Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 67

SKINFAXI
67
aurum, er sóttir voru handa þeim ofan í vasa auðkýf-
inganna, án þess að sú talenta hefði ávaxtazt.
Þessvegna verður ríkið að leggja hlekki á framtak
einstaklingsins til þess að jöfnuður þrífist í því, sem
lýtur að þeningum. Ef til vill liefði verið reynandi að
fara þá leið, að láta hvern mann vinna í eigin þarfir,
safna og ej'ða, og skipta svo, jafna auðnum, t. d. á
hverjum mannsaldri.
En liætt er við, að það yrði ekki affarasælt, vegna
þess, að einstaklingarnir vendust um of á frjálsræði í
starfi og hugsun, leynt og ljóst, og færu meir eftir
eigin „duttlungum“ lieldur en vilja rikisins.
En stærsti gallinn væri el' til vill sá, að þjóðin yrði
safn meinagemlinga, sem liefðu tapað öllum álmga á
vinnunni og hefðu ekkert merkara markmið en að
stefna að þvi, að verða sem snauðastir, svo að ekkert
væri af þeim að taka. Það er alræmt mjög, að spar-
semdarmanninum hefir þráfaldlega blætt vegna eyðslu-
seggsins. Vegna óráðlingsins, sem ekki kann með pen-
inga að fara, og ofsækir og öfundar þann, sem betur
gengur, á að leggja liöft á einstaklingsfrelsið og reisa
nýtt skipulag — skipulag, sem tekur í sína arma að
mæla mat og vinnu!
Byltingastefnurnar segja, að þjóðskipulagið eigi að
vera reist á jafnrétti, því að náttúrulögmálum séu
allir jafnir. En það er einmitt ekki rélt. Og einmitt þess-
vegna ldýtur hugmynd þeirra um nýja jörð, þar sem
jöfnuður ræður í smáu og stóru, að verða órar dreym-
andi manna.
Við sjáum alstaðar mismun i lífinu, í riki náttúrunn-
ar, meðal dýranna, meðal mannanna sjálfra. Það er
náttúran sem ræður. Ætla mennirnir að taka að sér
að móla hana eftir eigin geðþótta, eigin skilningi á þvi,
hvernig lífið yrði hezt og ánægjulegast? Þvi fer betur,
að þeir geta það ekki. Það væri vopn í höndum vitfirr-
inga.