Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 61

SKINFAXI
61
um okkur, tóku í sama strenginn og kváðu í raun og
veru ófært að leggja af stað.
Eg leit til Halldórs og sá, að hann var að lmgsa sig
um. Svo sagði hann:
„Við skulum bíða til morguns, drengir. Þá verður
iíldega betra. Þið skuluð ganga vel frá bátnum og svo
farið þið á veitingahúsið og gistið þar.“
„Þorið þið virkilega ekki liérna yfir fjörðinn i þessu
veðri? Eru það karlmenni!?“ sagði Brynhildur og var
hægt að heyra liáð í rómnum.
Halldór hrökk við og roðnaði við þessi orð Bryn-
liildar.
Svo stökk hann niður i bátinn og settist við stýrið
og sagði okkur að leggja frá. Rómurinn titraði af
geðsliræringu.
Eg sagði drengnum, sem með okkur var, að hjálpa
Brynliildi niður i bátinn og gjörði hann það; en eg
flýtti mér niður í vélarúmið.
Svo var lagt af stað.
Við vorum ekki komnir nema skammt frá landi, þeg-
ar öldurnar fóru að skella yfir bátinn, og vissi eg þó,
að mun verra yrði þegar kæmi fram á fjörðinn, því
að þar næð'i aldan betur utan af hafinu. Eg liafði orð
á því, hvort Brynhildur vildi ekki fara niður i bátinn,
lil að verjast þvi að vökna. En hún neitaði því ákveðið
og tók sér sæti frammi á bátnum. Þar hlaut hún þó
að verða gagndrepa á fáum mínútum.
En hún hirti ekki um það.
Eg tók eftir því, að hún leit stöku sinnum til Hall-
dórs, en hann leit aldrei í þá átt, sem liún sat.
Þegar fram á fjörðinn kom var auðséð, að báturinn
mundi ekki þola ölduganginn, ef farið væri á lilið við
veðrið. Halldór breytti því stefnunni nokkuð, svo að
öldurnar skullu nú mest á kinnungi hátsins.
Enginn okkar talaði orð. Við fundum það öll, að
nú var barizt mn lif og dauða. Og það var ómögulegt