Morgunblaðið - 16.12.2007, Síða 68

68 SUNNUDAGUR 16. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Okkur ömmu kom
alltaf vel saman. Við
vorum ekki alltaf sam-
mála, en það skipti
ekki öllu máli, því við
gátum yfirleitt verið sammála um að
vera ósammála þegar ágreiningsefn-
in voru stór. Annað hvort það eða ég
samsinnti henni og þá var ekki leng-
ur ágreiningur og hún var ánægð.
Enda var hennar skoðunum sjaldn-
ast hnikað, ekki heldur þegar hún
hafði ekki hugmynd um hvað hún var
að tala. Þannig var það bara. Þegar
amma flutti á jarðhæðina í húsinu
okkar í Fellabænum, þá var hún eig-
inlega bara venjulega amma. Hún
bjó í sveitinni, bakaði kleinur, stund-
um pönnukökur, og hún skammaði
mig oftast ef ég var votur í fæturna
og alltaf þegar ég týndi vettlingunum
mínum. Svo prjónaði hún nýja.
Sigríður Jónsdóttir
✝ Sigríður Jóns-dóttir fæddist á
Kirkjubæ í Hróars-
tungu 4. ágúst 1917.
Hún lést á sjúkra-
húsi Egilsstaða 22.
október síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Egilsstaða-
kirkju 5. nóvember.
Á jarðhæðinni í Mið-
fellinu urðum við
amma vinir. Við áttum
sameiginlegt áhuga-
mál, vorum bæði í fé-
lagi fólks sem var
meinilla við J.R. Ew-
ing. Á miðvikudags-
kvöldum horfðum við á
Dallas á meðan hún
prjónaði, og ég gaf
henni stutta saman-
tekt af því helsta sem
gerðist á meðan hún
taldi lykkjurnar. Svo
spjölluðum við.
Síðan flutti amma á Lagarásinn og
kynntist Simma Guðna, sem við köll-
uðum alltaf kærastann, þegar hún
heyrði ekki til. Eftir körfuboltaæf-
ingar labbaði ég til ömmu, hún
smurði brauð og svo spjölluðum við,
þar til Simmi skutlaði mér heim.
Svo flutti Simmi hinum megin við
götuna, í elliblokkina, og amma með.
Þar stoppaði ég á leið minni í og úr
menntaskólanum, drakk kaffi og
spjallaði. Í menntaskólanum átti hún
mörg barnabörn, en ég hitti þau eig-
inlega oftar heima hjá ömmu, yfir
kaffi, heldur en í menntaskólanum,
enda lærðum við miklu meira um lífið
hjá ömmu en í nokkrum skóla.
Eftir að ég flutti suður til að fara í
háskóla hætti ég eiginlega alveg að
koma til ömmu í kaffi. Það var langt
að fara. Í staðinn hringdi ég og við
spjölluðum. Stundum bara í tuttugu
mínútur en oftast alveg í klukkutíma.
Og þegar ég eignaðist börn þá gat
hún sagt mér helling um það hvernig
ég átti að fara að. Mín börn gerðu
nefnilega alveg eins og Halldór hafði
gert, eða Bói eða Dísa gerðu. Og hún
kunni ráð við því.
Í sumar fórum við austur í Eiða og
héldum upp á að amma var orðin ní-
ræð. Óljóst grunaði mig að það yrði í
síðasta skipti sem ég sæi hana. En
hún var ósköp glöð að við vorum öll
komin til að fagna með henni. Það var
gott að hún var glöð síðast þegar ég
sá hana.
Sveinn Birkir Björnsson.
Í september síðastliðnum var ég
stödd á bernskuslóðum austur á Hér-
aði og brá mér þá í heimsókn til Sig-
ríðar til að óska henni til hamingju
með níutíu ára afmælið sem þá var
nýlega afstaðið. Hún var glæsileg að
vanda, viðræðugóð og minnug með
afbrigðum. Mér fannst ég hafa elst
mun meira en hún alla þá áratugi
sem við höfðum þekkst eða alveg frá
því að ég man fyrst eftir mér. Nokkr-
um árum áður hafði ég hlustað á
hana syngja með kór eldri borgara
en samverustundirnar voru vissulega
ekki margar hin síðari ár. Á milli
húsanna heima á Hjartarstöðum
voru bara nokkrir tugir metra. Í öðru
húsinu bjuggu föðurbróðir minn Sig-
urður og Sigríður kona hans með
barnahópinn sinn en hinu foreldrar
mínir og bræður. Á báðum bæjum
voru líka ömmur og oft fleira fólk.
Þetta var gott samfélag þar sem allir
hjálpuðust að og oft þurfti að skjótast
á milli til að fá lánað eitthvað sem
vantaði til matargerðar eða annarra
hluta.Þegar faðir minn lagði af
kúabúskap var fyrsta launaða starf
mitt að sækja mjólk heim til Siggu og
Sigga. Ég tók starfið alvarlega, fékk
10 aura fyrir ferðina og þurfti að
gæta þess að missa ekki dýrmætan
dropann niður. Einu sinni datt ég þó
og spenvolg mjólkin rann út í gras-
ið.Þá kom Sigga til mín, þar sem ég
stóð með tárin í augunum, og leiddi
mig heim og hellti brúsann fullan á
ný. Þetta skyldi vera okkar á milli og
mikið var ég henni þakklát.
Einhvern tímann þurfti móðir mín
að leggjast á sjúkrahús að haustlagi í
nokkra daga einmitt þegar von var á
gangnamönnum úr sveitinni. Þeir
skiptu sér á milli bæjanna heima í
mat og kaffi því að fénu var safnað
þar saman í rétt. Ég vildi reyna að
fylla vandfyllt skarð mömmu í mat-
argerðinni og leitaði ráða hjá Siggu.
Ég var búin að baka einhver ósköp
þegar hún kom og tók verk mín út
eins og nú er sagt. Man ég enn
hversu mikið mér þótti til um við-
urkenningu hennar. Það var ekki
háttur fyrri kynslóða að vera með
stöðugt hrós og orðskrúð en ég fann
að hún treysti mér.
Sigga var létt á fæti á árum áður,
hún sveif nánast áfram eftir túninu
enda störfum hlaðin eins og margra
barna mæður og sveitakonur eru
gjarnan. Við krakkarnir eltum hana
stundum í hús þar sem von var á
kleinum eða einhverju öðru góðgæti
og það var alltaf spennandi að vita
hvað væri í matinn hjá henni eða
leyndist í búrinu. Um jólin voru svo
haldin jólaboð með heitu súkkulaði
og kökum, leikjum og spjalli. Þá
komu eldri börnin heim úr vinnu og
skólum en elstu börn Sigurðar og
Sigríðar voru eldri en við systkinin
og því spennandi félagsskapur.
Með aldrinum verður mér betur
ljóst hversu mikil forréttindi það eru
að alast upp í jafn góðu samfélagi og
ég gerði heima á Hjartarstöðum þar
sem samkennd og samvinna voru
sjálfsagðir hlutir. Aldrei man ég eftir
að fjasað væri um vandamál eða
auraleysi en þeim mun meira um at-
burði líðandi stundar, stjórnmál og
bókmenntir. Erfiðleikarnir hafa þó
eflaust verið ærnir en þeir voru bara
viðfangsefni sem þurfti að leysa.
Frændsystkinum mínum og fjöl-
skyldum þeirra sendi ég samúðar-
kveðjur.
Una Þóra Steinþórsdóttir.
Elsku pabbi minn.
Ég er eigingjörn, vil
ekki sætta mig við
þetta, þetta er of
skrítið. Hvað varð um
pabbakvöldin, mys-
pace-skilaboðin, símtölin, samtölin,
rifrildin, faðmlögin, knúsið og hlát-
urinn? Ég elska þig út af lífinu. Ég
bíð eftir að sjá þér bregða fyrir,
vona innst inni að þú sért að stríða
mér, komir til mín í draumi og
faðmir mig. Þú varst yndislegur og
ég er svo stolt að vera dóttir þín.
Við vorum bestu vinir ég og þú,
vissum allt of mikið hvort um ann-
að, en þú varst þannig af guði gerð-
ur að ég leitaði til þín. Þú hjálpaðir
og beindir mér áfram en ákvörð-
unin var mín. Þegar ég var lítil
fórstu með okkur í tívolí, lékst þér í
barbí, póný, playmó og bíló. Þú
gafst þér alltaf tíma til að leika. Við
fengum flottustu disney-fígúrurnar
á afmælisterturnar sem þú teikn-
aðir og skarst út. Þú bjóst til þvílíku
listaverkin úr krassinu mínu. Þetta
var okkar leikur. Þú söngst fyrir
okkur og last heilu sögurnar inn á
snældur svo við gætum hlustað á
þær fyrir svefninn. Þegar ég var
unglingur vorum við í fótbolta,
körfubolta, klifruðum upp Helgafell
saman, þú hvattir mig áfram í öllu
því sem ég tók mér fyrir hendur.
Öskraðir eins og speedygonzales á
fótboltaleikjum. Þú lékst þér við
mig þegar ég varð kona, við glápt-
um á vídeó, áttum okkar pabba-
kvöld, prison break, so you think
you can dance, borðuðum hnet-
unammi og mm, fórum á tónleika,
Kolaportið, út á skemmtanalífið, þú
hjálpaðir mér með polið og við
drösluðumst saman með pallinn út
um allt. Það er mér minnisstætt
þegar þú fékkst þá hugmynd að
kveikja í Rauðhólum og hafa það
sem bakgrunn fyrir myndatöku.
Frábær hugmynd, má ekki segja
hvort við gerðum það, en engu að
síður varst þú hugmyndaríkur og
gerðir allt sem þér datt í hug. Í síð-
ustu meðferðinni þinni fólstu mér
það hlutverk að ná í bílinn þinn.
Sem góð dóttir gerði ég það. En
daginn sem þú komst út og ætlaðir
að ná í hann þá var hann ekki þar.
Við í sameiningu fórum á Vog og til-
Sveinbjörn Bjarkason
✝ SveinbjörnBjarkason fædd-
ist í Reykjavík 27.
október 1954. Hann
lést 18. nóvember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 23.
nóvember.
kynntum að ég hefði
stolið bíl sem var al-
veg eins og pabba bíll.
Okkur þótti þetta af-
skaplega fyndið. Ég
ætla að þakka þér fyr-
ir að gera mig að
þeirri konu sem ég er
í dag. Ég hafði þau
forréttindi að vera
dóttir þín og vinur. Af
foreldrum lærir mað-
ur og mótast. Ég næli
mér í það góða sem í
ykkur báðum býr. Ég
var pabbastelpa alla
tíð en elska ykkur bæði jafnt, það
eru mínar ær og kýr. Ég sé þig
ávallt í stjörnum og sól. Ég finn að
þú hefur öðlast innri ró. En erfitt er
að kveðja þig því engill þú varst og
alltaf mér við hlið. Þó dagar þínir
kaldir og reiðin hvöss. Þá varstu
alltaf að hugsa um mig. Við saman
var þvílíkt gaman og stolt ég segi
við þig, að þú varst minn vinur, mitt
traust þó stundum þú á mér braust,
en þau brot voru þinn harmur að
bera og þau glerbrot þig skera. Ég
reið þér var við þitt síðasta lag en
nú ég verð mér að fyrirgefa því ég
veit þú ert sáttur í dag og hjálpar
mér að lifa þetta af. Elska þig mín
fallega sól og mér þykir sárt að
missa þann sem dó. Elska þig út af
lífinu pabbi minn. Ég hræðist ekki
minn dag því ég veit að þú ert þar.
Bið að heilsa.
Þín dóttir,
Guðrún Lára.
Elsku besti pabbi minn. Svart-
hvíta hetjan mín: „Dont worry, be
happy.“ Þetta reddast. Nú ert þú
orðinn engill sem vakir yfir eins og í
uppáhaldsbæninni okkar; sitji guðs
englar saman í hring, sænginni yfir
minni. Þú varst góður og skilnings-
ríkur á flesta nema sjálfan þig. Of
stórt hjarta er húmor út af fyrir sig
því þannig varst þú. Máttir ekkert
aumt sjá eða heyra án þess að
leggja þitt af mörkum, hvort sem
aðstæður leyfðu eður ei. Okkar
samband var sérstakt, við þekkt-
umst svo vel og skynjuðum alltaf ef
eitthvað var að. Þú varst ekki bara
pabbi minn, þú varst sálufélagi
minn og því fær enginn breytt. Sem
faðir og vinur kenndirðu mér allt
um lífið og það að dæma aldrei
neinn heldur sjá það góða sem í öll-
um býr. Oft fórst þú í taugarnar á
mér, þá sérstaklega þegar þú sagðir
að við værum eins, hugsuðum eins.
Sannleikurinn er sá að ég skildi
ekki þá að þér voru gefnar margar
guðsgjafir eins og t.d. söngur, listir
og taktur og þú varst mikill and-
legur leiðtogi sem áttir auðvelt með
að hrífa fólk með þér. Þú fékkst
annað í gjöf sem enginn vill og það
er sjúkdómurinn alkóhólismi. Hann
skemmdi mikið fyrir þér og þeim
sem stóðu þér næst en kenndi þér
að gleyma ekki þínum minnsta
bróður þegar þú náðir tökum á hon-
um fyrir tveimur árum með miklum
árangri með hjálp Samhjálpar, SÁÁ
og 12 spora AA-samtakana. Og
þessi ár notaðirðu til að kynnast
barnabörnunum þínum, hjálpa
heimilislausum og styðja okkur
systurnar og varst ætíð stoltur faðir
og afi. Styrktir vitundarsamband
þitt við guð og menn. Það kom mér
samt því miður ekki á óvart þegar
presturinn bankaði upp á og sagði
mér að þú værir nú allur. Samt var
það jafn sárt og alltaf kemur þetta
öllu úr jafnvægi þótt þetta sé það
eina í þessu lífi sem við getum verið
örugg um. Fyrir mér varstu orðinn
gamall maður í reynslu, þó ekki
nema 53 í árum talið, sem þykir
heldur ungt.
Margir hafa haft foreldra sína
lengur hjá sér en samt ekki jafn
mikil og náin tengsl og ég hafði í 26
ár. Ég er þakklát fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig og alla þá ást og
visku sem þú gast gefið mér og litlu
systur minni, manni mínum og
börnum. Þú hefur nú sleppt tök-
unum og leyft guði og það er frelsi.
Laus undan þjáningunni og með því
að deyja varð það öðrum til lífs.
Kraftaverkin gerast enn. Þú varst
mikið skáld og elskaðir alltof heitt
og þín aðalorð voru „Love you“ og
mín „I love you too“.
Og það sem þú sendir mér stuttu
áður en guð tók þig.
Það mikilvæga í þessari veröld er
ekki hvar við erum stödd heldur í
hvaða átt við stefnum.
Ég kveð þig nú hinn helmingur-
inn af mér. Þeim var ég verst er ég
unni mest.
En sjálfsvorkunn og sektarkennd
eru sóunarsysturnar tvær og nú
þurfum við ekki lengur að eyða tíma
í þær. Það góða sem í þér bjó lifir
áfram í þeim sem þú snertir og þín
verður sárt saknað og mikilmenni
og stórhöfðingjar komast aldrei
með tærnar þar sem þú hafðir hæl-
ana í mínum huga. Ég bið fyrir
þeim sem elskuðu þig og þekktu og
vil fá að þakka afa og systkinum
þínum fyrir að vera svona mikill
stuðningur fyrir okkur Láru.
Þín dóttir að eilífu,
Katrín Sjöfn Sveinbjörnsdóttir.
Elsku Sveinbjörn.
Þú kvaddir áður en elliheimilið
okkar varð til. Okkar „gömlu
hjónanna“ bíður fallegri staður þeg-
ar við hittumst á himnum.
Það er margs að minnast frá
þeim árum sem við þekktumst, þótt
þau væru ekki mörg notuðum við
þau vel. Lengi vorum við að leita að
lagi með Buena vista social club og
búin að kaupa einn rangan disk, þá
sungum við lagið fyrir afgreiðslu-
manninn í Skífunni. Þú trommaðir á
afgreiðsluborðið, við fengum réttan
disk og var hann spilaður óspart og
trommutakturinn sleginn á stýrinu.
Þau voru ófá skiptin sem þú sóttir
mig. Þá sérstaklega til þess að sýna
mér eitthvað sem þú hafðir komið
auga á. Húsið með fallega útsýninu
í Kópavoginum, allir staðirnir sem
við skoðuðum með húsið okkar í
huga. Heilu dagana sem ég var með
þér í bílnum, þá voru öll heims-
vandamálin rædd og ráðin. Oftast
endaði dagurinn með fiski á
American Style. Enn fleiri voru
skiptin sem ég hringdi og bað þig að
koma og hjálpa mér við ýmis verk.
Þegar við ætluðum að fara og fá
okkur að borða áður en við færum í
bíó en þú snerir við til að sprauta
bókaskáp fyrir mig og gerðir það í
skininu frá bílljósunum úti á bíla-
plani, og fórst síðan seinni umferð-
ina eftir bíó. Þegar ég keypti mér
hillur í stofuna, sem sjónvarpið
passar ekki í, var búin til aukahilla
fyrir tækið. Þú varst svo ánægður
þegar ég var að koma mér fyrir í
íbúðinni. Þú hafðir þínar skoðanir
og komst með hluti sem þér fannst
eiga að vera þar, kallaðir það alltaf
að koma heim. Aldrei gleymi ég
hvað þú varst mér góður þegar ég
átti erfitt. Þú keyrðir alla leið niður
í bæ aftur ofan úr Breiðholti til að
kaupa kertastjaka sem þú hafðir
séð í blómabúð og gefa mér hann.
Hvað þú varst alltaf nærgætinn við
mig og vildir hlífa mér þó að það
væri ekki alltaf hægt. Hjálpsemin
og náungakærleikurinn voru sterk
öfl í þér, þú vildir alltaf vera að gera
gott fyrir litla manninn en skildir
ekki að stundum varst þú minnstur
sjálfur. En Bakkusi tókst að telja
þér trú um að þú gætir stjórnað
drykkju þinni og haldið áfram lífi í
glamúr og gleði. „Takk fyrir að vera
til!“ sagðir þú alltaf við mig. Ég vil
með þessum orðum þakka þér fyrir
allt sem þú gafst mér, öll ljóðin sem
þú samdir til mín og allar minning-
arnar sem eiga eftir að ylja mér um
ókomin ár.
Þín vinkona,
Ásdís.
Sveinbjörn hafði ég ekki þekkt
lengi en á þeim stutta tíma sem við
þekktumst tókust með okkur góð
kynni. Hann var svo opinn, góð-
hjartaður og hreinskilinn að strax
gat maður farið að tala við hann
eins og gamlan vin, hann var einn
þeirra sem maður þurfti ekki að
þekkja lengi til að geta talað við um
allt milli himins og jarðar.
Minnist ég nokkurra símtala sem
byrjuðu svona: „Smávesen með
tölvuna, geturðu kíkt á hana fyrir
mig?“ Þegar maður kom svo á stað-
inn var aðalmálið ekki tölvan heldur
fórum við að ræða um tónlist,
myndlist og hugmyndir og það var
aldrei skortur á þeim hjá honum,
það var eins og þær sæktu til hans,
hann hafði óendanlegt hugmynda-
flug.
Að koma heim til hans var eins og
að ganga inn í draumaheim; margir
fallegir og sérstakir hlutir sem
hann hafði komið fyrir á réttum
stöðum og allt passaði þetta, hver
hlutur hafði sína merkingu.
Andrúmsloftið í kringum hann
var svo rólegt og þægilegt að strax
fann maður til þæginda og afslöpp-
unar. Það er sárt að kveðja svona
einstakan mann sem hafði svona
margt gott til að bera.
Vinur minn, hvíldu í friði.
Þorsteinn.
Kæri Sveinbjörn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Öllum aðstandendum Svein-
björns votta ég mína dýpstu samúð.
Hvíl í friði kæri Sveinbjörn.
Þín vinkona,
Lína Louise.
Ég hrökk illa við þegar ég var að
lesa Morgunblaðið einn morguninn
og sá að vinur minn Sveinbjörn var
látinn aðeins 53 ára gamall. Ég átti
því láni að fagna að kynnast aðeins
Sveinbirni. Það mun hafa verið árið
2005 sem ég hitti hann fyrst en þá
bjó ég á Rauðakross-hótelinu í
Reykjavík og var að jafna mig eftir
heilablóðfall og rétt hjá hótelinu var
pöbb sem ég rölti stundum á og
fékk mér bjór. Ég þurfti að ganga
við hækju og var frekar valtur á fót-
unum og mátti ekki við að neinn
rækist utan í mig, því þá var ég
dottinn.
Eitt sinn er ég kom þarna inn sá