Morgunblaðið - 20.12.2007, Qupperneq 44

44 FIMMTUDAGUR 20. DESEMBER 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Lárus Gunnólfs-son skipstjóri
fæddist á Þórshöfn
á Langanesi 9. októ-
ber 1937. Hann lést
á heimili sínu,
Tröllateigi 20 í Mos-
fellsbæ, 8. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Gunnólfur Ein-
arsson útgerð-
armaður, f. 13.4.
1899, d. 10.2. 1981,
og Guðlaug Lár-
usdóttir húsmóðir,
f. 13.3. 1906, d. 3.3. 1967. Systkini
Lárusar eru Helga, f. 1925, d.
2004, Páll, f. 1931, Sæmundur, f.
1936, Kristján, f. 1939, d. 1995, og
Guðlaug Arnþrúður, f. 1941.
Lárus kvæntist árið 1962 Guð-
ríði Bjarnadóttur, f. í Reykjavík
10.10. 1942. Foreldrar hennar
voru Gyða Guðmundsdóttir mat-
ráðskona, f. 1907, d. 1992, og
Bjarni Guðmundsson sjómaður og
bílstjóri, f. 1906, d. 1999. Börn
Lárusar og Guðríðar eru: 1)
Gunnólfur, sveitarstjóri Dala-
byggðar, f. 1961, kvæntur Unni
Lilju Elíasdóttur, búsett í Búð-
ardal. Börn þeirra eru Elías Ra-
ben, f. 1979, Gyða Lind, f. 1987,
og Lárus, f. 1990. 2) Örnólfur,
starfsmaður Flugstoða ohf., f.
1963, kvæntur Lindu Sigurborgu
Aðalbjörnsdóttur, búsett í
Reykjavík. Börn þeirra eru Að-
albjörn Þorgeir, f.
1977, Anna Dóra, f.
1981, Edda Rós, f.
1988, og Sævar
Helgi, f. 1994. 3)
Bjarnólfur, starfs-
maður Landsbanka
Íslands hf., f. 1976, í
sambúð með Þóru
Björgu Clausen, bú-
sett í Reykjavík.
Dóttir þeirra er El-
ína Helga, f. 2006.
Lárus lauk vél-
stjóraprófi í Vest-
mannaeyjum árið
1956. Ungur gerði hann út ásamt
öðrum bátinn Tý frá Þórshöfn og
síðar Dagnýju frá Reykjavík.
Hann lauk prófi við farmanna- og
fiskimannadeild Stýrimannaskól-
ans í Reykjavík árið 1961. Lárus
sigldi á fraktskipum hjá SÍS, með
og eftir Stýrimannaskólann, sem
háseti og stýrimaður. Ungur að
árum hóf Láurs störf sem skip-
stjóri á flutningaskipunum Grjó-
tey og Eldvík. Einnig starfaði
hann sem stýrimaður á strand-
ferðaskipinu Heklu. Lengstan
hluta starfsævinnar starfaði hann
sem stýrimaður og skipstjóri á
Herjólfi og sigldi hann í 30 ár á
milli lands og Eyja. Lárus var
virkur félagi í Frímúrarareglunni
á Íslandi.
Lárus verður jarðsunginn frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku pabbi. Eins sárt og það er að
kveðja þig er það þakklætið fyrir allt
sem þú hefur gefið mér sem hjálpar
mér í sorginni. Ég er þakklátur fyrir
frjálsræðið sem þú veittir mér,
traustið sem þú gafst mér en þakklát-
astur er ég fyrir það að hafa átt náið
samband við þig.
Þín einstaka skapgerð, kæruleysið
og yfirvegunin hjálpaði þér mikið í
veikindum þínum. Þú tókst á veikind-
unum af karlmennsku, stjórnaðir
ferðinni og lést veikindin aldrei ná
tökum á þér. Síðan sigldir þú í höfn í
hinsta sinn þegar þú varst tilbúinn,
ánægður og sáttur við æviferðina.
Það var aðdáunarvert hversu vel
mamma stóð sig í veikindum þínum
og hversu vel hún hugsaði um þig. Þú
varst giftur einstakri manneskju.
Þú varst mömmu góður eiginmað-
ur í þau 45 ár sem þið hafið verið gift.
Mamma beið alltaf í eftirvæntingu
eftir að þú kæmir heim úr vinnu, því
þú varst alltaf fullur fregna eftir dag-
inn, þar sem þú gekkst á milli farþega
um borð í Herjólfi og ræddir við þá
um daginn og veginn.
Lífsgleðin fylgdi þér ávallt, þú
varst mikil félagsvera og nálægð þín
var einstök. Það eru margar minn-
ingar sem upp í huga minn koma þeg-
ar ég horfi til baka og hugsa til þín.
Mér er ógleymanlegt eitt sinn þeg-
ar ég var unglingur á rúntinum í Eyj-
um. Allt í einu heyrði ég mikil læti
berast ofan úr bænum sem virtust
vera á hraðri leið niður Heiðarveginn.
Ég beygði í flýti upp á móti hávað-
anum og þegar ég nálgaðist sá ég
mikinn mann, uppréttan og skælbros-
andi, koma á gömlu baðkari niður að-
alumferðargötu Vestmannaeyja
hrópandi „veiii“. Þetta reyndist vera
þú og það var ekkert lítið sem vinir
mínir hlógu í bílnum.
Það var alltaf jafngaman að setjast
niður með þér og ræða málin. Þú
varst alltaf mjög skoðanafastur. Öll
heilræðin sem þú gafst mér eru mínar
lífsreglur í dag. Þú gerðir alltaf kröf-
ur til manns og varst vanur að segja:
„Ef einhver annar getur það þá getur
þú það líka.“ Skemmtilegasta heil-
ræðið var þegar við vorum að ræða
hvernig best væri að velja sér lífsföru-
naut: „Bjarnólfur, ef þér líst það vel á
stúlku að þig langar að giftast henni
skaltu kynnast mömmu hennar fyrst
því það er konan þín í framtíðinni.“
Þú varst jafnaðarmaður og flokk-
aðir ekki fólk eftir stéttum. Trúðir á
vinnandi fólk, greiddir þína skatta og
vildir ekkert gefins. Þú vildir fá að
hafa fyrir hlutunum sem þú eignaðist.
„Hvað ertu lengi að vinna fyrir
þessu?“ spurðir þú í hvert sinn sem
maður keypti nýjan hlut, skuldir voru
nokkuð sem þér líkaði ekki við. „Ég
skulda engum neitt og enginn skuldar
mér neitt, ég er undir engum kom-
inn,“ var ein af þínum frægu setning-
um.
Elsku pabbi, þú varst mér frábær
faðir, fyrirmynd og vinur.
Takk fyrir allt saman.
Ég elska þig.
Þinn sonur,
Bjarnólfur.
Í dag kveðjum við kæran tengda-
föður, afa og langafa. Við þökkum
ógleymanlega samveru og sönn afa-
ævintýr og munum heiðra minningu
hans með gleði í hjarta.
Eins og gulli gegnum sáld
gneistum slær þinn andi.
Höfðingja- og helgiskáld
hátt þín minning standi.
(Einar Ben.)
Unnur, Linda og Þóra,
afabörnin og langafastrákurinn.
Elsku Lárus, bróðir og mágur.
Þá eru landfestar leystar og haldið
í hina hinstu för. Eflaust er þér ekki
brugðið við þá för frekar en hinar all-
ar, hvert sem siglt var í heimi hér,
austur, suður eða vestur, því flestar
leiðir hafðir þú siglt um heimsins höf.
Það sýndir þú með starfi þínu um
borð í Herjólfi í þau þrjátíu ár sem
stýrimaður og skipstjóri að reynsla
þín sem skipstjórnandi var ómetanleg
okkur Eyjamönnum.
Þrautgóður og fastur, jafnt á úfnu
hafi sem sléttum sjó, skilaðir þú skipi
og áhöfn að landi án áfalla allan þinn
starfsaldur á sjó. „Herjólfur brúar
bilið“, „Herjólfur, örugg ferð“. Þessi
slagorð segja allt sem segja þarf um
ykkur Herjólfsmenn. Hafðu þökk fyr-
ir þitt stóra starf.
Sem drengur, unglingur og fulltíða
maður á æskuslóðum þínum á Þór-
höfn á Langanesi þekkti fjölskyldan
þín þig undir nafninu „Blíður
mömmu“ og segir það allt sem segja
þarf um þinn innri mann.
Ykkur hjónum þökkum við sér-
staklega fyrir hlýjar móttökur í gos-
inu 1973, þegar við komum með fjöl-
skylduna til Reykjavíkur. Þá var opið
hús í Eskihlíðinni fyrir okkur öll.
Ekki stóð á því að halda strax út í eld-
gosið á Heimaey, til björgunar á bú-
slóð okkar og koma henni suður. Þar
kom berlega í ljós það æðruleysi sem í
þér bjó, óhræddur og óendanlega
fastur fyrir sem klettur í hafi.
Allir þínir draumar og áætlanir eft-
ir starfslok á Herjólfi, hvort sem um
var að ræða dvöl á Krít, Eldjárnsstöð-
um, sumarbústaðnum Blástakki á
Þingvöllum eða bara í rólegheitum
heima í Mosó, hrundu eins og spila-
borg þegar þú hlaust þinn þunga dóm
varðandi veikindin þín. Þá var bara
horft fram svipbrigðalaust að vanda
og sagt: „Þetta er bara svona.“ Því-
líkur kjarkur. Þar sannaðir þú einu
sinni enn þá festu sem í þér bjó.
Eiginkona þín, Gurra, var þinn
happafengur í lífinu. Eins og ávallt
tók hún þér opnum örmum á örlaga-
stundu, hlúði að þér á heimili ykkar til
síðustu stundar og gaf þér möguleika
á hvíldinni í þínu eigin rúmi. Betur
gat hún ekki launað þér búskapinn.
Nú andar suðrið sæla vindum þíðum.
Á sjónum allar bárur smáar rísa
og flykkjast heim að fögru landi ísa,
að fósturjarðar minnar strönd og hlíðum.
Ó, heilsið öllum heima rómi blíðum
um hæð og sund í drottins ást og friði.
Kyssið þið, bárur, bát á fiskimiði.
Blásið þið, vindar, hlýtt á kinnum fríðum.
Vorboðinn ljúfi, fuglinn trúr, sem fer
með fjaðrabliki háa vegaleysu
í sumardal að kveða kvæðin þín,
heilsaðu einkum, ef að fyrir ber
engil með húfu og rauðan skúf, í peysu.
Þröstur minn góður, það er stúlkan mín.
(Ingi T. Lárusson / Jónas Hallgrímsson)
Lárus skipstjóri, það var gott að
eiga traustan bróður og félaga. Þökk-
um samferðina og vonumst til að sjást
aftur.
Gurra, Gunnólfur, Örnólfur, Bjar-
nólfur og fjölskyldur, hafið þökk fyrir
allt og allt sem þið voruð honum.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur á
raunastund.
Adda og Gísli Geir.
Hér með vil ég minnast Lalla afa
míns sem var mikill maður og virðu-
legur enda hef ég alltaf virt hann mik-
ið og verið stolt af að geta sagt að
hann væri afi minn.
Mér veittist sá heiður þegar ég var
fimm ára að koma inn í þessa fjöl-
skyldu hans Lárusar afa. Þegar ég
var yngri man ég að fátt var yndis-
legra en að sitja með afa í stólnum
hans, á bumbunni hans, og horfa á
sjónvarpið með honum. Ég mun alltaf
vera jafn þakklát fyrir hversu mörg-
um stundum við eyddum saman í Eyj-
um, öll jól, páska og gamlárs, heima
hjá afa og ömmu. Alltaf var jafn gam-
an þegar afi byrjaði að syngja óperu
með þessari sterklegu rödd enda mik-
ill óperumaður sjálfur.
Eitt sinn þegar ég var yngri og var
á leiðinni til Eyja í Herjólfi sat ég inni
í matsal. Þá kom afi að tala við mig og
spurði hvað ég vildi að borða. Ég var
svo stolt, mér leið eins og prinsessu
og fannst eins og allir væru að horfa á
mig. Mig langaði mest að standa upp
og kalla: „Hann er afi minn“, bara svo
allir vissu það. Hann sem var bara
eins og kóngur yfir Herjólfi í augum
lítillar stelpu eins og mín.
Hann Lárus hefur mótað þessa
yndislegu fjölskyldu sem ég tilheyri,
hún var öll viðstödd er hann yfirgaf
okkur nema ég og bróðir minn, á
svona tíma er mjög sárt að vera bú-
sett í Danmörku. En ég fæ að kveðja
hann hinn 20. desember með öllum
vinum hans og vandamönnum.
Mér þótti rosalega vænt um hann
afa minn og vil ljúka þessum orðum
með því að segja: Það skiptir ekki
máli hvað maður hefur í lífinu, heldur
hvern. Takk fyrir að hafa verið í mínu
afi minn.
Kveðja, þitt afabarn
Anna Dóra.
Elsku Lalli frændi.
Nú ertu lagður af stað í þína hinstu
siglingu og ekki snýrðu til baka í
þetta skiptið. Við vitum að aðrar og
meiri dyr standa þér opnar og þar
mun verða tekið vel á móti þér.
Þín er sárt saknað og eins og þú
veist þá ertu og verður alltaf besti
frændinn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Elsku Gurra, Gunnólfur, Örnólfur,
Bjarnólfur og fjölskyldur, megi Guð
vera með ykkur á þessari erfiðu
stundu.
Þínar frænkur,
Þórunn, Harpa, Dröfn
og Guðlaug.
Í öllum veðrum var hann góður
stjórnandi, góður skipstjóri, og það
fór ekkert á milli mála í þeim efnum
þegar hann stormaði um Herjólf milli
lands og Eyja. Hann Lalli skipstjóri á
Herjólfi stóð vaktina, stóð ölduna
milli lands og Eyja í yfir 30 ár og gaf
aldrei tommu eftir þótt stundum
þyrfti hann að víkja gráðu og gráðu af
tillitssemi við veðurguðina. Nú hefur
Lárus Gunnólfsson lagt upp í sína
hinstu ferð, langt fyrir aldur fram,
rétt þegar hann ætlaði að fara að
njóta þess að hafa frítt spil og fagna
því að vera ekki bundinn í báða skó
við skyldustörfin á hafinu. Það var að-
alsmerki Lalla að vera á áætlun í öll-
um ferðum, alla daga ársins. Það
gekk ótrúlega vel þótt skipstjóri stórs
farþegaskips þurfi alltaf að hafa
sveigjanleika bæði gagnvart sjólag-
inu og tímanum, það segir sig sjálft.
En nú var hann kallaður á undan
áætlun og það bæði særir og siglir
sorg í hugann. Á 30 ára ferli sem skip-
stjóri og stýrimaður á Herjólfi háði
hann margan slaginn við ógnvekjandi
ölduþunga Atlantshafsins, en hafði
alltaf betur. Svo rétt þegar hann var
kominn með tíma fyrir sjálfan sig þá
skall á aldan ógurlega, sjúkdómurinn
sem allt of margir falla fyrir þótt mik-
ið hafi áunnist í baráttunni við
krabbamein.
Lalli á Herjólfi var þéttur á velli,
glaðbeittur og það var á honum yf-
irmannsbragur skipstjórans, en það
var alltaf stutt í glensið og grín án
þess að færi úr böndum. Hann hélt
alla tíð glæsilegum stíl í verkefni sínu
og hlutverki.
Eitt sinn þegar Herjólfur var á leið
til Þorlákshafnar í leiðindaveðri, sá
Lalli þegar skipið nálgaðist innsigl-
inguna að það var ófært inn í höfnina.
Hann ákvað að halda sjó fyrir utan og
sjá hvernig stöðunni myndi vinda
fram. En veðrið versnaði ef eitthvað
var og þá tók Lalli af skarið og til-
kynnti í hátalarakerfi Herjólfs að
Herjólfur myndi nú þegar snúa aftur
til Eyja og það væri svo sem allt í lagi
því það væri alltaf stuð í Eyjum.
Einu sinni sem oftar á leiðinni til
Eyja var mikið spjall í brúnni. Þá
stundina var verið að ræða um hum-
arveiðar og hve mikið Hornafjarðar-
bátarnir hefðu verið að fá. Þegar
Herjólfur nálgaðist Eyjar og komið
var að því að kalla út til farþeganna og
láta þá vita að það væru 10 mínútur í
höfn, þá var Lalli ennþá með hugann
við Hornafjörð og humarinn góða
þannig að hann kallaði út til farþeg-
anna í kallkerfi skipsins með þessum
orðum: „Góðan dag, góðir farþegar,
við erum nú að nálgast Hornafjörð og
verðum þar við bryggju eftir 10 mín-
útur eða svo.“ Tveir farþegar komu
náfölir á hlaupum upp í brú og héldu
að það væri búið að breyta áætlun-
inni.
Við skipsfélagar Lalla söknum
góðs skipsfélaga og góðs yfirmanns.
Við vottum Gurru og aðstandendum
öllum okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Við vitum að á langri leið eilífðarinnar
hlýtur að vera allra veðra von og við
vitum líka að þá er Lalli bestur þegar
blæs á móti og þarf að beita upp í. Það
hefur alla tíð átt við húmorinn hans að
gera gott úr öllum veðrum.
Áhöfnin á Herjólfi,
Vestmannaeyjum.
„Kæru farþegar, velkomnir til
Vestmannaeyja.“ Djúp rödd Lárusar
skipstjóra hljómar stafna á milli um
borð í Herjólfi og mér fannst alltaf
gott að vakna við þessa hljómmiklu og
góðlegu rödd þegar Herjólfur klauf
síðustu öldutoppana á Drenjabótinni
og lygn Klettsvíkin framundan. Lalli
á Herjófi sigldi skipi sínu öruggur til
hafnar og sjaldan felldi hann niður
ferð. Vestmannaeyingar sakna því
ekki einungis þessa góða manns, þeyr
sakna trausts og góðs skipstjóra sem
þjónustaði þá í áratugi og hann bjó yf-
ir meiri reynslu og þekkingu en flestir
á þessari erfiðustu ferjuleið í heimi og
ekki sjálfgefið að komast alltaf klakk-
laust í land.
Lárus kom oft í kaffi í bólstrunina
hjá Geir á Reynistað. Þar sátum við
oft saman ungir sjálfstæðismenn, Ey-
verjar, og það var mikið fjör að fá
Lalla á Herjólfi, kratann sjálfan, í
spjallið sem varð jafn æsilegt eins og
þegar minnkur spígsporar inn í miðj-
an hænsnahóp. Við Eyverjarnir sát-
um hringinn í kringum kaffikönnuna
svo Lárus hætti sér ekki alveg inn í
miðjan hópinn, heldur sendi tundur-
skeyti úr djúpum hægindastól á þetta
peyjalið. Það var hart tekist á, mikið
skotið, mikið grín, mikið hlegið. Já,
það var bæði gaman og gott að deila
stund og stað með Lárusi, fjörlegur,
ákveðinn og skemmtilegur kall. Þrátt
fyrir að vera hreinræktaður krati fór
Lárus og kona hans með okkur Ey-
verjum í ferð til Englands hér um ár-
ið, þar sem stemning og gleðskapur
ríkti í meira en meðallagi í þeirri
ógleymanlegu ferð, þar sem menn
sáu jafnvel kjarnorkuver í hverri
Lárus
Gunnólfsson
Haustveðrið hrannast
á gluggann
og hugurinn þungur er.
Því hún er farin, hún Fjóla mín
farin á undan mér.
Okkar leiðir lágu mjög saman
þá lífið var okkur í vil.
Þá var dans og gleði og gaman
gaman að vera til.
En árin þau færast yfir
og enn er komið haust.
Fjóla Þorleifsdóttir
✝ Fjóla Þorleifs-dóttir fæddist í
Sólheimum í Svína-
vatnshreppi í A-
Hún. 20. ágúst 1928.
Hún lést á gjör-
gæsludeild Sjúkra-
hússins á Akureyri
6. nóvember síðast-
liðinn og var jarð-
sungin frá Sauðár-
krókskirkju 17.
nóvember.
Og líka í lífi okkar
við lifum ei endalaust.
Og margs er að minnast og
sakna
en mundu það vina mín.
Að aftur er indælt að vakna
og aftur þér sólin skín.
Því ég veit að Drottinn hann
vakir
og veit hver nú er á ferð.
Og að öll hennar ævisaga
alveg frábærri að gerð.
Svo hittumst við efalaust
aftur
og á það trúa ég vil.
Lausar við lífsins baslið
lausar að kenna alltaf til.
Ó blessa þú faðir öll börnin
börnin hennar sem mín.
Þess bið ég af heitu hjarta
hún var vinkona mín.
Ragnheiður Blöndal.