Morgunblaðið - 08.11.2007, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 8. NÓVEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Sigríður BennýGuðjónsdóttir
fæddist á Hvamms-
tanga 20. maí 1931.
Hún lést á sjúkra-
húsinu Hvamms-
tanga 26. október
síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðjón Ingi-
mar Magnússon
smiður, f. á Ljúfu-
stöðum í Kollafirði
31.5. 1889, d. 16.3.
1969, og Þorbjörg
Davíðsdóttir húsmóðir, f. á Fossi,
Þverárhreppi, f. 4.9.1903, d. 27.1.
1947
Bræður Sigríðar Bennýjar:
Magnús Kristinn f. 12.10. 1920, d.
16.12. 1999. Guðmundur Svavar, f.
17.7. 1923, d. 17.6. 1997. Gestur, f.
20.7. 1933. Sigríður Benný giftist
29.12. 1950 Pálma Þórði Hraundal
bifreiðastjóra, f. 8.7. 1912, d. 13.5.
1979. Foreldrar hans voru Sig-
urlaug Guðmundsdóttir, f. 23.2.
1885, d. 28.3. 1930, og Ásgeir
Hraundal, f. 13.6. 1887, d. 5.5.
1965. Sigríður Benný og Pálmi
eignuðust 2 börn. Stúlka, f. 14.6.
1949, d. 14.6. 1949. Hallgeir Sig-
mar, f. 28.8. 1953, giftur Helgu
Jakobsdóttur f. 8.9. 1950. Börn
þeirra eru Jakob, f.
24.4. 1975, í sambúð
með Söndru Guð-
laugu Zarif, f. 14.11.
1979, barn þeirra er
Ísak Geir, f. 17.9.
2007. Berglind Þóra,
f. 15.3. 1979, í sam-
búð með Sigurði
Garðari Flosasyni, f.
28.6. 1978. Barn
hennar er Alex Rafn
Guðlaugsson, f. 18.2.
2000.
Sigríður Benný
ólst upp á Hvammstanga í for-
eldrahúsum. Fyrir utan heim-
ilisstörf starfaði hún hjá Kaup-
félagi Vestur-Húnvetninga og
Verslun Sigurðar Pálmasonar.
Sigríður Benný og Pálmi bjuggu í
Ási, Hvammstanga í 25 ár þar til
þau fluttu til Garðabæjar 1972 og
síðan til Reykjavíkur. Eftir lát
Pálma flutti hún í Einholt 7 og bjó
þar í 20 ár. Hún starfaði við veit-
ingastörf en lengst var hún gang-
avörður í Hlíðaskóla og Laug-
arnesskóla. Árið 2002 flutti hún til
Hvammstanga í Nestún 2 og bjó
þar til dauðadags.
Útför Sigríðar Bennýjar fer
fram frá Hvammstangakirkju í
dag og hefst athöfnin kl.14.
Elskulega amma mín er látin.
Amma í Reykjavík eins og ég var
vön að kalla hana var sérstök amma.
Hún var ekki alveg eins og ömmur
eru vanar að vera sem einmitt gerði
hana svo skemmtilega og sérstaka.
Ég man þegar ég var lítil hvað til-
hlökkunin var mikil þegar ég vissi að
amma í Reykjavík var að koma að
heimsækja okkur í Borgarnes. Þá
var ég vön að standa við eldhús-
gluggann og bíða eftir að Skodinn
renndi í hlað. Amma kom nú yfirleitt
ekki tómhent úr Reykjavík og var þá
hákarl og nammi oftast með í far-
teskinu. Hákarlinn borðuðum við
inni í bílskúr þar sem sumum fjöl-
skyldumeðlimum fannst lyktin af
honum ekkert sérlega góð. Á meðan
amma brytjaði niður hákarlinn hjól-
aði ég í hringi á bláa þríhjólinu mínu
og önguðum við vel eftir þessa mál-
tíð.
Amma mín var vön að koma öll jól í
Borgarnes til að vera með okkur og
var ég vön að sofa við hlið hennar all-
ar þær nætur sem hún dvaldi hjá
okkur, þrátt fyrir hrotur hennar sem
héldu manni stundum vakandi en það
var þess virði að fá að sofa við hlið
hennar.
Þegar ég fór í keppnisferðalög til
Reykjavíkur gisti ég oft hjá ömmu.
Toppurinn á því að gista hjá ömmu
var að við vorum vanar að borða
kvöldmatinn á Kentucky af því að
ömmu fannst nefnilega ekkert sér-
lega gaman að elda og kom það sér
vel fyrir mig þar sem þess háttar
matur var í miklu uppáhaldi hjá mér.
Á meðan á dvöl minni stóð hjá ömmu
var hún eins konar einkabílstjóri
minn og er eitt atvik sem situr fast í
mér. Við vorum að keyra Sæbrautina
og allt í einu var amma að keyra á
móti umferð sem ég veit reyndar
ekki hvernig henni tókst og var ekk-
ert að kippa sér upp við þetta og
fannst ég vera að gera einum of mik-
ið úr þessu. Þrátt fyrir mikla hræðslu
varð ég að sætta mig við aksturseig-
inleika hennar af því hún var mér
sem leigubílstjóri og rataði hún vel
um höfuðborgina. Fyrir nokkrum ár-
um lá leið ömmu aftur til Hvamms-
tanga þar sem hún vildi fara aftur á
sínar heimaslóðir. Henni leið mjög
vel á Hvammstanga, en hennar var
sárt saknað hér í Reykjavík.
Ég talaði mjög oft við ömmu í síma
og var umræðuefnið oftast um
handavinnuna sem hún var að gera.
Hún bjó til fyrir mig hin fallegustu
jólakort og eru þau mér svo kær að
ég mun örugglega ekki geta sent
þau.
Elsku amma, ég á eftir að sakna
símtalanna okkar. Allar minningar
okkar mun ég geyma í huga mínum
til að segja börnum mínum frá hvað
einstaka langömmu þau áttu. Það er
erfitt að hugsa til þess að eiga ekki
eftir að heyra rödd þína aftur eða
finna fyrir snertingu þinni.
Ég veit að þú ert komin á góðan
stað þar sem þú ert og finnur ekki
lengur til.
Vertu sæl, amma mín, og takk fyr-
ir allar skemmtilegu minningarnar
okkar. Hvíldu í friði og guð varðveiti
þig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós, sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þín,
Berglind Þóra.
Sigríður Benný
Guðjónsdóttir
Ó, dauði, taktu vel þeim
vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur
á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í
huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans
auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
Ei spyr ég neins, hver urðu ykkar kynni,
er önd hans, dauði, viðjar sínar braut,
og þú veist einn, hvað sál hans hinsta sinni
þann sigur dýru verði gjalda hlaut.
En bregstu þá ei þeim, er göngumóður
og þjáðri sál til fundar við þig býst.
Ó, dauði, vertu vini mínum góður
og vek hann ekki framar en þér lýst.
(Tómas Guðmundsson.)
Með þessu ljóði Tómasar Guð-
mundssonar viljum við kveðja elsku-
legan bróður, mág og frænda.
Ekki gat það hvarflað að okkur
þegar við töluðumst við á miðviku-
dagskvöldi að það yrðu okkar síðustu
samræður. Við systkinin vorum að
skipuleggja að hittast á föstudegin-
um í tilefni af afmælisdegi föður okk-
ar sem hefði orðið hundrað ára á
árinu. Við ætluðum að eiga notalega
stund saman í minningu foreldra
okkar. En enginn ræður sínum næt-
Ingólfur Arnarson
✝ Ingólfur Arn-arson fæddist í
Reykjavík 25. ágúst
1943. Hann varð
bráðkvaddur á
heimili sínu 25. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Digraneskirkju
5. nóvember.
urstað og það voru
sannarlega óvæntar
sorgarfréttir sem bár-
ust okkur að morgni
fimmtudagsins um að
Ingi hefði látist í
svefni um nóttina.
Þar sem Ingi var
átta árum yngri en
undirrituð kom í
hennar hlut að passa
drenginn þar sem
ekki voru önnur vist-
unarúrræði í þá daga.
Þær voru því ófáar
stundirnar sem Ingi
þvældist með stóru systur í vagnin-
um og barnapían var orðin útsjón-
arsöm og jafnvel farin að fá sér yngri
barnapíur til að leysa af stund og
stund. Það mynduðust sterk bönd
milli okkar systkinanna sem héldust
alla tíð og oft var skrafað í símann á
kvöldin, bæði um mál líðandi stundar
og gömlu góðu dagana.
Ingi hafði alveg sérstakan hæfi-
leika til að segja skemmtilega frá og
sá jafnan kómísku hliðarnar á hlut-
unum þó að alvaran væri líka alltaf til
staðar þegar það átti við.
Við áttum líka margar mjög
skemmtilegar stundir með fjölskyld-
um okkar þar á meðal í ferðalögum
um landið og nú síðast í ágúst fóru
þeir mágar ásamt tveimur öðrum fé-
lögum í bráðskemmtilega ferð inn á
hálendið þegar allt skartaði sínu feg-
ursta þar.
Hann var líka nýkominn heim úr
tæplega fjögurra vikna ferð til Kína
sem hann fór með félaga sínum og
hafði óskaplega gaman af.
Ingi átti 5 mannvænleg börn, tvær
dætur, þrjá syni og fjögur barna-
börn. Einnig átti hann stjúpdóttur,
dóttur konu hans Halldóru Haralds-
dóttur, sem hann missti fyrir rúmum
fjórum árum, og stjúpafastrák sem
hann bar mjög fyrir brjósti. Missir
þeirra allra er mikill.
Í huga okkar systrabarna Inga var
hann nokkurs konar stóri bróðir,
hann var ungur maður í námi og bjó
heima hjá afa og ömmu þegar við
vorum börn. Böndin héldust alla tíð,
Ingi frændi var alltaf tannlæknirinn
okkar og því hittum við hann með
reglulegu millibili á stofunni sem og
með fjölskyldunni. Alltaf sýndi hann
okkur áhuga, fylgdist með okkur og
fjölskyldum okkar, og ekki ofsögum
sagt að hann hafi skipað sérstakan
sess í okkar hjarta.
Blessuð sé minning Inga.
Sylvía, Magnús, Örn, Anna
og fjölskyldur.
Fallinn er frá Ingólfur Arnarson
tannlæknir, aðeins 64 ára að aldri.
Telst það ekki hár aldur í velmeg-
unarsamfélagi okkar. Á Íslandi eru
aðeins starfandi 284 tannlæknar,
þannig að hver vinnandi hönd er
mikilvæg og nauðsynleg í baráttunni
við þá félaga Karíus og Baktus. Það
er því umhugsunarefni í lítilli stétt að
á tólf mánaða tímabili höfum við séð
á bak fjórum tannlæknum í fullu
starfi, mönnum sem gengu til starfa
dag hvern og sinntu faglegum skyld-
um stéttarinnar. Voru virkir í sínu
starfi og sínum lífsins leik.
Stétt tannlækna er það ung að
brotthvarf starfandi tannlækna hef-
ur mikil áhrif, en smá eru þau í snið-
um miðað við missi ástvinar, missi
vinar, missi félaga.
Ingólfur Arnarson var lengi skóla-
tannlæknir og var í stjórn Félags
skólatannlækna um langt skeið.
Samhliða starfi sem skólatannlæknir
rak hann eigin stofu frá árinu 1971,
nú síðast að Síðumúla 15 í Reykjavík.
Tannlæknafélag Íslands vottar að-
standendum samúð. Blessuð sé
minning Ingólfs Arnarsonar.
Tannlæknafélag Íslands.
Laugardagurinn
13. október er dagur
sem ég á aldrei eftir
að gleyma, þegar
mamma hringdi í hádeginu og sagð-
ir að þú værir kominn upp á spítala,
hefðir fengið slag. Óttatilfinningin
sem kom átti því miður ekki eftir að
hverfa. Tæpum tveim klst. síðar
varst þú látinn. Þetta gerðist svo
snöggt að ég trúi þessu varla enn.
Þú varst frábær í alla staði, tókst
mér og Jóu svo vel þegar þú og
mamma byrjuðuð saman og ekki
vorum við systurnar neitt auðveld-
ar á þessum tíma. Þú lagðir þig all-
an fram við að okkur myndi líka vel
við þig. Þegar við fluttum í Heið-
arbæinn reyndir þú að koma mikið
til móts við okkur til að okkur
myndi líða vel þar. Ég er þér mjög
þakklát fyrir það og allt annað sem
þú gerðir fyrir okkur. Árið 2005 fór
ég að vinna hjá ykkur í Gaflinum,
og það er ekki hægt að segja annað
en að þú hafir verið frábær yf-
irmaður, þú hafðir mikið jafnaðar-
geð, varst alltaf í góðu skapi og
stutt í grínið. Þeir eru ekki auðveld-
ir dagarnir án þín þar núna.
Þín er sárt saknað.
Takk, elsku Valdi, fyrir allt sam-
an. Við hjálpum mömmu að passa
upp á Betu og Svenna.
Blessuð sé minning þín.
Kveðja
Íris.
Hann Valdi mágur er dáinn.
Hann var ekki bara mágur minn,
hann var vinur minn.
Þær eru ógleymanlegar veiði-
ferðirnar sem við fórum saman. Oft
bar vel í veiði og stundum gekk
ekki eins vel, en það sem stóð iðu-
lega upp úr var þegar Valdi sá um
matinn, því hann var galdramaður
þegar kom að eldamennsku. Yfir-
leitt þegar maður spurði hann hvað
hann væri að elda, sagðist hann
hræra einhverju saman sem varð
að hreinustu veislumáltíð.
Seinni árin fórum við mikið að
veiða hvor í sínu lagi og þá hringd-
um við hvor í annan á kvöldin og
fengum veiðiskýrslur. Þá fórum við
yfir hvernig gekk og hvaða flugur
voru notaðar.
Valdi sagði svo skemmtilega frá
og þegar hann var að lýsa barátt-
unni við fiskinn hvort sem hann var
stór eða smár, þá varð maður sjálf-
ur þreyttur eins og maður væri
sjálfur búinn að landa fiski, slíkar
voru lýsingarnar.
Þegar undirbúningur var fyrir
veislu, hvort sem það var skírn, af-
mæli, fermingu eða brúðkaup þá
tók hann ekki í mál annað en að
taka þátt í því og hann virtist ekk-
ert hafa fyrir því að galdra fram
flottustu og girnilegustu veislur
sem hægt var að halda.
Valdemar Sveinsson
✝ ValdemarSveinsson fædd-
ist í Reykjavík 5. júlí
1963. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 13.
október síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Seltjarnar-
neskirkju 22. októ-
ber.
Valdi var svo lán-
samur að kynnast
henni Ingunni sinni
og eignuðust þau
góða fjölskyldu og fal-
legt heimili. Ég var
svo lánsamur þegar
þau skírðu tvíburana
heima í Heiðabæ að
fá að gefa Valda frá
okkur þegar þau,
komu flestum að
óvörum og giftu sig í
leiðinni.
Síðustu árin hafa
þau rekið saman
veisluþjónustuna Gaflinn í Hafnar-
firði, studd af eldri dætrum sínum
og gekk það mög vel, slík var sam-
staðan í fjölskyldunni þeirra.
Í sumar sem leið var öll fjöl-
skyldan í afmæli tvíburanna í Ólafs-
geisla. Valdi stóð við grillið eins og
vanalega og fylgdist með að allir
fengju nóg að borða, á milli þess
sem hann lék sér við börnin og
barnabörnin sín. Þá sagði ég við
hann „Þetta kalla ég að vera ríkur.“
„Já, ég veit það,“ sagði hann og
horfði stoltur á börn og barnabörn
sín.
Valdi var góður vinur vina sinna.
Hann endaði setningar iðulega á
orðunum elskan eða vinur og mað-
ur á eftir að sakna þess að heyra í
honum.
Hann var góður vinur barnanna
okkar Sollu. Þegar þau áttu afmæli
eða voru veik þá var hann manna
fyrstur að bjóða aðstoð sína. Hann
hafði gaman af því að segja sögur
af sjónum eða öðrum ævintýrum og
var gaman að sjá krakkana hlusta
dolfallin á hann, því hann sagði svo
skemmtilega frá.
Ég kveð vin minn með miklum
söknuði.
Takk fyrir allt og allt.
Benedikt (Bessi.)
Kæri frændi.
Þegar ég var á mínum uppvaxt-
arárum kom ég oftar en ekki í pöss-
un upp í Árbæ. Þú varst oft þar, ef
ekki úti á sjó, og þá hafðir þú nógar
leiðir til að gera daginn skemmti-
legan, þó það væri nú bara það eitt
að finna góða ævintýramynd til að
horfa á með litla frænda.
Uppáhalds myndin okkar var
náttúrulega „Jason and the Argo-
nauts“ frá 1963, her beinagrinda
með sverð og risi sem lifði í sjónum,
snilld. Við fórum í keilu, veiðiferðir,
fótbolta og allt saman uppfullt af
gríni og fjöri. Síðan var náttúrulega
svo spennandi að sjá hvað þú hafðir
keypt í útlöndum, eitthvað sem ekki
fékkst hér, framandi nammi, He-
man karlar og fl. Þú varst skemmti-
legur og fyndinn frændi, og góður
vinur minn. Mig langar að þakka
þér fyrir skemmtilegan og góðan
tíma.
Kveðja,
Sveinn Steinar.
Það er erfitt að sætta sig við það
að Valdi okkar sé farinn. Margar
góðar minningar koma upp í huga
minn eins og t.d. þegar þú gafst
mér tunglsteininn, sagðir við mig
að þú hefðir flogið til tunglsins bara
fyrir mig til að ná í þennan stein.
En einn hængur var samt á þessum
steini og það var að ég mætti alls
ekki setja hann út í sólarljósið því
þá myndi hann breytast í stórt fjall.
Ég varð svo hrædd og spennt að ég
faldi hann lengst inni í skáp hjá
mér og fann hann aldrei aftur.
Einnig á ég sterka minningu um
það þegar ég lá ein heima veik einn
daginn. Þá kíkti Valdi óvænt á mig
með gosdrykk handa mér (vissi að
það myndi laga smá magaverkina).
Valdi var algjör engill, alltaf svo
góður við allt og alla, alltaf meira
en tilbúinn til að hjálpa mér og öðr-
um.
Takk kærlega fyrir allar þessar
góðu stundir sem við áttum saman.
Guð blessi Ingunni, alla ættingja
og vini þeirra, vænt um ykkur!
Þín
Arndís Ben.