætt, skvaldrað, flissað, jafnvel
skælt, faðmast og þess notið að tjá
tilfinningar í hópi traustra vina.
Vinátta sem verður til á árunum í
kringum tvítugt virðist gjarnan end-
ast ævina út. Þrátt fyrir að við hitt-
umst ekki oft þá var við hvern endur-
fund eins og við hefðum síðast sést í
gær.
Ævi Jónasar vinar okkar var ekki
dans á rósum. Tilfinningar hans,
langanir, draumar og þrár féllu alls
ekki að umhverfi og tíðaranda upp-
vaxtar- og þroskaára okkar. Við-
brögð hans urðu oft hávær, en það
voru viðbrögð viðkvæmrar sálar,
sem stundum þurfti að búa við höfn-
un umhverfis og samferðafólks. En
hjálpsemi Jónasar var einstök, við
minnumst þess hve oft hann hjálpaði
Berglindi við barnagæslu og heim-
ilisstörf þegar hún virkilega var
hjálparþurfi og við hinar, Gústa og
Steingerður, vorum víðsfjarri að
bjástra við eigin líf.
Við minnumst þess líka þegar Jón-
as birtist á Akureyri haustið 1990
þar sem vinkonur voru að halda upp
á 30 ára vináttuafmæli. Þá var kysst,
kvíað og hlegið svo undir tók í fjöll-
unum.
Vinur okkar kvaddi snögglega á
Kanaríeyjum hinn 13. mars sl. en þar
var hann í skemmtiferð með ástvini
sínum Hafsteini. Megi Guð og góðar
vættir standa við hlið Hafsteins í
hans sorg.
Dætrum Jónasar og fjölskyldum
þeirra sendum við innilegustu sam-
úðarkveðjur. Bryndísi sendum við
innilegar vinarkveðjur og þökkum
henni einstaka tryggð við Jónas vin
okkar og móður hans meðan hennar
naut við.
Jónas eigum við svo eftir að hitta á
Astralplaninu eða annars staðar í ei-
lífðinni og þá verður fjör.
Ágústa Þorkelsdóttir,
Berglind Bragadóttir,
Steingerður Einarsdóttir.
Það er einhvern veginn svo ótíma-
bært að skrifa minningargrein um
Jónas. Ég hafði alltaf ímyndað mér
að hann yrði allra karla elstur og
myndi lífga mjög hressilega upp á
vistina á einhverju elliheimilinu. Þar
myndi hann sitja háaldraður, um-
kringdur huggulegum eldri konum
að segja sprenghlægilegar sögur. En
lífið er að láni og kallið er komið.
Við Jónas kynntumst fyrir hátt í
fjörutíu árum í gegnum sameigin-
lega vinkonu okkar, Katrínu Viggós-
dóttur. Hann vann þá hjá SAS, Kata
hjá PanAm og ég í farþegadeild
Eimskips. Við hittumst oft í hádeg-
inu og gengum um bæinn okkur til
ómældrar skemmtunar, ekki síst
vegna skemmtilegra frásagna og
innskota Jónasar. Við urðum okkur
reyndar ítrekað til skammar fyrir að
standa á miðjum gangstéttum í svo
miklum hlátursköstum að við urðum
að styðja okkur hvert við annað eða
næsta hús. Aðhlátursefnið var oft
einfalt en uppsprettan var oftar en
ekki Jónas og hans einstaki húmor.
Seinna urðum við samstarfsfólk
hjá Flugleiðum til margra ára og
kenndum lengi fargjaldaútreikning
og farseðlaútgáfu. Jónas var mjög
góður í sínu fagi og við höfðum mjög
gaman af því að ræða flókna útreikn-
inga og reglur. Við sóttum mörg
námskeið saman bæði í Kaupmanna-
höfn og í Genf og héldum námskeið
hérna heima og erlendis.
Jónas var einstakur á alla lund.
Mér er til dæmis algjörlega ógleym-
anlegt, þegar hann ákvað að prjóna
sér vesti hérna einhvern tíma um
1970 eða svo. Hann safnaði saman
öllu garni, sem hann fann – jafnt fín-
gerðu útsaumsgarni og lopa – í öllum
regnbogans litum – og prjónaði sér
skósítt vesti, sem að sjálfsögðu átti
engan sinn líka. Í þessari múnder-
ingu fór hann svo í Glaumbæ og hafði
ómælda skemmtun af.
Það þurfti ekki alltaf langar sögur
til að maður skellti upp úr. Á tímabili
stóru herðapúðanna settist hann
einn daginn við borðið hjá mér og
sagði mér að hann hefði farið til
Glasgow að versla og hefði keypt sér
peysu með „ypptum öxlum“. Minnug
þess skelli ég upp úr enn þann dag í
dag, ef ég sé slíkar flíkur.
Hann og Kata eyddu líka 10 km
ökuferð í að skilgreina mig og kom-
ust að því að leiðarlokum að ég væri
svo „viktoríönsk“ en í því var mikill
sannleikur að teknu tilliti til saman-
burðarins.
Jónas naut sín mjög vel í útlönd-
um. Hann elskaði að ganga um í
hjarta stórborga og njóta frelsisins.
Við ræddum oft hvað væri gaman að
fara á ýmsa þá staði, sem við reikn-
uðum fargjöld til, en þeir voru oft
vegna dæmanna, sem okkur vantaði,
ekki beint í alfaraleið.
Það þarf ekki að reikna út far-
gjaldið fyrir þessa ferð eða finna
bestu leið. Hún er bein og að fullu
greidd og móttökurnar á endastöð-
inni munu taka fram öllu því sem
hann hefur áður kynnst eða getað
látið sig dreyma um.
Ég sendi ástvinum Jónasar inni-
legar samúðarkveðjur.
Ingibjörg R. Guðmundsdóttir.
JÓNAS
JÓNASSON
Við söknum hennar mikið sem félaga
og biðjum góðan guð að styrkja fjöl-
skyldu hennar.
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól
að fótskör guðs, að lambsins dýrðarstól,
og setjast loks á silfurbláa tjörn
og syngja fyrir lítil englabörn.
(Davíð Stefánsson.)
Kveðja
Kvennakór Kópavogs.
Sumt fólk sem maður hittir á lífs-
leiðinni hefur meiri áhrif á mann en
aðrir. Ágústa var ein af þeim. Nær-
vera hennar fékk alla til að líða vel,
gleði hennar fékk alla til að verða já-
kvæðir og umhyggja hennar fékk alla
til að finnast þeir skipta máli. Börnin
okkar fá að heyra að gleðin búi í
hjartanu, hún birtist í augunum og
framkalli bros á vörunum – sam-
kvæmt þessum staðli var Ágústa
hamingjusöm og lífsglöð kona, sem
hafði svo margt að gefa.
Við kynntumst Ágústu þegar við á
lífsleið okkar stigum fæti í landbún-
aðarráðuneytið. Hún varð strax jafn-
ingi okkar stelpnanna – þar voru eng-
ir kynslóðamúrar. Hún varð vinkona
okkar, sem deildi með okkur sorgum
og gleði, og eiginlega var það ein-
göngu gleði, því Ágústa hafði þann
ótrúlega hæfileika að líta lífið björt-
um augum, þrátt fyrir að á stundum
væru vindarnir ekki hagstæðir.
Ágústa kunni að meta það sem lífið
bauð upp á, átti yndislegan mann sem
hún talaði um með glampa í augunum
og mannvænlega syni. Við fylgdumst
með ferðaplönum hennar, sem voru
alltaf skipulögð út í ystu æsar og hóf-
ust í lok ferðar með sparnaði til að
komast í næstu ferð. Við fylgdumst
með strákunum hennar sem Ágústa
bar á höndum sér og við ungu kon-
urnar vorum að reyna að telja henni
trú um að hún ætti nú ekki að vera að
gera allt þetta fyrir synina – þá hló
Ágústa, skildi vel jafnréttishjal okkar
en það skyldi ekki hafa áhrif á það
sem hana langaði að gera fyrir þá og
hún gerði. Já, enn og aftur gleði, hlát-
ur og ánægja. Síðast hittum við
Ágústu á förnum vegi með Þór sínum,
þau voru eins og ástfangnir unglingar
sem voru farin að hlakka til þess að
njóta þess að fara að hætta að vinna
og gera eitthvað ennþá skemmtilegra
– sífelldur glampi í augunum fyrir
spennandi tímum. Það var því mikið
áfall að frétta að Ágústa hefði svo
skyndilega verið hrifsuð frá lífinu, líf-
inu sem hún mat svo mikils og deildi
með svo mörgum. Okkar dýpsta sam-
úð er með Þór, Willum, Erni og Val
og fjölskyldum þeirra – missir ykkar
er mikill.
Karen og Katrín Olga.
Í rúman áratug höfum við Ágústa
unnið hlið við hlið í afgreiðslu land-
búnaðarráðuneytisins. Gengið saman
að þeim störfum sem þurft hefur að
sinna; svara í síma, taka á móti erind-
um, ljósrita bréf og skýrslur, undir-
búa fundi, taka til kaffi ásamt örðum
þeim verkum sem okkur var falið.
Betri samstarfsmanneskju hefði ég
vart getað óskað mér.
Ágústa var ósérhlífin, rösk og lif-
andi í störfum en jafnframt var hún
þessi góða vinkona sem deildi með
mér áhyggjum og amstri hversdags-
lífsins. Saman sáum við líka björtu
hliðarnar á tilverunni sem eru alls
ekki svo fáar þegar að er gáð. Ófáar
stundirnar gátum við hlegið og glaðst
yfir smáum sem stórum hlutum.
Þessar stundir allar eru mér dýrmæt-
ar þegar ég horfi á eftir vinkonu
minni hverfa svo allt of, allt of fljótt af
sjónarsviði lífsins.
Fyrir alla samvinnuna og einlæga
vináttu vil ég þakka að leiðarlokum.
Ástvinum Ágústu sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð varðveiti og blessi minningu
Ágústu minnar.
Þórunn Birgisdóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Ágústu Þyrí Andersen bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Vikt-
oría; Saumaklúbburinn; Starfsfólk
landbúnaðarráðuneytisins; Aðal-
heiður Ingvadóttir; Sveinbjörn
Dagfinnsson; Ingibjörg Ólöf Vil-
hjálmsdóttir; Ásgeir Jóhannesson;
Sigurður Örn Hansson; Halldór
Runólfsson; Guðrún og Hjalti.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með
bilum - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virð-
ingu sína án þess að það sé gert
með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir
formáli, sem nánustu aðstandend-
ur senda inn. Þar koma fram upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, fæddist, hvar og
hvenær hann lést, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin fer fram og
klukkan hvað athöfnin hefst. Ætl-
ast er til að þetta komi aðeins fram
í formálanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift Minningargreinahöf-
undar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningar-
greinar