Morgunblaðið - 19.04.2008, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. APRÍL 2008 41
Langafi okkar var
mikil tófuskytta og átti
margar byssur. Hann
var með tófu uppi í hillu sem hann
hafði skotið sjálfur og okkur þótti
rosalega gaman að skoða tófuna. Við
fórum oft að heimsækja hann. Í vetur
fór hann með Skarphéðni frænda upp
í hesthús og þá sparkaði hestur í lang-
afa. Hann var svo sterkur að hann
meiddi sig næstum ekkert. Langafi
var alltaf mjög góður við okkur og við
fórum oft að smala með honum og þá
þurftum við alltaf að tala hátt við
langafa því hann var farinn að heyra
illa. Einu sinni fórum við á veiðisafnið
á Stokkseyri og þar var ein af byss-
unum hans langafa og margar myndir
af honum. Stundum leyfði langafi
okkur að vera aftan á pallinum á bíln-
um hans, það var rosalega gaman.
Langafi átti líka sérstakt sæti í eld-
húsinu á Húnabrautinni en hann fór
ekki oft út. Langafi sagði eiginlega
aldrei nei við okkur og var mjög oft
blíður við okkur.
Við söknum langafa mjög sárt og
það verður leiðinlegt að sjá hann ekki
aftur í stólnum sínum. Við hlökkum
samt alltaf mjög mikið til að koma til
ömmu langömmu. Hún er alltaf svo
góð við okkur og skemmtileg – gefur
okkur alltaf desert.
Jón Karl Einarsson og Einar
Geir Einarsson.
Miðvikudaginn 2. apríl fékk ég sms
frá móður minni þar sem hún til-
kynnti mér að Einar og Flosi væru
látnir. Ég gat ekki trúað því en eftir
að hafa talað við mömmu var ekki
hægt að horfa fram hjá þessari stað-
reynd. Setningin sem fór um huga
minn var mjög svipuð þeirri setningu
sem Matthías, faðir Ronju Ræningja-
dóttur, sagði eftir að einn félagi hans
lést en hún er eitthvað á þessa leið:
Þetta getur ekki verið satt, hann hef-
ur alltaf verið til! Undanfarna daga
hef ég verið að rifja upp minningar
um Einar. Ég las einhvers staðar að
minningarnar sem maður á, verða
alltaf eins góðar og manneskjan sem
maður á þær um. Sú speki á vel við
Einar, því minningarnar um hann eru
bara góðar og yndislegar.
Elsta minningin sem ég á um Einar
er frá sauðburði heima á Akri vorið
1989. Þá var Einar ráðsmaður hjá afa
og ömmu og var hann því hæstráð-
andi í fjárhúsunum. Síðar urðu Einar
og Imma ákveðnir vorboðar heima
þar sem hann var „skipstjóri“ við
Húnavatn. Svo þegar það fór að líða
að 1. apríl byrjaði Einar að taka til
netin og undirbúa og þegar dagurinn
var kominn, var hafist handa við að
veiða. Einar hefur alltaf verið hluti af
lífinu heima á Akri og get ég ekki
ímyndað mér hvernig það verður án
hans. Áður en eldhúsinu heima á Akri
var breytt þá átti Einar sitt sæti við
eldhúsborðið. Einar fékk sér alltaf
sykurmola með kaffinu sem við köll-
uðum Einarssykur. Þegar það voru
betri dagar fékk Einar kandís í kaffið
og nutum við krakkarnir alltaf góðs af
því. Því þegar þeir afi og Einar ræddu
málin gæddum við okkur á kandísn-
um. Árið 1997 tóku foreldrar mínir við
búi á Akri og hefur mamma alltaf sagt
að hún hafi erft Einar og Immu með
jörðinni og hefur fjölskyldan notið
góðs af því. Það hefur alltaf verið ynd-
islegt að heimsækja Einar og Immu.
Einars sæti í eldhúsinu var við hliðina
á ísskápnum og þar átti hann alltaf
djús eða gos handa okkur krökkun-
um. Imma lumaði svo alltaf á góðgæti
og svo voru sagðar skemmtilegar sög-
ur og fékk þá ein og ein vísa að fylgja
með. Þegar haldið var heim á leið
sagði Einar iðulega: Það er bannað að
detta í tröppunum.
Einu sinni komu Einar og Imma í
Einar Guðlaugsson
✝ Einar ÞorgeirHúnfjörð Guð-
laugsson fæddist á
Þverá í Norður-
árdal í Austur-
Húnavatnssýslu 30.
mars 1920. Hann
lést af slysförum 1.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Blönduóskirkju
11. apríl.
heimsókn rétt fyrir jól.
Var verið að ræða um
jólabakstur. Einar
sagði okkur frá mjög
góðri köku sem móðir
hans hafði alltaf gert
fyrir jólin. Daginn eftir
komum við á Húna-
brautina og var þá búið
að skella í eina svona
köku. Kakan var góð
og eftir þetta hefur hún
alltaf verið bökuð og
köllum við hana Einar-
sköku.
Vorið 1999 kom ég
einu sinni heim úr skólanum og þá var
minkur í herberginu mínu. Ég varð
mjög hrædd og þegar pabbi var búinn
að staðfesta að þetta væri minkur var
bara eitt til í stöðunni, hringja í Einar.
Mamma hringdi í Einar sem sagði:
Jæja góða og kom svo frameftir með
fullt af minkagildrum.
Einar var mikill persónuleiki svo
ennþá er erfitt að átta sig á því að
hann sé farinn í sína hinstu för. Eitt er
víst að minningarnar um hann lifa í
hjörtum okkar sem fengum þann
heiður að kynnast Einari. Ég sendi
Immu, Skarphéðni, Sigrúnu, Jóni
Karli, Ágústu, Kára, Ingunni, Lenu
og allri fjölskyldunni innilegar sam-
úðarkveðjur. Megi góður Guð styðja
ykkur gegnum þessa erfiðu tíma.
Helga Gunnarsdóttir.
Einar Guli er að slá,
enginn honum það mun lá.
Töltir á eftir tíkin grá,
tínir minka og ýlustrá.
Þannig orti Valli Múr um vin sinn
Einar einhvern tímann um miðjan 7.
áratug síðustu aldar. Einar var þá
með fjárbú fyrir ofan íbúðarhúsa-
byggðina á Blönduósi. Ekki langt frá
húsi sínu á Húnabraut. Þar voru einn-
ig í sérstakri girðingu minkahundar
sem Einar hélt. Hann stundaði
fjárbúskap, ásamt því að veiða minka
og ref víða um Húnavatnssýslur. Er
mér minnisstætt er Carlsen minkab-
ani kom til Einars á grænum Landró-
ver og búist var til veiðiferða.
Þá kom Sveinn veiðistjóri til Ein-
ars. Fóru þeir í veiðiferðir upp á Arn-
arvatnsheiði. Dvöldu á heiðinni vikum
saman og felldu varg og veiddu til
matar í hinum fjölmörgu vötnum
heiðarinnar.
Ef til vill eru þessar vísur Einars
frá þeim tíma (birtust í Húnavöku
1992):
Sumarkvöldin seiða
sannra ævintýra
held ég þá til heiða
heim í ríki dýra.
Heyrist rámur rómur
refir eru að gagga.
Svanir sælt og lómar
sér á tjörnum vagga.
Inni í urðarbakka
eirir minkur hljóður.
Sígur húm í slakka
sofnar lamb hjá móður.
Unir inni í lundi
önd hjá sínum maka
sé ég fram á sundi
silungana vaka.
Yfir á Eiríksjökul
árdags-sunna flæðir.
Hún í gylltan hökul
hjúpar svartar hæðir.
Himinn hreinn og fagur
hljómar af fuglakvaki
enda er aftur dagur
inná Hnúfabaki.
Eins og margir veiðimenn var Ein-
ar mikill náttúrunnandi og dýravinur.
Eins og fram kemur hér að ofan
þekkti ég vel til Einars, sem strákur á
Blönduósi, leikfélagi sona hans og
heimagangur í húsi hans og hjá hans
góðu konu, Immu. Þar var löngum
gestkvæmt og margir til borðs. Eitt
sinn er ég var þar til borðs og Einar
var að stanga úr tönnum sínum með
fuglsfjöður að nokkuð stór fluga var á
borðinu. Allt í einu lá flugan. Einar
hafði skotið hana með tannstöngli sín-
um. Hef ég ekki í annan tíma séð það
leikið eftir. Mikil var aðdáun stráks-
ins en Einar var afburða skytta. Oft
var það svo, er hann fór til rjúpna með
öðrum veiðimönnum á Blönduósi, að
hann veiddi allavega helmingi meira
en þeir. Fór fljótt yfir og las landið og
aðstæður með afburða næmi hins
mikla veiðimanns. Þá var Einar helj-
armenni og sterkur vel.
Einari svipaði mjög til langafa síns
Einars Andréssonar galdramanns,
eins og honum hefur verið lýst, kol-
svartur á hár, brúnamikill og nefstór.
Er ég hitti hann nú í vetur hafði ég á
orði, að hann væri varla farinn að
grána, 88 ára gamall, sem og var
raunin.
Mikill samgangur var milli heimila
foreldra minna og heimilis þeirra Ein-
ars og Immu og ekki langt að fara.
Leið varla sá dagur er móðir mín bjó á
Blönduósi að ekki hittust þær, hún og
Imma, og mikla ánægju hafði móðir
mín af samræðum við frænda sinn
Einar sem henni þótti með afbrigðum
skemmtilegur. Hann er nú horfinn á
vit hinna eilífu veiðilendna, að Hnúfa-
baki.
Að leiðarlokum votta ég Immu og
frændum mínum samúð mína og
þakka hina gömlu góðu daga.
Steingrímur Þormóðsson.
Meira: mbl.is/minningar
Hann Einar er farinn frá okkur.
Það er sárt að missa góðan félaga,
fyrir hvern sem í hlut á, jafnvel þótt
maður viti að kallið sé komið. Að
verða roskinn og lasburða fyrir and-
legan og líkamlegan orkubolta, eins
og Einar vissulega var, hlýtur að hafa
verið honum erfitt, þótt kvartanir yfir
eigin heilsu væru honum ótamar.
Ég var svo lánsamur að vera heim-
ilisvinur þeirra hjóna Ingibjargar og
Einars og njóta gestrisni þeirra um
margra ára skeið. Mér fannst að við
Einar hefðum margt sameiginlegt,
nema það að hann var vel hagmæltur,
en ég ekki. Það voru oft óviðjafnan-
legar sögustundir á Húnabrautinni,
sem maður naut yfir kræsingum Ingi-
bjargar. Minni Einars var geysimikið
og þegar það fer saman með einstakri
frásagnarhæfni, þá fór ekki hjá því, að
eldhúsið hjá þeim hjónum gat breyst í
besta alþýðuleikhús. Það var varla til
það efni, sem báðir þóttust hafa vit á,
er ekki bar á góma. Trúmál og fram-
haldslíf var ekki undanskilið, en þar
greindi okkur stundum á. Hann átti
erfitt með að viðurkenna það sem
maður gæti ekki skynjað á nokkurn
hátt, þar átti hann við sálina, eftir
dauðann. Ég reyndi að sannfæra
hann um að okkar skynfæri væru
óburðug og aðeins til daglegra nota.
Ég sagði að hann vissi vel, að vatn
sem gufar upp úr glasi hlyti að vera
einhvers staðar þótt hann sæi það
hvorki né gæti þreifað á því.
Ég þykist vita að margir muni rifja
upp með fjölskyldunni liðnar stundir
og skrifa um þær; því vil ég ekki hafa
þessa fátæklegu upprifjun lengri. En
með þessum línum vil ég senda Ingi-
björgu og fjölskyldu hennar mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Eins vil
ég senda fjölskyldunni hans Flosa við
hans sviplega fráfall mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Gestur G., Blönduósi.
Hann Einar hennar Immu er lát-
inn. Þetta voru orð hennar Ágústu
systur minnar til mín daginn eftir að
hann Einar vinur minn lést af slysför-
um við annan mann uppi á Auðkúlu-
heiði.
Mig langar að minnast hans Einars
í fáum orðum, en ég á erfitt að skrifa
um einn atburð frekar en annan um
kynni mín og reynslu af honum og
Immu og hver áhrif þau hjónin höfðu
á líf og þroska þessa unga drengs frá
Vestmannaeyjum.
Vorið 1974, þá tólf ára gamall, fór
ég í sveitavist til þeirra hjóna fyrir til-
stuðlan frænku minnar og var með
Einari og Kára, yngsta syni þeirra
hjóna, nánast allt sumarið úti við
vinnu við sauðburð og slátt í Vatna-
hverfi og seinna um sumarið við rún-
ing og viðgerðir á útihúsum og girð-
ingum að Neðsta-Bæ.
Má segja að sumarið hafi verið
samfelld vinna og hvíld. Frá mörgu
skemmtilegu og viðburðarríku hef ég
að segja þetta sumar, sem leið frekar
hratt og er mér ferskt í minningunni
vegna dugnaðar Einars og hvernig
hann virkjaði dugnaðinn í okkur báð-
um, mér og Kára, ungum, óhörðnuð-
um drengjum.
Dagarnir byrjuðu snemma í eld-
húsinu hennar Immu, enda veitti ekki
af góðum morgunmat til að takast á
við dagsverkin hans Einars.
Mér er alltaf minnisstætt er kind-
urnar hans flykktust að honum er
hann gekk að fjárhúsunum fyrsta
morguninn er ég fór með honum og
Kára að vitja um lömbin sem höfðu
komið í heiminn nóttina sem leið.
Iðjusamur var Einar með eindæm-
um, ávallt að verki, hvort sem var við
búskap eða við veiðar, hans áhugamál
utan búskaparins.
Við drengirnir áttum fullt í fangi
með að fylgja honum eftir hvort sem
það var við fjárhúsin eða aðra vinnu;
samt reyndum við alltaf að halda í við
kallinn.
Er vorverkum lauk og líða tók á
sumarið fórum við með Einari og
Sveini heitnum Einarssyni, fv. veiði-
málastjóra, til veiða í austursýslunni
allt frá Hópinu til uppsveita og allt
norður að Skagaströnd í leit að mink,
einnig var farið upp til Auðkúlu og að
Blöndurótum til að finna tófu.
Einar tók okkur alltaf sem jafn-
ingjum til vinnu, þótt við værum að-
eins hálfdrættingar á við hann. Hann
var mikill og hraustur vinnumaður
með endalausa orku að manni fannst
og var það seinna meir aðdáunarvert
hversu hraustur til líkama og sálar
hann var.
Ég get með sanni sagt að líf mitt
hafi verið ævintýri líkast þetta sumar
og sumrin á eftir enda hlakkaði ég
alltaf mikið til að koma til þeirra
hjóna í sumarvist.
Minningin um góðan og ljúfan
mann er sterk í huga mínum, og
sakna ég þess mikið að hafa ekki
þekkst öll boðin hans um að koma
norður í veiði með honum, að sitja fyr-
ir tófu uppi á heiði.
Mig langar að kveðja vin minn Ein-
ar Guðlaugsson sem mun ávallt lifa í
minningu minni um ókomin ár sem
heiðarlegur og traustur vinur. Hvíl þú
í friði, elsku Einar minn, og megi andi
þinn reika um veiðilendur í öðrum
heimi. Imma mín, börn og barnabörn.
Ykkur votta ég mína dýpstu samúð
við fráfall Einars. Megi trúin á Guð
styrkja ykkur í sorg ykkar um ókom-
in ár.
Kveðja frá Kuala Lumpur.
Stefán.
Elsku afi.
Ég kveð þig, elsku afi, með sorg og
söknuði í hjarta en minnist þín með
gleði og stolti. Stolti, því þú þessi
reffilega refaskytta, bóndi og hagyrð-
ingur, varst afi minn.
Hugur minn er barmafullur af
minningum um sumur og haust hjá
afa og ömmu á Húnabraut. Þar vor-
um við öll barnabörnin saman komin
með tilheyrandi fjöri og fíflaskap.
Sú þolinmæði sem þau afi og amma
máttu hafa með hóp af gríslingum
sem þau þurftu að gæta, hafa ofan af
fyrir og reyna að hafa gagn af í hey-
skap, smalamennsku og öðrum
sveitastörfum. Sumar eftir sumar,
haust eftir haust fyllti afi Landróver-
inn af borgarbörnum í gúmmítúttum
sem sungu hátt og snjallt „wellow
wellow Vatnahverfi“ og fleiri heima-
lagaða slagara. Í dag get ég ekki
ímyndað mér að kórinn hafi verið
hljómfagur né lagviss, en aldrei man
ég eftir að afi hafi sussað á okkur eða
þreyst á söngnum. Einu skiptin sem
þolinmæðin þvarr var í hita smala-
mennsku og heyskapar, þegar gagnið
var minna en mátt hefði. Afi gaf mér
ekki aðeins genin sín í arf heldur heil-
an haug af lærdómi og reynslu sem ég
hefði hvergi annars staðar fengið.
Hann kenndi mér að keyra traktor,
garða og snúa heyi, rýja rollur, smala
fé á fjalli, hlaupa suðreftir, norðreftir,
uppfyrir og framfyrir og að draga ær í
dilka. Hann gaf mér kindina Krúní og
folaldið Kötlu, ómetanlega dýrgripi
æsku minnar. Hann kenndi mér að þó
afar séu þyngri en börn, geta tvær
littlar stelpur velt heilum afa í hæg-
indastól, alveg á hvolf. Afi lagaði
besta ananas-djús í heimi og dró hann
ískaldan upp úr frystikistunni og
skenkti í glös á matmálstímum. Afi
sagði skemmtilegar sögur, blótaði
betur en nokkur annar og hló hjart-
anlega. Um páskana sá ég afa í síð-
asta sinn, tindrandi augu hans og
gleðin sem úr þeim skein þegar ég
gekk inn í stofuna er síðasta minning
mín um merkan mann og afa.
Kæri afi, takk fyrir allt.
Ég votta ástvinum Flosa Ólafson-
ar, vinar hans afa, mína dýpstu sam-
úð.
Rakel Húnfjörð
Skarphéðinsdóttir.
Afi okkar, Einar Guðlaugsson,
hafði þykkar, svartar augabrúnir yfir
blíðlegum augum. Löng og stundum
erfið ævi var höggvin í þetta harðgera
en vinalega andlit. Við fyrstu sýn gat
hann virst alvarlegur, hann var mikill
fylgismaður þess að mæla þarft eða
þegja og afar andsnúinn löngum
„langlínusímtölum“. Samt var það svo
að hann kunni margar góðar sögur
sem hann sagði af mikilli list þegar
þannig lá á honum. Þá kom vel í ljós
hvað hann var gæddur mikilli kímni-
gáfu og hafði gott vald á málinu okk-
ar. Stundum brá maður á það ráð að
þykjast ekki muna eitthvert smáatriði
í einhverri sögu og oft dugði það til að
töfra fram söguna og gjarnan nokkr-
ar aðrar í kaupbæti þegar hann var
kominn á flug. Vald hans á íslensku
var augljóst þeim sem heyrðu eitt-
hvað af kveðskap hans því hann var
afbragðsskáld og orðavölundur. Fyrir
mikla hógværð var hann vanur að
sverja af sér kveðskap og sagði til
dæmis: „Þá orti maður í sveitinni …“
eða „Hún amma ykkar samdi
þessa …“ áður en hann fór með vísu.
Það hefur alltaf verið ákaflega gott
að koma á Húnabrautina í afslappað
og tilgerðarlaust andrúmsloftið sem
þar hefur ætíð ríkt. Afi var ekki mikið
fyrir það að leika við okkur sem
krakka, nema þá helst í orðaleikjum.
Hann sendi okkur hingað og þangað
að smala með sér, gera við girðingar
og í framhaldinu á veiðar. Að öðru
leyti var manni frjálst að gera nokk-
urn veginn það sem manni hentaði á
Blönduósi. Afi tilheyrði þeirri kynslóð
sem upplifði gríðarlegar breytingar á
þjóðfélagsháttum, þeirri kynslóð sem
fæddist í torfhúsum en reisti stein-
steypta bæi með skóflum og fötum,
þegar allir dalir og firðir voru enn
þéttsetnir fólki. „Þarna stóð bær,“
benti afi okkur „og þarna innar var
selið – og þarna eftir fjallinu hljóp
vinnumaðurinn út á Skagaströnd til
róðra og heim aftur á kvöldin“. Þá
tíðkaðist að ánafna börnum eina
kindina og eitt vorið varð ærin hans
tvílembd, sem þá þótti sjaldgæft, en
tófan hafði af þeirri tvílembdu bæði
lömbin, fyrst annað, svo hitt daginn
eftir.
Snemma varð afi mikill veiðimaður
og aflaði sér um ævina mikillar þekk-
ingar og reynslu. Margir frændur
okkar höfðu þann vana að heimsækja
afa áður en þeir gengu til rjúpna og
spyrja véfréttina á Húnabrautinni
hvar helst mundi vera nokkra rjúpu
að hafa þann daginn. Svarið byrjaði
vanalega: „Ég get alls ekki vitað það“
en eftir stutta þögn bætti hann gjarn-
an við: „Það gæti kannski verið
rjúpa …“ og svo átti hann til að til-
greina einhverja laut eða hól með
talsverðri nákvæmni og skeikaði
sjaldan. Óhætt er að fullyrða að afi
hafi getað talist fræðimaður í atferli
tófunnar enda voru refaveiðar helsta
ástríða hans. Það er þess vegna allt að
því ljóðrænt að hann skyldi deyja með
þeim hætti sem hann gerði. Við viljum
einnig minnast Flosa Ólafssonar sem
afi kynntist í gegnum veiðiskap. Flosi
gerði afa ævikvöldið sannarlega mun
ljúfara og bærilegra en annars hefði
orðið og fyrir það munum við ávallt
minnast hans með þakklæti. Hugur
okkar er hjá fjölskyldu hans og vott-
um við fjölskyldu Flosa alla okkar
samúð.
Helgi Þór Jónsson, Einar Geir
Jónsson og Daði Jónsson.
Nokkur orð frá nafna þínum:
Takk fyrir að vera besti afi í
heimi.
Ég sakna þín rosalega, en
er samt svo glaður að hafa
getað sungið fyrir þig á síð-
asta afmælisdeginum þínum
og þú tókst mig í fangið með
tárin í augunum. Takk afi,
takk.
Einar Húnfjörð Kárason.
HINSTA KVEÐJA