Morgunblaðið - 13.04.2006, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 13. APRÍL 2006 51
MINNINGAR
um sameiginlegt, okkur var til dæmis
alltaf jafn illa við fugla en þú hafðir nú
náð betri tökum á því en ég enda
varstu ævinlega upp um fjöll og firn-
indi að veiða einhvern fiðurfénað og
annað ætilegt. Svo var það fótboltinn,
það var eitthvað sem við gátum alltaf
verið sammála um, Liverpool var og
er eina liðið og mundu það sem okkar
menn segja „You’ll never walk alone“.
Elsku Lúlli, þín verður ávallt sárt
saknað og minning þín mun alltaf lifa
í hjörtum okkar.
Þín frændsystkini,
Gunnar Helgi, Valtýr
Smári og Berglind Ýr.
Elsku Lúlli minn, orð fá ekki lýst
hve sárt ég sakna þín. Þú varst alltaf í
uppáhaldi hjá mér, ég sagði öllum vin-
um mínum frá þér því ég var svo
montinn og stoltur af þér.
Þú varst allt fyrir mér og ég man
þegar þú komst í ferminguna okkar
Borgars bróður hvað við vorum
ánægðir. Það var besta gjöf sem hægt
var að hugsa sér. Svo mikið dáði ég
þig.
Þó svo að litli frændi þinn hafi verið
svolítil skræfa þá náðir þú alltaf að
koma mér uppá hjólið með þér, og þar
sat ég skjálfandi af hræðslu.
En ég man að ég lokaði augunum
og hélt svo fast utan um þig og þá
vissi ég að þú myndir alltaf passa mig,
og það gerðir þú líka alltaf. Mér
fannst alltaf svo gaman að hitta þig.
Og þegar jólaboðin og annar fjöl-
skyldufagnaður var þá beið maður í
voninni um að þú yrðir þar, því þú
varst svo duglegur og mikið vinnandi
og oftar en ekki langt frá manni, en
þú brást manni sko ekki, heldur
mættir og þá ljómaði ég allur að inn-
an.
Þegar þú bauðst okkur bræðrum á
þorrablót með þér í Miðgarði. Ég veit
að þú trúir því ekki hvað ég var
ánægður og hamingjusamur yfir því
og ég lifi á því enn í dag og á eftir að
gera alla ævi.
Ó, elsku Lúlli, ég veit ekki hvernig
þetta verður án þín, en núna ertu
kominn á góðan stað þar sem margir
vina þinna eru og getur gert allt sem
þig langar til og verið á mótorhjólinu
þínu fram eftir öllu. Viltu lofa mér að
koma með þér á mótorhjólið þegar ég
kem til þín? Ég veit að við eigum eftir
að hittast aftur og þá gerum við meira
saman.
Ég mun varðveita minningu þína
fyrir elsku litlu pabbastelpurnar þín-
ar sem þú elskaðir svo mikið og þær
elskuðu þig og vildu vera hjá þér eins
mikið og þær gátu. Aðra eins föðurást
er varla hægt að finna. Þeim fannst
þú svo æðislegur og voru svo montnar
af þér eins og allir sem áttu þig og
þekktu.
Þú varst alltaf svo góður við alla
þína og máttir ekkert aumt sjá. Ég
vildi bara segja þér hversu mikið ég
dýrkaði þig, dáði og elskaði. En þar
sem við eigum eftir að hittast aftur þá
segi ég þér það þá.
Guð geymi þig, elsku Lúlli minn,
þangað til við hittumst næst.
Þinn litli frændi,
Jón Friðrik.
Elsku Lúlli.
Okkar heitustu vonir um að þú haf-
ir það sem allra best í himnaríki.
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð, leiddu mig,
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér.
Því veit mér feta veginn þinn
og verðir þú æ Drottinn minn.
(Pétur Þórarinsson.)
Sindri og Rósanna.
Elsku Lúlli, ég vildi bara fá að
þakka öll þessi góðu ár sem ég ólst
upp með þér og síðar meir þegar ég
var hjá ykkur á sumrin og passaði
yndislegar dætur þínar og fóstur-
börn. Þetta var dýrmætur tími og
minningarnar svo margar og góðar.
Það má segja að þú hafir heldur verið
mér sem bróðir en frændi. Ég veit að
þú átt yndislegan vinahóp sem tók á
móti þér í himnaríki. Megi æðri mátt-
ur styrkja dætur þínar, fjölskyldu og
vini og vernda á þessum erfiða tíma.
Minning þín lifir í hjörtum okkar um
yndislegan dreng, góðan vin og mik-
inn húmorista. Ég læt hér fylgja eitt
af uppáhaldslögum þínum.
Ég leit eina lilju í holti,
hún lifði hjá steinum á mel.
Svo blíð og svo björt og svo auðmjúk
– en blettinn sinn prýddi hún vel.
Ég veit það er úti um engin
mörg önnur sem glitrar og skín.
Ég þræti ekki um litinn né ljómann
en liljan í holtinu er mín!
Þessi lilja er mín lifandi trú,
þessi lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi lilja er mín lifandi trú!
Og þó að í vindinum visni,
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar,
með hörðum og deyðandi róm.
Og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó.
Hún lifir í hug mér sú lilja
og líf hennar veitir mér fró.
Þessi lilja er mér gefin af guði
hún grær við hans kærleik og náð,
að vökva hana ætíð og vernda
er vilja míns dýrasta ráð.
Og hvar sem að leiðin mín liggur
þá liljuna í hjartastað ber,
en missi ég liljuna ljúfu
Þá lífið er horfið frá mér.
(Þorsteinn Gíslason.)
Hvíl í friði, elsku frændi.
Birna Valdimarsdóttir.
Minningarnar sem við Lúlli eigum
sem æskufélagar lifna við á þessari
stundu. Já, ég upplifi minningarnar,
eins og það sé ekki langt síðan við sát-
um í brekkunni á Krithóli, vorum
búnir að finna okkur stýri og keyrð-
um vítt og breitt um landið í hug-
anum. Létum okkur dreyma um
framtíðina sem blasti við okkur sem
ungir drengir.
Mínar fyrstu minningar um þig eru
frá Sauðárkróki þar sem þú bjóst í
næsta húsi. Það var þónokkur sam-
gangur á milli foreldra okkar á meðan
við lékum okkur. Síðar fluttuð þið í
sveitina en sambandið okkar á milli
varð áfram mjög gott. Það var algjör
paradís að komast þangað, nóg að
gera fyrir okkur því að við vorum
mjög líflegir, félagarnir, mikill vindur
í okkar seglum. Mér fannst algjör for-
réttindi að geta komið í sveitina, eig-
inlega eins og maður væri kominn
heim. Ég man hvað ég hlakkaði einu
sinni mikið til að koma því að þá fengi
ég belti frá Kjartani. Þá var maður
orðinn alvöru sveitamaður, allavega
fannst mér það.
Ekki má gleyma því þegar við vor-
um 15 ára gamlir að passa allan
barnahópinn sem systkini þín eiga.
Ég man að ég fékk símtal rétt fyrir
áramót, hvort ég væri ekki til í að
koma í sveitina. Mér fannst þetta
prýðishugmynd og var mættur um
klukkustund síðar. Þá kom sú hug-
mynd að ég og þú myndum passa
börnin. Við héldum það nú, það var
ekki mikið mál, en þegar barnaskar-
inn vaknaði nánast allur í einu þá var
ekki svo hátt risið á okkur félögum,
og biðum við spenntir eftir því að geta
lokið þessu starfi.
Ræddar voru þær hugmyndir hvað
yrði um okkur, þegar við yrðum stór-
ir. Það var ákveðið að gerast sjómenn
eins og pabbar okkar voru. Við stóð-
um við það og ég man þegar við sát-
um báðir í stakkageymslunni í kring-
um tvítugt og blótuðum þessari
sjómennsku, þetta var nú greinilega
mun meira spennandi í vilja heldur en
í verki.
Nú erum við orðnir fullorðnir, en
þú, elsku vinur, ert fallinn frá alltof
fljótt. En ég trúi því að þú sért á góð-
um stað og munir vaka yfir börnum
þínum og ástvinum sem eiga um sárt
að binda. Ég mun ávallt minnast þín
sem kærum vini, svo jákvæðum og
kraftmiklum. Ég er afar þakklátur
fyrir að hafa átt þig sem vin.
Ég votta börnum Lúlla, foreldrum
og systkinum mína dýpstu samúð.
Megi guð og gæfan fylgja ykkur um
ókomna tíð.
Þinn vinur,
Júlíus Jóhannsson.
Lúlli minn, ég kveð þig, kæri vinur,
með sárum söknuði. Allt of snemma
hefur þú verið kallaður frá okkur. Ég
mun alltaf minnast þín fyrir góð-
mennsku og skilyrðislausa tryggð við
vini þína. Þú varst alltaf fyrstur að
rétta fram hjálparhönd ef einhver
þurfti á aðstoð að halda, alltaf til í að
skreppa einn rúnt, þótt rúnturinn
væri mörg hundruð kílómetrar, til að
gleðja vin eða koma félaga á óvart.
Við sjáum eftir vini og frábærum fé-
laga sem var alltaf til staðar, hvernig
sem á stóð hjá honum sjálfum.
Margar góðar stundir áttum við á
veiðiferðum alls konar, þar gerðist
ýmislegt sem ekki verður tíundað hér
en lifir í minningunni sem ómissandi
stundir með góðum félaga.
Lúlli var gríðarlegur keppnismað-
ur og allar íþróttir sem hann stundaði
tók hann alvarlega, þó segja mætti að
kapp væri kannski meira en forsjá á
stundum, hann var margfaldur Ís-
landsmeistari í akstursíþróttum, nán-
ast ósigrandi á sínum ferli.
Ég þakka þér ómetanlega vináttu
og stuðning alla tíð. Þú varst alltaf til
staðar þegar á reyndi, það fæ ég seint
fullþakkað, kæri vinur.
Við geymum minninguna um góðan
dreng áfram með okkur.
Helgi Sigurðsson.
Slys gera ekki boð á undan sér. Að
missa vinnufélaga sinn er okkur
þungur harmur. Upp í hugann koma
fjölmargir mannkostir Lúlla. Við
geymum í minningunni mynd af glað-
værum, lífsglöðum manni, sem lagði
sitt af mörkum í samfélagi vinnubúð-
anna til að gera lífið þar létt og
skemmtilegt. Lúlli átti auðvelt með að
umgangast fólk og var óspar á marg-
vísleg uppátæki, sem voru til þess
fallin að skreyta mannlífið á vettvangi
vinnunnar. Var um að ræða góðlát-
legt grín og meinlausa hrekki, sem
engum gat dottið í hug nema Lúlla.
Allt var það til gamans gert og særði
engan eða olli óþægindum svo heitið
gæti.
Lúlli var vinur í raun. Hann var
hjálpsamur og kæmi upp eitthvert
vandamál hjá okkur samstarfsfólki
hans, þá var hann undir eins tilbúinn
að hjálpa við að leysa þau. Hann gat
haft afgerandi skoðanir á málum og
munum við seint gleyma jógúrtverk-
fallinu, sem okkur þykir endurspegla
í senn glettnina og festuna, sem ein-
kenndi persónuleika hans.
Öll minnumst við hans með hlýhug.
Samstarfskonu okkar, Lindu, sam-
býliskonu hans, vottum við okkar
dýpstu samúð og börnum hans og
fjölskyldu sendum við samúðarkveðj-
ur. Guð blessi ykkur öll og gefi ykkur
styrk á sorgarstund.
Vinnufélagar hjá
Suðurverki.
Það er sveit bak við heiðina háu
þar sem heiðríkust vornóttin skín
þar sem ótal mörg lífssporin lágu
leitar hugurinn ákaft til þín.
Þar sem dvaldi ég æskuna alla
þar sem ævinnar starf mér ég bjó.
Mega hverfa í faðm þinna fjalla
færir sál minni huggun og ró.
Ég var bundin þér bláfjallasalur
hverju blómi er í skjóli þér grær
og þú seiddir mig sólríki dalur
sveitin öll hún var hjartanu kær.
Þar sem hnjúkurinn hæst brýndur fjalla
heldur trúr yfir byggðinni vörð.
Ó hve gott er nú höfðinu að halla
hinsta sinn að þér blessaða jörð.
(Jóhann frá Giljum.)
Hvíl þú í friði.
Kveðja,
Gunnar Sigurður Valtýsson.
Enginn skilur tilgang lífs okkar hér
á jörð, né hvers vegna sumir ná háum
aldri og aðrir ekki. En eitt er víst að
hvort sem veraldleg gæði eru mikil
eða lítil, vitum við að það eitt að áhugi
á vegferð annarra og góð samskipti
við samferðamenn í lífinu er það eina
sem skiptir máli.
Af einhverjum ástæðum hverfa
sum okkar sjónum og synda yfir á
hinn bakkann. Þar er hugsanlega erf-
itt, kalt og þungur straumur. En á
hinum bakkanum bíða ástvinir sem
voru farnir á undan, þeir hjálpa okkur
upp úr og umvefja hlýju sinni og ást-
úð. Þeir vísa okkur áfram.
Og þegar einn úr hópnum hefur
lagt í strauminn og er farinn á nýjar
lendur söknum við góðs vinar. Ástvin-
ir eru harmi slegnir. En lífið er hér og
nú, austan megin árinnar við Kára-
hnjúka. Tíminn líður og þegar farið er
um vinnusvæðið rifjast stöðugt upp
tilvik þar sem létt stríðni, grín og
glens er ávallt með í för og oftast í
fyrirrúmi. Allt gert þannig að enginn
verði sár en tilveran léttari.
Lúlli var einstaklega stríðinn, dag
einn þegar við erum á leið í kaffi lét
Lúlli Svenna heyra það. Húfan var
rifin af honum og þegar leikurinn æs-
ist er tilganginum náð, þá heyrist
þetta sérstaka „íhh íhh íhh“. Sam-
félagið á jafn einangruðum stað og
Kárahnjúkum er náið. Þar skiptir
hver maður miklu máli, fólk tekur
þátt í sorgum og gleði hvers annars
og öll viðkynning verður persónu-
legri en á vinnustöðum í byggð.
Eftir páskana þegar við mætum
aftur til vinnu verður sársaukinn í
sálinni kannski ekki jafn sár og þeg-
ar á líður verða minningarnar
skemmtilegri. Við sjáum brosið fyrir
okkur og munum grallarasvipinn og
uppátækin. Við munum alltaf glensið
og glaðværðina, dugnaðinn, viljann,
hæfnina og hrekkina. Og bráðum
förum við að brosa í hvert skipti sem
okkur dettur hann í hug. Þannig var
hann og þannig verður hann í huga
okkar.
Næst þegar við setjumst saman til
að horfa á formúluna og sjáum Ferr-
ari æða yfir skjáinn þyrftum við ekki
að undra okkur á þótt hann sæti á
vindskeiðinni að aftan, bankaði eld-
snöggt í hjálminn hjá ,,Sjúmma“ og
kallaði: „hvað er þetta maður? Farðu
að láta þetta ganga!“ Og svo þegar
Sjúmmi vinur æðir fram úr Alonso
og Raikkonen sjáum við fyrir okkur
sigurbros Lúlla og heyrum þetta
sérstaka: „íhh íhh – íhh –“.
Við vinnufélagar hjá Suðurverki
vottum sambýliskonu hans, Lindu
Björgu, börnum, fósturbörnun, for-
eldrum og öllum öðrum aðstandend-
um samúðar. Við erum ríkari af við-
kynningu við góðan dreng.
Vinnufélagar.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG SIGRÚN JÓHANNSDÓTTIR
frá Barðastöðum
í Staðasveit,
áður til heimilis að
Hlíf 1 á Ísafirði,
andaðist þriðjudaginn 11. apríl.
Útför hennar fer fram frá Ísafjarðarkirkju laugardaginn 15. apríl kl. 11.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á að láta Heilbrigðisstofnun Ísa-
fjarðar njóta þess.
Sigríður Ýr Ham, Lester Ham,
Jóhann Adólf Haraldsson, Fjóla Hannibalsdóttir,
Pétur Orri Haraldsson, Erla Kristín Hallsdóttir,
Magnús Hlynur Haraldsson, Kristín Ósk Þórarinsdóttir,
Sýta Rúna Dal Haraldsdóttir, Lárus Erlendsson,
Gróa Linddís Dal Haraldsdóttir, Björn Anton Einarsson,
Helga Guðrún Dal Haraldsdóttir, Magnús Örnólfur Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
UNNUR ERLENDSDÓTTIR,
Lyngbrekku 11,
Kópavogi,
lést þriðjudaginn 11. apríl.
Útför hennar fer fram frá Digraneskirkju miðviku-
daginn 19. apríl kl. 13.00.
Magnús Kr. Finnbogason,
Erlendur Magnússon, Steinunn H. Guðbjartsdóttir,
Kristín Magnúsdóttir,
Lárus Palmi Magnússon, Sonja Lampa,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar og sambýlismaður minn,
JÓN ÁRNI EGILSSON
rafvirkjameistari,
Hátúni 29,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum laugardaginn 1. apríl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Sigtryggur Jónsson, Helga Jónsdóttir,
Friðmey Jónsdóttir.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Ef útför hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist.
Minningar-
greinar