Morgunblaðið - 19.04.2008, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 19. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Laufey Magn-úsdóttir fæddist
í Bolungarvík 17.
mars 1923. Hún lést
á Heilbrigð-
isstofnun Sauð-
árkróks föstudag-
inn 11. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Magnús Magnússon
frá Gjögri, f. 13.10.
1883, d. 22.3. 1941,
og Dagbjört Guðrún
Guðmundsdóttir frá
Efstadal í Ög-
urhreppi, f. 25.4. 1886, d. 10.11.
1962. Systkini Laufeyjar eru Þor-
bergur Guðmundur, f. 1912, d.
1946, Albert Tryggvi, f. 1914, d.
1986, Guðmunda Margrét Jó-
hanna, f. 1916, d. 1992, Vilmar, f.
1920, d. 1992, og Guðmundur Haf-
steinn, f. 1925, sem lifir systkini
sín. Laufey fór þriggja ára í fóst-
ur til Guðrúnar S. Guðmunds-
dóttur og Júlíusar J. Hjaltasonar
á Hrauni í Skálavík og ólst þar
upp í stórum barnahópi.
Maður Laufeyjar var Kristján
Einarsson bóndi á Enni í Viðvík-
ursveit, f. í Bolungarvík 10. októ-
ber 1924, d. 1995. Foreldrar hans
voru Einar Teitsson frá Bergs-
stöðum á Vatnsnesi og Sigríður
Ingimundardóttir. Sonur Lauf-
eyjar og Daníels Einarssonar, f.
9.7. 1921, d. 2007, er
Sigurberg Hraunar,
f. 15.10. 1942, maki
Oddrún Guðmunds-
dóttir, látin, þau
eiga fjögur börn og
10 barnabörn. Dæt-
ur Laufeyjar og
Kristjáns eru: 1)
Guðný Sigríður, f.
29.4. 1944, maki
Óskar Pálsson, skil-
in. Þau eiga þrjú
börn, sex barnabörn
og eitt barna-
barnabarn. 2) Eind-
ís Guðrún, f. 15.1. 1952, maki Har-
aldur Þór Jóhannsson. Þau eiga
þrjú börn og þrjú barnabörn. 3)
Ragnhildur, f. 16.7. 1962, maki
Jóhann Kári Hjálmarsson, skilin.
Þau eiga þrjá syni og eitt barna-
barn. Sambýlismaður Magnús
Antonsson. 4) Ingunn, f. 13.4.
1967, d. 15.6. 1977.
Laufey og Kristján hófu búskap
á Enni 1948 og bjuggu til ársins
1995 er Kristján lést. Hún hélt síð-
an heimili hjá Eindísi og Haraldi á
Enni til ársins 2007 er hún vist-
aðist á Heilbrigðisstofnunina á
Sauðárkróki.
Útför Laufeyjar fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Jarðsett verður í Viðvík-
urkirkjugarði.
Elsku amma í sveitinni hefur nú
sofnað svefninum langa og er komin
til afa og Ingu frænku.
Það eru margar góðar og
skemmtilegar minningar sem rifjast
upp fyrir mér þegar ég var í sveit-
inni í Enni, sem er í fallegasta firði
landsins, Skagafirði. Það fannst
okkur allavega.
Í sveitina fór ég sem „kaupamað-
ur“ á hverju sumri í ein ellefu sum-
ur.
Beið með þvílíkum spenningi að
komast í vorverkin og grenjaði úr
mér augun á haustin þegar ég þurfti
að fara heim, því í sveitinni hjá
ömmu og afa fannst mér gott að
vera.
Já, það flýgur margt í gegnum
hugann.
Amma var meira en amma, hún
var líka góður vinur minn.
Í seinni tíð þegar við rifjuðum
upp sumardvöl mína gátum við
hlegið að uppátækjum mínum og ég
veit að þú hafðir lúmskt gaman af.
Já, það rifjast upp fullt af góðum og
skemmtilegum minningum. Minn-
ingum sem ég mun aldrei gleyma.
Seinni ár ömmu heima í Enni sat
hún við eldhúsgluggann með prjón-
ana sína, las blöðin og fylgdist með
búinu. Hún virtist vera með allt á
hreinu. Hvaða kindur voru bornar,
hvaða hryssur voru kastaðar og
hvernig heyskapurinn gekk.
Eftir að ég eignaðist fjölskyldu
náðu þær Helga, konan mín, og
amma alveg einstöku sambandi.
Þær gátu setið og spjallað og spjall-
að. Þær voru miklar vinkonur.
Elsku amma. Ég og Helga erum
svo þakklát fyrir að hafa geta átt
með þér frábæran dag þegar við
héldum upp á áttatíu og fimm ára
afmælið þitt í mars síðastliðinn. Sá
dagur er stór í okkar lífi.
Við kveðjum þig, elsku amma í
sveitinni, með miklum söknuði en
eftir lifir minning um góða ömmu.
Stefán Ingi.
Amma er farin til himna. Hún
kvaddi þennan heim föstudaginn 11.
apríl. Mamma hringdi í mig í vinn-
una og ég vissi strax hvert erindið
væri. Mér fannst allt gerast mjög
hægt þegar ég svaraði og þegar orð-
in komu í eyrun fóru tárin að renna
niður kinnarnar. Tárin mín til
ömmu eru tákn um þær minningar
sem ég á með henni og um hana. Ég
var svo lánsöm að fá að fara í sveit-
ina til ömmu og afa þegar ég var á
sjötta ári og fór þangað á hverju
sumri langt fram á unglingsárin.
Þar kynntist ég ömmu.
Amma var einstök kona. Hún var
allt í senn auðmjúk, góð, hugulsöm,
gestrisin, og með húmorinn í lagi.
Þegar ég hugsa um ömmu situr hún
við gluggann sinn, horfir yfir Skaga-
fjörð, með hálfan kaffibolla fyrir
framan sig, raulandi lag og að
prjóna. Amma var alltaf að prjóna.
Við amma áttum saman mörg sam-
töl á meðan ég var að aðstoða hana
við heimilisverkin í sveitinni. Við
sátum oft tvær við eldhúsborðið og
ræddum málin. Ég spurði hana um
líf hennar, um ástina, um trúna, um
lömbin og hvernig þau afi kynntust.
Við amma vorum góðar vinkonur.
Amma Laufey verður jörðuð í
kirkjugarðinum í Viðvík, við hlið afa
míns, sem var einn sá flottasti afi
sem hægt er að hugsa sér. Loksins
fá þau að hvíla hlið við hlið á ný. Ég
veit að ömmu líður vel og veit að
hún horfir á okkur hin og reynir að
fá okkur til að brosa, því það var
hennar einstaki hæfileiki, að fá okk-
ur til að brosa. Ég sakna hennar.
Takk, amma, fyrir allt saman.
Þín,
Ingunn Margrét (Inga Magga.)
Elsku amma, ég þakka þér fyrir
öll sumrin sem ég fekk að dvelja hjá
ykkur afa. Þessi sumur voru bæði í
senn lærdómsrík og skemmtileg.
Hestar, kýr og kindur, þessum dýr-
um kynntist maður vel og öllu í
kringum þau, svo auðvitað hundar
og kisur. Regla nr. eitt í Enni var að
vera góður við dýrin, já, þið voruð
sannir dýravinir. Oft vorum við
nokkur frændsystkinin í Enni og þá
var mikið brallað. Mikill gestagang-
ur var hjá ykkur enda voru þið gest-
risin og alltaf allir velkomnir. Í dag
finnst mér það vera forréttindi að
hafa verið í sveit sem barn og fram
á unglingsár. Oft hugsa ég til þess
tíma sem ég dvaldist hjá ykkur. Ég
á margar góðar og skemmtilegar
minningar sem gott er að ylja sér á.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Elsku amma, ég veit að þú varst
orðin lúin. Nú ertu komin til afa og
Ingu sem þú saknaðir sárt. Megir
þú, elsku amma mín, hvíla í friði.
Kveðja.
Laufhildur Harpa og fjölskylda.
Mig langar að minnast í örfáum
orðum ömmu minnar sem var alltaf
til staðar fyrir mig þegar á þurfti að
halda. Gott var að leita til hennar
með ýmis mál sem úrlausnar þurftu
við. Það var gott að alast upp í skjóli
ömmu og afa og lærði maður margt
af þeim.
Þú átt að vernda og verja
þótt virðist það ekki fært
allt sem er hug þínum heilagt
og hjarta þínu kært.
Vonlaust getur það verið
þótt vörn þín sé djörf og traust.
En afrek í ósigrum lífsins
er aldrei tilgangslaust.
(Guðmundur Ingi Kristjánsson)
Ég vil þakka þér, amma mín, fyr-
ir allar okkar góðu stundir og veit
nú að þú ert komin til afa og Ing-
unnar.
Alda Laufey.
Elsku amma. Að setjast niður og
skrifa nokkur orð til minningar um
þig er erfitt, því ég veit ekki hvar ég
á að byrja. Minningarnar um þig og
afa í sveitinni eru svo ótal margar.
Mér hlotnaðist sá heiður að fá að
alast upp í faðmi ykkar og allt það
góða sem býr í mér kom frá ykkur.
Elsku amma, alltaf var faðmur þinn
opinn og hlýjan sem streymdi frá
þér og þitt einlæga bros er mér svo
minnisstætt.
Mínar fyrstu minningar um þig
eru að þú komst og last sögur fyrir
svefninn. Stundum dottaðir þú og
ég leiðrétti þig. Oft vorum við búin
að hlæja saman er við rifjuðum
þetta upp. Þú kenndir mér líka
bænir sem fylgja mér enn í dag og
þeirri trú sem ég á í dag sáðir þú í
hjarta mitt. Oft áttum við góðar
stundir við eldhúsborðið og gripum
stundum í spil er við biðum eftir afa
og mömmu í mat.
Svo er ég var stærri fékk ég að
vera með afa úti að vinna. Afi þurfti
alltaf að vera að gera eitthvað. Það
var líka dæmigert fyrir hann að
hans síðasta verk var að stinga út úr
fjárhúsunum. Afi fór of fljótt og það
var sárt en þú amma varst áfram
hjá okkur eins og þú lofaðir. Afi
kenndi mér verklagni, sagði mér að
vera duglegur og hafa hugann við
það sem ég var að gera. Oft var nú
gott að koma inn til þín amma og fá
að borða eftir að vera búinn að gera
eitthvað með afa. Þá spurðir þú:
Ertu svangur? Seinni árin áttir þú
þinn fasta stað á stólnum í eldhús-
króknum við gluggann og þaðan
fylgdist þú með öllu sem var að ger-
ast. Ég minnist fallega brossins þíns
í glugganum á vorin er þú horfðir á
lömbin leika sér. Elsku amma, nú er
stóllinn tómur og þitt hlýja bros
ekki lengur í eldhúsinu til að taka á
móti mér því nú ert þú komin heim
til föðurins og þið afi eruð saman á
ný í gleðinni. Elsku amma, takk fyr-
ir að vera til staðar fyrir mig; jafn-
vel þótt þú værir hinum megin á
landinu var nóg að hugsa til þín og
þá fékk lífið tilgang á ný. Elsku
amma takk fyrir stundirnar, sög-
urnar, bænirnar og gleðina sem þú
gafst mér. Þitt bros geymi ég í
hjarta mínu. Elsku afi og amma,
Guð blessi ykkur. Minning um ykk-
ur mun alltaf lifa.
Kristján Geir.
Í dag kveðjum við ömmu Lauf-
eyju.
Pabbi hvenær komum við í sveit-
ina? Þessi spurning heyrðist reglu-
lega þegar við systkinin vorum á
leið norður í Enni með mömmu og
pabba. Yfirleitt heyrðist spurningin
fyrst þegar komið var upp úr Hval-
firðinum og svo á 10 mínútna fresti
þar til rennt var í hlað hjá ömmu og
afa í Enni.
Í huga okkar var bara ein sveit,
sveitin okkar. Í sveitinni okkar var
alltaf sólskin, í sveitinni okkar beið
amma eftir okkur. Árin hafa liðið og
enn liggur leiðin í sveitina, enn skín
sólin, en í þetta skiptið bíður amma
ekki eftir okkur við eldhúsgluggann.
Við systkinin eigum öll okkar
minningar úr sveitinni hjá ömmu og
við komum til með að geyma þær
um aldur og ævi. Við þökkum ömmu
fyrir allar góðu stundirnar og kveðj-
um hana með söknuði.
Guðmundur Gunnar, Kristján
Daníel, Ingibjörn, Laufey.
Ég hefi alltaf litið á það sem ein-
stakt gæfuspor þegar ég réðist, 15
ára gamall sumarið 1945, sem
kaupamaður að Hofsstöðum í
Blönduhlíð í Skagafirði. Bæjar- og
útihús voru öll úr torfi og nútíma
búskaparhættir höfðu ekki numið
þar land. Akvegur var ekki kominn
um Blönduhlíð. Mjólkin var flutt á
klakki að Austurvatnabrú Héraðs-
vatna. Mér var fengið orf í hönd og
var mestan part sumarsins við slátt,
rakstur, heyband og klyfjahesta.
Flórmokstur tilheyrði einnig kaupa-
mannsstarfinu. Fjósflórinn var
hellulagður.
Hann hefur án efa verið sléttur í
upphafi, en þegar hér er komið sögu
höfðu hellurnar haggast eftir ára-
langan umgang blessaðra kúnna.
Það gerði flórþrifin erfiðari. Ég
kunni mjög vel við mig í þessu ein-
staka andrúmslofti fortíðar og til-
einkaði mér vinnubrögðin með
ánægju. Ég fékk góða kennslu við
sláttinn. Stefán bóndi Stefánsson
hafði verið víðfrægur sláttumaður
og fáir eða engir hans jafnokar.
Kona hans, Ingigerður Guðmunds-
dóttir, var mikil mannkosta mann-
eskja. Við frumstæðar aðstæður
stjórnaði hún öllu innanhúss af mik-
illi rausn. Veran á Hofsstöðum var
mér mikill lífsskóli sem kom að not-
um þegar ég síðar hóf útgáfu bóka
um þjóðlíf, þjóðhætti og horfna
starfshætti.
Þegar ég hugsa til Hofsstaða og
Skagafjarðar hlýnar mér alltaf um
hjartarætur, ekki bara vegna þess
sem ég hefi lýst hér á undan, heldur
einnig og ekki síður vegna kynna
minna af Kristjáni Einarssyni og
unnustu hans, Laufeyju Magnús-
dóttur, og ævilangrar vináttu okkar.
Kristján var kaupamaður á Hofs-
stöðum.
Þau höfðu búið skamma stund á
Læk í Viðvíkursveit áður en þau
fóru að Hofsstöðum. Kristján átti
einhvern fjárstofn og hafði leyfi til
að heyja í frítímum sínum á Hofs-
stöðum. Unga parið bjó í gömlu bað-
stofunni en hugði á meira sjálfstæði.
Frá Hofsstöðum fóru þau aftur að
Læk. Þess má geta hér í framhjá-
hlaupi að það mun hafa verið á Læk
sem hinn stórkostlegi söngvari,
Stefán, sem síðar kenni sig við Ís-
land úti í hinum stóra heimi, kom
fyrst opinberlega fram. Bærinn
Enni er í hlíðinni rétt ofan við Læk
og fluttust þau þangað skömmu síð-
ar og bjuggu þar alla tíð.
Næg voru verkefnin; það þurfti
að byggja upp öll hús á bænum og
fara í stórfellda ræktun. Þau hófu
búskapinn með nánast tvær hendur
tómar en hugann fullan af framtíð-
áráformum og sigruðust á erfiðleik-
unum með þrautseigju og óbilandi
kjarki. Það er ekki ætlan mín að
rekja hér búskaparsögu þeirra, hún
er margra annarra sögu lík. Hins
vildi ég minnast, að þegar Þorgeir,
fyrsta barn okkar hjóna, náði sjö
ára aldri fórum við þess á leit við
Kristján og Laufeyju að hann fengi
að vera hjá þeim sumarlangt. Það
var auðfengið, þótt Laufey hefði svo
sannarlega nóg á sinni könnu. Þor-
geir var einnig hjá þeim næsta sum-
ar og loks þriðja sumarið þegar
hann var 12 ára.
Kristján féll frá 1995 og nú er
Laufey einnig horfin á braut.
Fjölskylda mín saknar vina í stað,
þakkar ómetanleg kynni og biður
afkomendum þeirra hjóna allrar
blessunar.
Örlygur Hálfdánarson.
Laufey Magnúsdóttir, húsfreyja í
Enni í Viðvíkursveit í Skagafirði, er
látin, 85 ára að aldri.
Hún var einn þeirra víkinga er
brutu íslenskt þjóðfélag út úr gamla
tímanum inn í hinn nýja frá 1940-
1990, sem voru mestu framfara og
umbreytingaár hins íslenska þjóð-
ríkis frá landnámi til aldamótanna
2000.
Laufey var víkingur dugleg, ósér-
hlífin og hreint ótrúlega þrautseig.
Hún hafði trausta og góða lund, var
kærleiksrík og nærgætin við alla
sem á hennar heimili dvöldu um
lengri eða skemmri tíma. Laufey
var skilningsrík og umburðarlynd.
Allir þessir kostir gerðu hana að
þeirra einstöku manneskju sem hún
var.
Búskapur hennar í Enni hófst ár-
ið 1948 er hún og Kristján Ein-
arsson, maður hennar, keyptu jörð-
ina og fluttu þangað með bústofn
sinn. Þau byggðu jörð sína upp og
ræktuðu gott tún, áttu góðan vel
með farinn og arðsaman bústofn.
Þau unnu saman að búskapnum þar
til Kristján lést hinn 18. október
1995.
Laufey dvaldist á elliheimili
Skagfirðinga á Sauðárkróki nú hin
síðustu misseri, þá orðin heilsuveil
og þreytt eftir langa og vinnusama
ævi.
Undirritaður þakkar henni alla
hennar umhyggju og drengskap og
alveg sérstaklega kærleika hennar
við föðurmissi hans haustið 1949.
Blessuð sé minning Laufeyjar
Magnúsdóttur, þessarar einstöku
heiðurskonu.
Þegar vorsólin flæðir um fjallasal,
fæðist lífið að nýju hvert sinn.
Byggðin ómar af söng frá sæ í dal
sem kveður anda þinn.
Ingimundur Magnússon.
Laufey Magnúsdóttir
Hún Sigga mín var
sterkur karakter sem
ekki er hægt að
gleyma. Fyrstu kynni
okkar voru vegna viðtals út af at-
vinnuumsókn minni hjá S. Árnasyni
og ég var dauðhrædd. En þegar
þessi kona tók á móti mér rann
hræðslan af mér. Ég man enn hvern-
ig hún var klædd, í græna kjólnum
með silfurnæluna fallegu.
Sigga sagðist hafa byrjað að vinna
hjá Gunnari Guðjónsssyni 30. apríl
1938, sem er fæðingardagurinn
minn. Hún elskaði litlu fjölskylduna
Sigríður Magnúsdóttir
✝ Sigríður Magn-úsdóttir fæddist
í Reykjavík 15. apríl
1915. Hún lést á
Hrafnistu í Reykja-
vík 11. mars síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Fossvogskirkju 19.
mars.
sína en hafði samt nóg
rúm fyrir börn ann-
arra. Ég þurfti nokkr-
um sinnum að taka son
minn með mér í vinn-
una, þá settist hann
gjarnan hjá Siggu og
teiknaði fyrir hana.
Sigga mætti stundum
örþreytt í vinnuna af
svefnleysi en hún fann
ráð við því, hún fékk
sér kaffisopa og sígar-
ettu um miðja nótt og
sofnaði alsæl. Eftir
starfslok mín hjá fyr-
irtækinu héldum við áfram okkar
góða sambandi. Á áttræðisafmæli
Siggu sveif hún um af hamingju eins
og smástelpa. Eitt vafðist þó fyrir
mér, hún sagðist ekki endilega þurfa
að kaupa sér silkisokka fyrir jólin.
Ég bið að heilsa fjölskyldu Siggu,
sem hún elskaði svo mjög. Líf Siggu
var glæsilegt og fagurt.
Góða ferð.
Sigríður Björnsdóttir.