Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 43

SKJNFAXI
43
isl því mjög sanngjarnt, að við fórnum þvi í þarfir
heildarinnar, sem cr miður heilbrigt, og er til að draga
úr velgengni einstaklinga og þjóðar. Það er i raun
og veru krafa lífsins, krafa þjóðfélagsins, og siðast en
ekki sizl krafa hvers einstaklings til sjálfs sín. Það er
livötin lil andstöðu gegn þvi illa, sprottin af innri þörf,
af sannfæringu. Það er þungamiðja allrar bindindis-
starfscmi. Það er og æskilegasta leiðin. Og leiðin sem
farin liefir verið til þessa, i þeim málum, sem snerta
útrýmingu tóbaks. Og sú livöt hefir orðið því vald-
andi, að við erum hér saman komin í kveld.
Eg' benti á það áðan, að við værum ótrúlega daufir
og seinir lil framkvæmda, skeytingarlausir og kæru-
lausir. Og þvi verður oft minna úr verki en ella. Og
nú ætla eg að segja ykkur dálitla sögu. Fyrir 4—5 ár-
um stofnuðu skólapiltar á Núpi félagið Sjálfstjórn.
Bundust meðlimir þess samtökum, að vinna móti tó-
baksnautn, eftir að þeir liyrfu úr skólanum, og senda
lieim að Núpi skýrslu um starf sitt, á liverju ári. Eg
tel víst, að margt fallegt hafi verið sagt á fundum fé-
lags þessa, en samt sem áður geta mér ekki þótt áhrif
félagsins nægileg. Mér virðist allverulegur liluti með-
lima Sjálfstjórnar vera það, svona bara til að vera með.
An nokkurs skilnings á gildi þess starfs, sem stofnað
hafði verið til. Árið hefðum mátt ætla, að hefðu nem-
endur haft áhuga á sókn gegn tóbaki, Jiá væri þeim
ljúft að tilkynna félaginu árangur af starfi því, sem
þeir höfðu tekizt á liendur að inna af hendi. Eg liefi
ekki lalið bréfin, sem Sjálfstjórn fékk síðásta vetur,
en j>að er áreiðanlegt, að allur þorri meðlima Sjálf-
stjórnar hefir ekki látið til sín heyra. Hefir mér því
virzt, án jiess að ætla á nokkurn hátt að gera lítið úr
Sjálfstjórn, að telja megi, að nemöndum hafi orðið
veran i félaginu skammgóður vermir.
Eg tel víst, að sagan endurtaki sig á svipaðan Iiált
um alll land. Og þá hlýlur að vakna þessi spurning: