Morgunblaðið - 27.05.2006, Page 70

70 LAUGARDAGUR 27. MAÍ 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Mig langar að minn-
ast í nokkrum orðum
merkilegs manns sem
fallinn er frá um aldur
fram. Þegar mér var
tjáð andlátsfrétt Sigurðar setti mig
hljóðan. Fráfall hans var óvænt og
minnir mann illilega á að maður veit
aldrei hvenær maður kveður vini,
kunningja eða ástvini í hinsta sinn.
Ég kynntist Sigurði og eiginkonu
hans Guðnýju fyrir um tíu árum þeg-
ar þau fluttu á Seyðisfjörð. Fljótlega
kom í ljós að þarna hafði Seyðfirð-
ingum færst góður liðsauki. Kraftur,
bjartsýni og umhyggja þeirra fyrir
samfélaginu kom strax í ljós. Sigurð-
ur var mikill félagsmálamaður og
áorkaði ýmsu á því sviði. Okkar
kynni voru einkum í gegnum starf
Lionsklúbbsins á Seyðisfirði sem og
samstarf í bæjarpólitíkinni svo sem
sveitarstjórnarkosningarnar 1998 og
það flokksstarf sem því tengdist þá
og síðar. Mér er það í fersku minni
hvað Sigurður var drífandi, bjart-
sýnn og áræðinn þegar leitað var
leiða til að móta stefnuskrá og út-
hugsa baráttuleiðir og framkvæma.
Kraftar hans og reynsla nutu sín vel í
þessu verkefni og ljóst er að framlag
hans skipti miklu máli um að vel
tókst til. Ávallt var hlustað á ráðlegg-
ingar hans enda ljóst að þar fór
gegnheill og skynsamur einstakling-
ur, ríkur að reynslu. Ef leitað var til
Sigurðar með verkefni minnist ég
þess að hann var ætíð bóngóður og
miklaði ekki fyrir sér að ganga í hlut-
ina. Þannig félaga er gott að eiga að
og enn betra að læra af og vinna með.
Ég vil að leiðarlokum þakka Sig-
urði af heilum hug góð kynni og óska
honum velfarnaðar á nýrri vegferð
þar sem krafta hans hefur verið þörf.
Guðný og aðrir aðstandendur, ég
sendi ykkur mínar bestu kveðjur en
ég get því miður ekki verið við útför
Sigurðar vegna dvalar erlendis. Góð-
ar minningar um góðan dreng bera
SIGURÐUR
ÞORGEIRSSON
✝ Sigurður Þor-geirsson fæddist
á Grásíðu í Keldu-
hverfi 20. desember
1944. Hann varð
bráðkvaddur 14.
maí síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Seyðisfjarðar-
kirkju 24. maí.
Sigurði fallegan og
verðskuldaðan vitnis-
burð. Blessuð sé minn-
ing Sigurðar Þorgeirs-
sonar.
Jónas A.Þ. Jónsson.
Það var frekar
óskemmtilegt samtalið
þegar Birkir hringdi í
mig, mánudaginn 15.
maí og sagði mér frá
því að góður vinur
okkar, Siggi í Eimskip,
hefði fallið frá. Það er
alltaf jafn erfitt að sjá eftir góðu fólki
sem er hraust og í blóma lífsins fara
frá okkur en þannig er víst bara lífið.
Ég kynntist Sigga þegar ég hóf störf
í Austfar sem lítill polli og voru
fyrstu kynni okkur þegar við reynd-
um að bæta umhverfið og laga
blómabeðið sem var sameiginlegt
milli Austfars og Eimskips. Það var
gengið í það verk eins og flest allt
sem tengdist Sigga.
Liðu síðan árin og maður þrosk-
aðist og fór burtu í skóla en alltaf
þegar maður kom heim í jólafrí eða
sumarfrí þá var kíkt til Sigga, því
alltaf reyndist hann klár í spjall. Fyr-
ir fjórum árum hófum við síðan nán-
ara samstarf en þá ákvað Siggi að
styrkja fótboltann um hver jól og
áramót þar sem haldin var firma-
keppni fyrir fyrirtæki á Seyðisfirði
sem gátu tekið þátt og það kom í
minn hlut og nokkurra félaga að spila
fyrir Sigga. Við spiluðum í nafni
Eimskips þrjú ár í röð en slepptum
síðasta móti. Öll þrjú árin sem við
tókum þátt unnum við keppnina og
færðum Sigga bikara í höfn sem síð-
an voru settir upp á skrifstofu hans.
Alltaf sýndi Siggi þessu áhuga og
kom og horfði á strákana sína keppa
og síðan þegar nálgaðist áramót var
mannskapurinn kallaður saman og
ákvað að hittast í íþróttahúsinu. Þá
komu þau hjón brosandi með mynda-
vélina til að taka hópmynd sem minn-
ingu um hversu gott samstarf þetta
var. Það klikkaði ekki að alltaf færði
Siggi okkur gjafir fyrir árangurinn,
hvort sem það voru pennar eða bolir
sem við göngum enn stoltir í, en þá
vorum við alltaf jafn spenntir að hitta
hann. Við stilltum okkur síðan upp og
Guðný sá um að taka myndina. Síðan
sendi hann okkur afrit og þessar
myndir eru okkur dýrmætar minn-
ingar um frábæra tíma.
Fyrir hönd okkar sem kepptum
fyrir þig og Eimskip viljum við þakka
þér fyrir góðar stundir og stuðning-
inn þessi þrjú ár. Einnig vil ég þakka
þér fyrir vinskapinn og hlýjuna sem
þú sýndir mér frá því ég hóf störf hjá
Austfar, þá ungur að árum.
Ég vil votta Guðnýju og fjölskyld-
unni samúð mína. Megi guð vera með
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Davíð Þór Sigurðarson.
„Siggi á Seyðisfirði lést í gær,“ var
mér sagt í síma að morgni mánu-
dagsins 15. maí. Mér brá illilega að
þessi fríski og fjörugi vinur minn
skuli kallaður burt í blóma lífsins og
hugsanir vakna um hverfulleika lífs-
ins.
Ég kynntist Sigurði um 1980
vegna starfa míns, en þá var hann
umboðsmaður fyrir Eimskip á Fá-
skrúðsfirði. Mér varð strax ljóst, að
þarna var maður sem vissi hvað hann
var að gera og lét ekki eiga hjá sér
varðandi verk þau sem að honum
sneru og var ávallt með allt á hreinu.
Þegar Sigurður ákvað síðar að
flytja frá Fáskrúðsfirði og hætta um-
boðsmennsku þar fyrir Eimskip, þá
kom ég að máli við hann og óskaði
eftir því að hann tæki að sér af-
greiðslu félagsins á Seyðisfirði sem
og varð raunin og sinnti hann því
starfi af kostgæfni til dauðadags.
Vegna vinnubragða Sigurðar var
hann beðinn að sinna ýmsu sem sneri
að öðru en rekstrinum á Seyðisfirði,
sérstaklega verkum sem vandræði
höfðu verið með að sinna á öðrum
stöðum. Öll slík verk hættu að verða
til trafala eftir að hann tók þau yfir
og gengu snurðulaust á eftir.
Mér hlotnaðist sú ánægja að kynn-
ast Guðnýju konu hans og sótti þau
hjón heim þegar ég átti leið hjá og
naut gestrisni þeirra. Sérstaklega
minnist ég þeirrar höfðinglegu mót-
töku sem við hjónin fengum þegar
við komum til þeirra sumarið 2004
með tvenn vinahjón okkar eftir
göngu frá Loðmundarfirði. Þá kom í
ljós hversu samhent þau hjón voru,
hvort sem var við að hlúa að sínu fal-
lega heimili eða í móttöku lúinna
ferðalanga.
Elsku Guðný, ég og kona mín
sendum þér innilega samúðarkveðju,
við vitum að missir þinn er mikill. Ég
ber þér jafnframt kveðju samstarfs-
manna minna hjá Eimskip sem
margir eiga eftir að sakna eigin-
manns þíns.
Guðmundur Pedersen.
Nú þegar sumarið
er á næsta leiti með
öllum sínum töfrum,
fuglasöng, trén farin
að bruma og áður en langt um líður
mun náttúran skarta sínu fegursta,
kvaddi hún Bjarnfríður þennan
heim.
Hún varð ein af mikilvægu per-
sónunum í lífi mínu sem seinni eig-
inkona föður míns, Sveinbjörns Sam-
sonarsonar. Sem barn fór ég á
hverju sumri í heimsókn til Þingeyr-
ar frá Patreksfirði og oftar en ekki
siglandi á bátnum hans pabba, Svan-
inum, og naut þess að vera með
systkinum mínum við gott atlæti
pabba og Bjarnfríðar. Börnin mín
fengu líka að njóta þess að kynnast
Bjarnfríði ömmu og hlökkuðu alltaf
til að fara í heimsókn til ömmu og afa
á Þingeyri.
Bjarnfríði var margt til lista lagt,
hún var söngelsk og var í kirkjukór
Þingeyrar meðan heilsan leyfði. Hún
var einstaklega laghent við sauma-
skap og prjón, það kom bara full-
skapað á örskotsstund og oftar en
ekki án uppskrifta. Ég verð líka að
minnast á blómin hennar, gluggarnir
voru alltaf fagurlega skreyttir af
marglitum blómstrandi plöntum og
BJARNFRÍÐUR
SIMONSEN
✝ BjarnfríðurSimonsen fædd-
ist á Sandi í Sandey í
Færeyjum 9. júlí
1924. Hún andaðist
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 22.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Þingeyrar-
kirkju 29. apríl.
seinna þegar fjöl-
skyldan eignaðist hús
með garði naut Bjarn-
fríður þess að geta
sinnt þessu hugðarefni
sínu.
Ýmsar minningar
koma upp í hugann
þegar hugsað er til
baka. Ég man t.d. hve
gott það var að koma í
hlýtt eldhúsið hjá
henni, fá te og nýbak-
aðar kökur eftir leiki
dagsins. Það var líka
alltaf eitthvað mjúkt
og fallegt í pökkunum sem komu frá
Þingeyri. Ekki síst minnist ég þess
hvað það var notalegt að sitja með
Bjarnfríði og hlusta á lýsingar henn-
ar á Færeyjum, lífinu þar og fólkinu
hennar, þá urðu augun hennar
dreymandi, það leyndi sér ekki hve
ættartengslin voru sterk. Þegar ég
kom svo til Færeyja fyrir nokkrum
árum fannst mér eins og ég hefði
komið þar áður, svo ljóslifandi voru
lýsingar hennar í huga mínum.
Ég vil líka minnast þess þegar
Bjarnfríður varð áttræð. Þá komu
meðal annars ættingar hennar frá
Færeyjum til að samfagna henni.
Þar bar hæst færeyska söngva og
dansa í Víkingatjaldinu niðri á Þing-
eyraroddanum.
Elsku Bjarnfríður, við Hannes,
börnin og barnabörnin þökkum fyrir
allt. Megi góður guð vera með þér.
Ég veit að pabbi og litla Jóvina hafa
tekið á móti þér.
Elsku systkin, Svenni, Matti, Jói,
Jóvina og Anna, guð blessi ykkur og
fjölskyldur ykkar.
Helga.
Elsku Bára frænka.
Ó, hvað tilhugsunin
um að heyra ekki kitl-
andi hlátur þinn fram-
ar gerir okkur sorg-
mædd en minningin
um brosið þitt og allt
það fallega sem streymdi frá þér
mun ávallt kalla fram hlýja tilfinn-
ingu og bros á varirnar.
Þú varst alltaf blíð og góð eins og
engill þannig að nú vitum við að
þeim hefur fjölgað.
Guð geymi þig,
Hafdís, Björn, Birgitta Líf
og Björn Boði.
Kvödd er mikil merkiskona. Ein
af þessum einstöku manneskjum
sem öllum þykir vænt um og öllum
finnst þeir eiga, það er hún amma
Bára eða Bára í Hannyrðabúðinni.
Ég kynntist Báru fyrst árið 1973
þegar dóttir hennar Emma var
nemandi minn í fimleikum, þá 7 ára
gömul. Strax frá fyrstu kynnum
urðum við hinir mestu mátar og vor-
BÁRA
BJÖRNSDÓTTIR
✝ Bára Björns-dóttir fæddist
16. maí 1927. Hún
lést á heimili sínu 9.
maí síðastliðinn og
var jarðsungin frá
Víðistaðakirkju 16.
maí.
um allt fram til hinstu
stundar. Bára var allt-
af hress og kát og
tilbúin til þess að
hjálpa ef á þurfti að
halda þrátt fyrir að
hún hefði meira en
nóg að gera í sinni
vinnu og með sitt
heimili. Ef ég kom við
hjá henni í Hannyrða-
búðinni þá var hún
alltaf reiðubúin til
þess að koma með góð
ráð varðandi útsaum
og prjónaskap og allt
sem því við kom. Nú á síðasta ári
hjálpaði hún yngstu dóttur minni og
vakti áhuga hennar á því að prjóna,
því í hennar augum var þetta ekkert
mál og smitaði alla af þessum ein-
staka eldmóði sem hún bjó yfir. Þeg-
ar ég eignaðist litlu barnabörnin
mín nú á síðustu árum þá var hún
mætt með litlar flíkur sem hún hafði
gert til þess að færa þeim og ég held
hún hafi aldrei komið í heimsókn til
mín án þess að hafa einhverja
handavinnu með sér sem gjöf til
okkar. Ég kynntist einnig Magnúsi
og fjölskyldu hennar mjög vel. Allt
er þetta hið mesta öðlingsfólk og
Emma er enn þann dag í dag ein af
mínum bestu vinkonum. Bára bar
alla tíð hag Fimleikafélagsins Björk
fyrir brjósti, mætti á allar sýningar
dáðist að öllu sem gert var. Hún
kom einnig þangað færandi hendi og
vil ég fyrir hönd félagsins þakka fyr-
ir það.
Börnin mín litu upp til þessarar
góðu konu og þótti vænt um hana
enda var ekki annað hægt. Ég mun
ætíð minnast hennar eins og hún var
í eitt sinn þegar hún kom til okkar
fyrir nokkrum árum síðan, þá rúm-
lega sjötug. Það rennir eldrauður
bíll upp að húsinu, úti var nýfallin
snjór. Út kemur Bára í eldrauðri
kápu með hatt og í svörtum falleg-
um skóm. Hún hleypur upp að hús-
inu, kemur inn færandi hendi segir
okkur fréttir af Emmu og börnunum
hennar. Hún stoppaði kannski í tíu
mínútur og þurfti svo að flýta sér til
þess að heimsækja einhvern sem
var veikur og hún vildi gleðja. Og út
hljóp hún létt á fæti eins og ung
kona og eftir stóðum við brosandi út
að eyrum og glöð. Því það var það
sem hún skildi eftir, gleðina. Öll
dáðumst við að orku þessarar konu.
Ég er viss um að hún heldur áfram
að hlaupa, hjálpa og gleðja þó á öðr-
um stað sé og þegar hún og Magnús
hittast á ný kemur hún örugglega
hlaupandi á móti honum.
Hvort sem krýnist þessi þjóð
þyrnum eða rósum,
hennar sögur, hennar ljóð,
hennar líf vér kjósum.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku Emma, Magnús og öll ykk-
ar stórfjölskylda, við Ketill og fjöl-
skylda sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur og megi gleði
yndislegrar konu ylja ykkur um
ókomin ár.
Hlín.
Elsku afi. Mér
finnst sárt að þurfa að
kveðja þig og erfitt að
hugsa til þess að næst þegar ég
komi í Krossavík standi enginn í
tröppunum og fylgist með bílnum
renna í hlað. Ég get enn séð þig fyrir
mér standa í dyrunum og segja
,,Sælinú“ eða ,,Já, sæl, elskan mín“.
Eftir að þú hafðir heilsað öllum var
maður að sjálfsögðu dreginn inn í
kaffi til ömmu sem sagðist aldrei
hafa neitt fyrir okkur, þrátt fyrir að
á borðinu væru að minnsta kosti 7
kökusortir.
Þú kenndir mér margt, afi minn,
og reyndist mér vel. Ófáum stundum
eyddirðu í það að segja mér frá líf-
inu í gamla daga og hvað fólk gerði
sér til skemmtunar, böllunum sem
þú spilaðir á og þegar þú kynntist
ömmu. Mér fannst alltaf gaman að
heyra þig tala um ömmu, þú varst
svo yfirmáta ánægður með hana.
Þú hafðir alltaf mikinn áhuga á
því hvað ég væri að læra og sér-
staklega eftir að ég byrjaði í
menntaskóla. Þú varst alltaf ánægð-
ur að heyra það að mér gengi vel í
skólanum og sagðir ávallt að mennt-
un væri gulls ígildi. Þú spurðir mig
oft hvernig þetta fólk væri nú þarna
fyrir norðan og hvort það væri ekki
almennilegt við mig. Þú kenndir mér
ýmislegt um lífið og tilveruna sem
þú hafðir sterkar skoðanir á, eins og
öllu öðru. Þrátt fyrir það varstu
mjög sanngjarn og vel hægt að ræða
hlutina við þig eins og flestir vita.
Fyrsta minning mín um afa er lík-
legast sú þegar ég var 5 ára gömul
BJÖRN
SIGMARSSON
✝ Björn Sigmars-son fæddist í
Krossavík í Vopna-
firði 22. nóvember
1919. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 25.
apríl síðastliðinn af
völdum slyss og var
jarðsunginn frá
Vopnafjarðarkirkju
4. maí.
að keyra dráttarvélina
með honum. Það var
fallegur sumardagur
og afi á seinni rúntin-
um fyrir hádegi. Ég
man hversu hreykin
ég sat á hnjánum á
honum og stýrði
dráttarvélinni af mik-
illi prýði, mótmælti
svo kröftuglega þegar
afi kippti í stýrið við
og við til að forða okk-
ur frá árekstrum.
Stolt mitt var ólýsan-
legt.
Afi minn var mjög hreinskilinn og
honum fannst það ákaflega leiðin-
legt ef hann fékk ekki að segja hug
sinn. Eitt sinn man ég að hann sagði
við mig ,,Já, já, Eva mín. Þú verður
nú lagleg“. Ég hefði sennilega
móðgast ef einhver annar hefði sagt
þetta við mig, en af því að þetta var
afi í Krossavík fannst mér þetta allt í
lagi. Hann var nefnilega ekki að
meina neitt ljótt, heldur var hann
bara að segja að ég yrði alltaf lag-
legri með aldrinum. Ég minnist þess
atviks sérstaklega þegar ég kom í
heimsókn í Krossavík fyrir stuttu í
bleikum stígvélum með hjörtum og
spurði þig hvort þér fyndist þau ekki
flott. Þú hélst nú það og sagðir að
þau væru aldeilis lagleg og varst
frekar ánægður með að loksins væri
ég farin að skóa mig vel. Þessir ung-
lingar væru alltaf á einhverjum
strigaskóm sem þyldu hvorki rign-
ingu né skít. Það er ein af mínum
síðustu og skemmtilegustu minning-
um um hann afa þegar hann sagði
þetta og þessi stígvél ætla ég mér að
varðveita vel.
Ég vona að þér líði vel, elsku afi
minn, og að guð leyfi þér nú aðeins
að spila á orgelið þarna uppi svo þú
getir skemmt liðinu með gömlum
góðum lögum eins og Kolbrún mín
einasta og Sestu hérna hjá mér, sem
voru alveg í uppáhaldi hjá þér. Ég
veit þú spjarar þig, afi minn, hvar
sem þú ert.
Eva Þórey.