Skinfaxi - 01.04.1933, Side 9

SKINFAXI
9
Drengurinn, sem kvæ'ðið lýsir, er borgarbarn, sem
flækist um, — einstæðingurinn stefnulausi, soltinn,
skítugur, hálfnakinn og veiklaður al' því „að draga
fram lífið um daunill og forug torg, og berjast af
grimmd, eins og skynlaus skepna, við skítinn i stórri
borg.“ —
Þessi vesalingur, „sonur syndar og nektar sýgur
hvern fingur til blóðs“ og fyllist nú hatri til alls og
allra, lærir að nota öll tækifæri til þess að svíkja,
blekkja, Ijúga og stela, en felur sig loks í dimmunni
■og finnur svívirðinguna læðast kringum sig.
— „Hann sparkar i heiminn með þrjózku þrælsins
og þó er hann — saklaust barn.“
Þetta saklausa barn —- þetta „liorbein úr spilltri
þjóð“ verður loks að grimmu óarga dýri og svo kem-
ur þessi ógnar lýsing og dómadags ádeila:
--------„Það vefur sig upp eins og eiturnaðra,
sem átti að verða sál.“
Kvæðið endar á þessum ljóðlinum:
Hann er nú rúmlega ellefu ára
og ósköp stuttur og mjór.
En þjóðin mun læra að þekkja hann betur,
þegar hann verður stór.“
Myndin er tæpast íslenzk, sem betur fer, en liún er
•ægileg og ljóslifandi.
Mörg önnur kvæði í bókinni eru með svipaðri stefnu.
Má þar til nefna kvæðið „Jón Sigurðsson“, sem fæddist
17. september, og fór í hundana, „Atvinnulaus“, partar
úr kvæðinu „Ivarl faðir minn“ o. fl.
Þá eru sum kvæðin með glettnisyfirbragði t. d.
„Imba“. Imba er vinnukona, sem eignast dreng með
prestinum, húsbónda sínum, en hann segir Simba fjósa-
manni að eiga þann litla labbakút. Presturinn sýnir svo