Morgunblaðið - 08.11.2007, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2007 39
nafn frekar en faðir okkar, nema
hún hefði reynst vel í tilraunaveiði
félaganna og fiskarnir sýnt henni
verulegn áhuga. Flugurnar hans
Gylfa voru síður en svo einu lista-
verkin sem hann eignaðist á alltof
stuttri ævi. Trygga og yndislega
eiginkonu átti Gylfi í tæpa fjóra
áratugi, glæsileg og hæfileikarík
börn og svo þegar barnabörnin fóru
að gægjast inn í þennan heim þá
urðu þau listaverkin sem hann dáði
mest. Gylfi var afar barngóður
maður og börn fundu gjarnan í hon-
um sterkan bandamann. Fjarlægðin
gerði okkur oftar en ekki mjög erf-
itt fyrir eftir að Gylfi flutti búferl-
um til Akureyrar 1981. Reyndist
mér í byrjun erfitt að sætta mig við
þá staðreynd. Það átti þó eftir að
breytast er í ljós kom að Gylfa og
hans fólki leið vel á Akureyri og
hann fann sig vel norðan heiða. Á
Akureyri var hann vitaskuld kom-
inn í enn meiri nálægð en áður við
margar af fallegustu ám landsins.
Þar og reyndar víðar eignaðist
hann stórbrotna félaga sem voru
honum afar mikils virði. Ræddi
hann það oft hve vinahópur sinn
væri tryggur og traustur.
Í síðasta símtali okkar skömmu
fyrir andlát Gylfa fórum við óvenju
vel og ítarlega yfir sviðið og var þar
nánast ekkert undanskilið. Þetta
símtal var ólíkt öllum hinum og eft-
ir á að hyggja alveg ómetanleg
kveðjustund.
Elsku Birna, Óli, Kristján og
Berglind. Það eru þungar þrautir
sem við göngum í gegnum þessa
daga. Guð veri með ykkur öllum og
styrki ykkur í erfiðri og óvæntri
baráttu við mikla sorg og mikinn
söknuð.
Stefán Kristjánsson.
Elskulegur frændi okkar er nú
farinn frá okkur og okkur finnst
það svo sárt að hafa ekki náð að
kveðja hann.
Þess vegna viljum við kveðja
hann hér með nokkrum fátæklegum
orðum.
Þegar pabbi sagði okkur að Gylfi
væri látinn, trúðum við því varla.
Þetta var frétt sem gat auðvitað
komið hvenær sem var, en var eng-
an veginn velkomin svo snemma.
Okkur fannst það svo sorglegt og
ótrúlega sárt að heyra að svona
elskulegur maður, góðhjartaður og
hlýr væri látinn, aðeins 59 ára gam-
all.
Við viljum fyrst og fremst þakka
Gylfa fyrir að vera svona góður
maður. Það er okkur mikið lán að
hafa kynnst Gylfa. Í hvert skipti
sem við komum til Akureyrar tók
Gylfi á móti okkur með hlýlegu
brosi og breiddi út faðminn, okkur
leið alltaf eins og við værum heima
hjá okkur þegar við vorum hjá
Gylfa og Birnu, við vorum alltaf svo
velkomnar. Við munum alltaf þegar
Gylfi sagði okkur skemmtilegar
sögur af sér og systkinum sínum
þegar þau voru yngri og einnig sög-
ur af afa Kristjáni. Það var svo
skemmtilegt að hlusta á hann segja
sögurnar, því hann sagði þær af svo
mikilli innlifun. Við munum aldrei
gleyma því þegar hann hermdi eftir
Núma fyrir okkur og þá hlógum við
alltaf jafn mikið.
Við munum alltaf minnast Gylfa
fyrir skopskyn hans og hversu góð-
ur maður hann var. Í stuttu máli
var hann einfaldlega maður sem
ekki er hægt að gleyma. Gylfi
kenndi okkur margt og meðal ann-
ars að gefast aldrei upp og brýndi
það óspart fyrir okkur.
Það koma erfiðir tímar og góðir
tímar á lífsleiðinni en einhvern veg-
inn tókst honum alltaf að lifa bara
fyrir góðu tímana.
Við systurnar minnumst Gylfa
með miklum söknuði. Við sendum
Birnu, börnum Gylfa og fjölskyld-
um þeirra okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sara Dagný Stefánsdóttir,
Sylvía Björk Stefánsdóttir.
Mér var það mikil harmafregn að
frændi minn og vinur Gylfi væri lát-
inn langt um aldur fram aðeins 59
ára. Mig langar aðeins að rifja upp
æsku okkar þar sem leiðir okkar
lágu saman frá blautu barnsbeini.
Foreldrar Gylfa keyptu hús á
Langholtsvegi 134 um 1950 þau
buðu foreldrum mínum neðri hæð-
ina til leigu og fluttu þau þangað
með mig 5 ára gamlan og hófst þá
mikið nábýli okkar fjölskyldna sem
átti eftir að standa með stuttum
hléum fram á fullorðinsár okkar
Gylfa. Þarna bjuggum við í 7 ár, við
vorum ekki háir í loftinu þegar við
fórum að hjóla inn að Elliðaám og
fylgjast með laxveiðimönnum, brátt
þekktum við þar hvern hyl, þessi
veiðiáhugi smitaðist í okkur frá
Kristjáni föður Gylfa sem var að
hefja sinn landsfræga veiðiferil á
þessum árum, oft fengum við að
fara með honum og föður mínum í
veiði að Hrauni í Ölfusi og var þá
oft góð veiði.
Foreldrar okkar fengu úthlutað
lóðum hlið við hlið fyrir einbýlis-
húsum á Sunnuvegi 15 og 17 og var
hafist handa við stórbyggingar, á
meðan á byggingunum stóð keyptu
foreldrar mínir gamlan uppgerðan
bragga og þar bjuggum við í 3-4 ár.
Um tíma bjó fjölskylda Gylfa með
okkur. Þar var þröng á þingi í litlu
húsnæði, tvær 5 manna fjölskyldur
og afi og amma, þessi tími er samt
ánægjulegur í minningunni og við-
brigðin því meiri þegar flutt var á
Sunnuveginn. Þegar við Svanborg
vorum að hefja búskap hafði Gylfi
hafið búskap í kjallaranum á
Sunnuvegi 17 með konu sinni Birnu
Blöndal. Um tíma bjuggum við
Svanborg á Sunnuvegi 15 og var þá
stutt á milli okkar og áttum við með
þeim margar ánægjustundir.
Við Gylfi höfðum mikinn áhuga á
íþróttum og fórum oft saman á
ýmsa íþróttaviðburði, fyrst vestur á
Melavöll og seinna í Laugardalinn.
Hann var ungur þegar hann byrjaði
að æfa körfubolta og leika með ÍR,
hann var einnig ungur að árum
þegar hann byrjaði að skrifa um
íþróttir í blöð, sem síðan var hans
aðalstarf í mörg ár.
Árið 1970 flutti ég á Eyrarbakka
og Gylfi til Akureyrar nokkrum ár-
um seinna, þá varð vík á milli vina
en Gylfi var einstakur vinur vina
sinna og héldum við símasambandi
reglulega allt fram til hans síðasta
dags. Oft var umræðuefnið í sam-
tölum okkar hvernig börnum okkar
farnaðist og hin síðari ár barna-
börnin eftir að þau komu til sög-
unnar og er ég viss um að hann
hefur verið yndislegur afi. Hann
talaði um barnabörnin með þvílíku
stolti og hlýju, missir þeirra og
sorg hlýtur því að vera stór. Móðir
mín, Þórey Gísladóttir, biður mig
að færa Gylfa innilegustu þakkir
fyrir að hafa ávallt sýnt henni vin-
áttu sína og umhyggju, ekki síst hin
síðustu ár eftir að hún varð ein.
Gylfi hringdi oft til hennar og var
það henni til mikillar gleði að heyra
í frænda sínum.
Elsku Gylfi, frændi og vinur, mér
er það sárt að setjast niður til að
skrifa um þig minningargrein en
eigi má sköpum renna. Við Svan-
borg viljum með þessum línum
votta Birnu og fjölskyldu okkar
innilegustu samúð, sérstaklega
„litlu krílunum“ eins og hann nefndi
barnabörnin í okkar samtölum.
Farðu í friði og guð varðveiti þig og
þína fjölskyldu.
Jón Bjarni Stefánsson.
Það voru ólýsanlega þungbærar
fréttir sem bárust að morgni 29.
október. Gylfi mágur og minn kæri
vinur var dáinn. Ég sat lengi á
rúmstokknum með símann í hend-
inni og skildi ekki hvað hafði gerst.
Það að fá fréttir af þessu í gegnum
síma í dagrenningu og að geta fjar-
lægðarinnar vegna ekki faðmað
Binnu systur í sorg sinni var mjög
erfitt. Margt og mikið hefur flogið í
gegnum huga minn undanfarna
daga, eða eftir að maður gerði sér
grein fyrir raunveruleikanum. Ekk-
ert nema góðar minningar um
þennan góða dreng hafa flögrað um
hugann og hefur það verið huggun
harmi gegn að minnast þess hvað
hann var, gaf mér og minni fjöl-
skyldu mikið með því einu að fá að
vera í hans félagsskap. Gylfi var
mikil félagsvera og kom það best í
ljós þegar hann haslaði sér völl fyr-
ir norðan sem blaðamaður eftir að
hafa numið og starfað við gullsmíð-
ar og blaðamennsku hér fyrir sunn-
an. Í starfi hans sem blaðamaður
bæði á Degi og síðar DV á Ak-
ureyri naut hann sín til fullnustu í
því sem honum einum var lagið, að
tala við fólk og fá það besta fram í
hverjum og einum og koma því á
prent á svo lifandi og skemmtilegan
hátt sem honum einum var lagið.
Gylfi kom víða við í sportinu. Hann
spilaði körfu, stundaði laxveiðar,
spilaði golf og kom víða við í
íþróttastarfinu. Golfið og laxveiðin
voru Gylfa hvað mest hugleikin í
gegnum tíðina og miðlaði hann
hvoru tveggja af mikilli natni og
metnaði til sona sinna Kristjáns
Hilmis og Óla Auðuns enda hafa
þeir báðir safnað ógrynni af bik-
urum og titlum í golfinu frá því þeir
voru ungir. Aðdáunarvert var að sjá
hvað Gylfi lagði sig fram um að
sinna og rækta þessa hluti hjá
strákunum sínum og eyddi hann
miklum tíma í ógleymanlegar veiði-
ferðir með þeim og þjálfaði þá svo á
golfvellinum þess á milli. Alltaf í
gegnum tíðina hefur verið gaman
að koma í Steinahlíðina og hlýða á
Gylfa segja veiðisögur á meðan
hann og Binna reiddu fram kræs-
ingar eins og þeim einum var lagið.
Það var alveg sama hvort maður
mætti fyrirvaralaust eða ekki alltaf
var tekið á móti manni af svo mikilli
gestrisni og myndarskap að maður
var oft á tíðum kominn með móral
yfir því að mæta alltaf í Steinahlíð-
ina ef maður kom norður, en annað
var ekki tekið í mál á þeim bæ
hvort sem maður gisti eina eða
fleiri nætur. Miklar veislur voru oft
haldnar á veröndinni, grillað og
spjallað um ógrynnin öll af mál-
efnum, en Gylfa var ekkert óvið-
komandi alveg sama hvort það var
sport, pólitík eða eitthvað annað,
hann var vel heima í öllum þjóð-
málum og hafði skýrar og skemmti-
legar skoðanir á hlutunum. Oftar en
ekki var öll fjölskyldan saman kom-
in enda samheldni mikil og góð
samskipti á milli þeirra Binnu og
Gylfa og barna þeirra og barna-
barna. Gylfi sagði við mig oft og
margsinnis og það glampaði úr aug-
um hans, Óli Bjössi, veistu hvað ég
er ríkur og hvað ég lifi fyrir börnin
mín, barnabörn og fjölskyldu! Það
duldist engum sem þekkti Gylfa
hvað hann lifði og hrærðist fyrir
augasteinana sína og var fallegt að
sjá hvað þau hafa alltaf verið hænd
að afa sínum. Oft spjölluðum við
Gylfi saman í síma og hlýnar mér
um hjartaræturnar að minnast þess
því alltaf gaf hann sér tíma til að
hringja til að sjá hvernig maður
hafði það, jafnvel þó erindið væri
ekkert annað. Síðustu árin átti Gylfi
við heilsubrest að stríða og setti
það mark sitt á góða dreng. Hann
stundaði engu að síður áhugamál
sín og hnýtti flugur eins og honum
einum var lagið ásamt því að fara í
veiðiferðir sem gáfu honum svo
mikið.
Binna mín.
Hugur minn er hjá þér, börnum
ykkar og fjölskyldum þeirra á þess-
um sorgartímum.
Megi guð vera með þér og
styrkja þig á þessum erfiðu tímum.
Minning um góðan dreng mun
ávallt fylgja okkur.
Ólafur Björn.
Þeir bera af á sviði mannlífsins
sem mest gefa. Ég veit ekki hvað
við Gylfi Kristjánsson eigum að
baki marga kílómetra í veiði- og
skoðunarferðum um íslenska nátt-
úru. Þeir mælast í tugum þúsunda.
Ég get lítið fjallað um líf mitt með
honum í stuttri minningargrein.
Þetta er svo stór saga og auðug.
Skyndilegt fráfall hans er reiðars-
lag og ég mun sakna hans sárt.
Þakklæti mitt er óendanlegt fyrir
að hafa fengið að njóta samvista við
hann og átt hann að nánum vini. Að
upplagi var Gylfi tilfinningaríkur,
viðkvæmur og feiminn. Samt var
hann oft hrókur alls fagnaðar og
gaf mikið af sér. Ég sagði stundum
að hann væri mesti húmoristi Ís-
lands og stend við þá fullyrðingu.
Hann var listamaður. Lærði gull-
smíði en starfaði lengst af við
skriftir. Afköst hans við vinnslu
frétta og blaðagreina voru ótrúleg.
Hann þurfti oft að setja skrápinn
yfir kvikuna og skila því hvassa
dagsverki sem blaðamennskan út-
heimtir. Hann elskaði íslenska nátt-
úru og var veiðimaður af guðs náð.
Í Steinahlíðinni lét hann mig rök-
ræða við sig um nýjar flugur sem
hann var að hanna. Ég hafði yf-
irleitt vit á að koma ekki með nein-
ar breytingartillögur. Man þegar
hann sýndi mér Krókinn fyrst. Fór-
um svo tveir saman fram í Eyja-
fjörð og hann lét föðurbróður minn
vígja fluguna. Það sem þar gerðist
var beinlínis svakalegt. Veiðistað-
urinn heitir síðan Króksbreiða.
Þetta er einhver magnaðasti kúlu-
haus sem smíðaður hefur verið og
ein frægasta fluga á Íslandi. Þó er
hún aðeins sjö ára gömul. Ég er
sannfærður um að Krókurinn verð-
ur heimsfræg fluga. Fleiri frægar
flugur hefur Gylfi hannað sem
veiðimenn nota mikið. Í þeim lifir
listamaðurinn, gullsmiðurinn, húm-
oristinn, sagnamaðurinn, veiðimað-
urinn og náttúrubarnið Gylfi Krist-
jánsson.
Við áttum mörg trúnaðarsamtöl
um persónuleg mál; fjölskyldu, vini
og aðra sem honum þótti vænt um.
Yndislegt hvernig hann gat hjalað
um sína nánustu. Og aldrei var
þreytandi að hlusta, ekki einu sinni
á endurteknar ræður um barna-
börnin. Hann talaði mest um þau.
Það var gaman í okkar bílferðum.
Sumar voru mörg hundruð kíló-
metrar og það var alltaf gaman alla
leiðina. Hann var einstaklega
skemmtilegur og spannaði litrófið
allt með fleiri liti sterka en aðrir
menn. Hann hældi mér oft, lét mig
heyra að honum þætti vænt um mig
og að ég skipti máli. Hann var góð-
ur og hlýr. Gylfi átti allt gott skilið.
Hann fékk að kveðja hljóðlega í
svefni. Hafði átt við veikindi að
stríða og þetta gat alltaf gerst.
Samt er maður ekki viðbúinn. Þetta
er mikið áfall. Mér er orða vant og
þessi kveðja er fátækleg tilraun til
að sýna eitthvert þakklæti fyrir allt
sem hann var mér.
Ég votta öllum aðstandendum og
ástvinum mína dýpstu samúð,
þakka vináttu þeirra og verðmætar
stundir undanfarna daga. Ég hef
misst vin minn, en samt er ég ríkur.
Í huga mínum lifa minningar um
einstakan mann. Gylfi Kristjánsson
var gefandi snillingur. Það mun
taka langan tíma að átta sig á því
að hann er farinn af sviðinu.
Bjarni Hafþór Helgason.
Náttúrubarnið og listamaðurinn
Gylfi Kristjánsson er dáinn. Ég
fékk þessar fréttir morguninn eftir
andlátið hans. Ég get ekki sagt að
mér hafi komið á óvart að heyra að
þessi vinur minn væri allur. En mér
fannst það ósanngjarnt. Við vorum
nýbúnir að ljúka skemmtilegu veiði-
sumri og vorum farnir að skipu-
leggja veiði- og golfferð um Suður-
land í vor. Við frestum þessari ferð,
en hún verður farin síðar.
Gylfi hefur valdið straumhvörfum
í silungsveiði á Íslandi. Hann hefur
hannað einhverjar gjöfulustu flugur
sem komið hafa fram hin síðari ár.
Þar fer fremst í flokki Krókurinn.
Aðrar flugur Gylfa sem munu lifa
okkur alla eru m.a. Mýsla, Beykir
og Beygla. Ný fluga er búin að vera
í tilraunafasa og hefur hún gefið af-
ar góða raun.
Með undarlegum hætti sameinaði
Gylfi náttúrubarnið og listamanninn
þegar kom að fluguhnýtingum.
Flestir sem hanna flugur eru að
líkja eftir einhverju úr náttúrunni.
Ekki Gylfi. Hann bjó til fallegar og
flottar flugur. Þar kom upp á yf-
irborðið gullsmiðurinn í honum.
Flugurnar hans eru listaverk og
náttúruundur. Þær eru fallegar og
silungur vill borða þær.
Gylfa leiddist orðið veturinn og
myrkrið sem honum fylgir. Að
sama skapi jókst tilhlökkun hans
stöðugt fyrir vorinu. Hann taldi nið-
ur í veiðina í Mývatnssveitinni á
hverju vori. Hann átti til að hringja
í mars og fyrsta sem hann sagði var
„74 dagar. Er kominn fiðringur? Ég
fór rúnt í Eyjafirðinum í dag. Það
var fallegt vatnið í Eyjafjarðar-
ánni.“ Þessi þrá eftir vorinu var
smitandi og þegar við kvöddumst
var kominn einhver fiðringur. Gylfi
kunni utan að marga veiðiþætti sem
hafa verið sýndir í sjónvarpi. Hann
fór stundum með heilu og hálfu
þættina utan að. Hermdi þá gjarn-
an eftir mönnum og ekki síst þuln-
um í Sporðaköstum.
Við Gylfi höfum margt brallað
saman. Í mörg ár höfum við alltaf
talað saman í síma á laugardags-
morgni og farið yfir leiki helgarinn-
ar og tippað á Lengjuna. Karlinn
var hrikalega seigur að finna réttu
leikina. Þessi símtöl hófust alltaf
eins; Gylfi svaraði „Tipptjenesten,
god dag!“ Ég kom til baka; „Hvor-
dan har du det?“ Svo var hlegið.
Nema einu sinni þá svaraði Gylfi
„Tippregulerungen, guten tag!“ og
ég kom til baka með; „Wie geht
es?“ „Gott,“ sagði Gylfi. Ég var
bara að kanna hvort þú værir ekki
viðbúinn.
Sem ég sit hér nú að laugardags-
morgni og hripa niður þessa minn-
ingu um vin minn og félaga rennur
upp fyrir mér hversu mikið ég á
eftir að sakna hans. Á góðum laug-
ardegi urðu símtölin fjölmörg. Stað-
an var tekin í hálfleik. Spáð í næsta
leik og farið yfir stöðuna. Símtölin
verða ekki fleiri. Við skipuleggjum
ekki fleiri ferðir. Við ræðum ekki
oftar liðin hans, Arsenal og Barce-
lona.
Ég vil votta Birnu og börnum
þeirra innilega samúð. En sérstak-
lega þó afabörnunum sem misstu
mikið. Líf Gylfa snerist orðið um
þessi börn. Tvíburana og ekki síður
þau eldri. Þeirra missir er sárastur.
Eggert Skúlason.
Ég var svo heppinn að kynnast
Gylfa Kristjánssyni árið 1985 en þá
var hann fréttastjóri á Degi og
hafði tekið þá djörfu ákvörðun með
Hermanni heitnum Sveinbjörnssyni
ritstjóra að ráða mig í vinnu sem
íþróttafréttamann. Ég hafði enga
reynslu í blaðamennsku, aldrei
komið inn á ritstjórn blaðs og kunni
ekki einu sinni á ritvél. Það kom í
hlut Gylfa að koma mér af stað í
faginu og enginn var betur til þess
fallinn en hann. Ég þurfti að læra
að skrifa fréttir, taka viðtöl og
teikna íþróttasíðurnar fyrir um-
brotsfólkið. Gylfi sýndi mér mikla
þolinmæði, því hann hafði trú á mér
og við urðum strax miklir mátar og
vorum bestu vinir alla tíð. Það
gerðist margt skemmtilegt á þess-
um árum á Degi og oftar en ekki
kom Gylfi þar við sögu, enda alveg
einstakur húmoristi. Hann var öfl-
ugur blaðamaður og snöggur að
vinna, hamrandi með sína tvo putta
á ritvélina og síðar lyklaborðið. Um
tíma fórum við saman í veiðitúra og
einnig með fleiri góðum mönnum og
þar var Gylfi á heimavelli, frábær
fluguveiðimaður og enn betri flug-
hnýtingamaður. Hann sá þó fljótt
að ég var lítill veiðimaður, enda fór
það svo að þeir félagarnir fóru að
fara án mín og allt í góðu með það.
Við Gylfi urðum enn nánari í seinni
tíð og við áttum saman margar
ánægjustundirnar við eldhúsborðið
heima hjá honum í Steinahlíðinni.
Þar gátum við setið saman klukku-
stundum saman og rætt um allt
milli himins og jarðar. Gylfi var
mikill sögumaður og það var alveg
einstaklega skemmtilegt að hlusta á
hann segja veiðisögur, eða sögur
frá ferðalögum sínum erlendis í
blaðamennskunni. Þá voru þau ekki
síðri fótboltakvöldin okkar tveggja,
þar sem við horfðum saman á leiki í
meistaradeildinni eða enska bolt-
anum og fengum okkur aðeins í
tána. Það ætluðum við líka að gera í
vetur en nú hefur hann Gylfi minn
kvatt þennan heim og haldið á æðra
tilverustig. Hann hafði einnig mik-
inn áhuga á golfi og stjórnaði m.a.
landsmótum á Akureyri af miklum
myndarskap. Gylfi hafði lítið verið á
golfvellinum í seinni tíð en fór með
mér á fjölmiðlamótið á Jaðarsvelli
nú í haust og hafði gaman af. Hann
vann einnig með forsvarsmönnum
Þórs við að skipuleggja fyrsta
Pollamót félagsins. Einnig var hann
liðtækur körfuboltamaður á sínum
yngri árum og vann mikið fyrir
SJÁ SÍÐU 40