Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 29

SIÍINFAXI
29
Ef til vill hefir þessari sálrænu starfsemi sjaldan ver-
ið lýst öllu ljósar og einfaldlegar, en með þessnm orð-
um lílillar skólatelpu:
„Þegar eg reikna dæmið mitt, hnykla eg brýnnar;
þegar mig dreymir, horfa augun langt i burtu.“
Munu ekki flestir eða allir forvígismenn stórra mál-
efna fyrr og síðar liafa séð þau mörk og mið i dag-
draumum sínum, er þeir síðar kepptu að og náðu, með-
hræðrum sínum og landi til heilla. Þær hugsýnir liafa
orðið frumorsök að framkvæmd og veruleik. Öll eig-
um við dagdrauma eða höfum átt úti í'bláma fram-
tíðarinnar. Þeir liafa hrundið okknr fram til áræðis
og baráttu; og það er mest undir því komið, að þeir
séu felldir í umgerð siðrænnar skynsemi og tengdir
sterkum vilja, ef þeir eiga að nást og verða þáttur í
þroskaferli mannanna.
Eg kem þá að hinni myndinni, er fyrirsögnin grein-
ir. Það er málverk.
Á dökkum, skuggalegum grunni gefur að líta liálf-
an hnöttinn, en svo er liann í mikilli móðu, að hvorki
verða greind lönd né höf. Á þessari kúlu situr í hnipri
fagurvaxin ltona, Idædd sægrænum lijúp. Hún er blind
og livílir álút yfir hrotinni liörpu. Allt umhverfis er
kaldur og lífvana geimurinn, eins og endalaus hel-
auðn, sem aldrei verður flúin né lögð að baki.
Konan drúpir höfði og lilustar, um leið og hún
strýkur mjúkri hendi yfir eina strenginn, sem heill er,
til þess að ná úr lionum hjartfólgnum hljóm.
ÖIlu hefir lnin glatað, sem verða má einmana sál
íil afþreyingar. Harpan, er ein var og lengst til hugg-
unar, er jafnvel brotin —- að síðasta streng. En með
angurværri, bliðublandinni eftirvæntingu er síðasta
vonin tengd við síðasta strenginn.
Myndin heitir v o n. Hún er tákn hins arfborna
eiginleika manna: að vona gegnum alla örðugleika,
svo lengi sem lífsafl ])eirra er ekki að fullu þorrið.