Skinfaxi - 01.04.1933, Blaðsíða 24

24
SKINFAXl
„reisa býlin, rækía löndin,
ryðja um urðir braut.“
Það er hátt takmark.
Rökvillan, sem ræðukaflar Skúla byggjast aðallega á,
er sú, að æskan meti mest fölsk verðmæti. Veit liann
þá ekki, að lifandi stefnuskrá U. M. F. um allt land er
þetta:
Ungra krafta og gáfna glæðing,
göfgi í hugsun, verki, list,
íslenzk þjóðar endurfæðing,
ísland frjálst, og það sem fyrst.
Hvar er auðsöfnunin? Hvar er eyðslan og drabbið?
Auðvitað hlýtur starfið að miða að efnalegu sjálfstæði,
því að skuldir eru ófrelsi og örbirgð er niðurdrep. En
það er tvennt ólíkt, að vera efnalega sjálfstæður og liafa
þar með nokkurn styrk til drengilcgra framfara og
framkvæmda, eða að semja sig að báttum óhófsdrabb-
ara.
Nú vill Skúli e. t. v. líkja þessu fólki sínu við ungu
lijónin, sem byrja búskap á rytjukoti, fidl af vonum
og trúa því í „barnslegri einfeldni“, að búskapurinn
blessist og þeim auðnist með óþreytandi iðni, sparsemi
og dugnaði að vinna sig upp í sæmileg efni. Eg get
viðurkennt þetta sem rélta líkingu um fólkið mitt, en
eg held bara, að trúin sé ekki nein einfeldni. Eg trúi
þvi, að fólkið mitt geti látið búskapinn blessast. Und-
anfarin ár, livort sem við segjum 10 eða 25, liefir mik-
ið verið gert á íslandi til verulegra bóta. Þrátt fyrir
allan ])ann tilkostnað mundu íslendingar ekki skulda
öðrum þjóðum ncitt, ef þeir liefðu ekki neytt áfengis
og tóbaks. Allar íslenzkar skuldir við útlönd eru til
orðnar fyrir tóbak og áfengi. Sú kynslóð, sem liafnaði
þessu, stæði því ólíkt betur að vígi lil endurbóta og
afkomu en aðrar. Það eru óvíða á byggðu bóli svo litl-
ir landkostir, að óþreytandi iðni, sparsemi og dugnað-
ur geti ekki leitt til sæmilegra lífskjara ]>ar. En þá hefir