Skinfaxi - 01.04.1933, Qupperneq 75

SKLNFAXl
75
háar, svo að umsækjendur flykkjast um hverja lausa
stöðu, eins og soltnir hundar um bein.
Yandamálin eru mörg, sem okkar bíöa og þarf mikla
gæfu til aö leiða þau farsællega til lykta. Orka þjóðar-
innar er fjötruð i skuldum. Þær þurfa að minnka.
Þær verða sumar að falla. En þar þarf að viðliafa festu
og gætni. Ekkert verður gefið upp, án þess að það sé
tekið annars staðar frá.
Verkefnin eru næg fyrir höndum.
A undanförnum árum hefir ekki aðeins orðið vart
við dauða í þjóðlífinu, Iieldur lika líf, sem búast má
við að vilji njóta sín. Alþýðuskólar liafa risið allvíða
npp. Á bak við þá stendur eldmóður æskunnar og
skilningur þeirra, sem vita, að sú þjóð, sem á áhuga-
lausa æsku, á enga framtið. Frá alþýðuskólunum kem-
ur á ári liverju fjölmennur hópur æskulýðs, sem ósk-
ar eftir nýjum viðfangsefnum. Nemendasamhönd þeirra
gætu verið álirifarik. En þau virðast ekki enn hafa
komið auga á framtíðarstarf í þjóðfélaginu. Gætu þau
ekki barizt móti skyndibyltingum, barizt fyrir framtíð
alþýðuskólanna, sveitamenningunni, heimilin og is-
lenzk þjóðareinkenni.
Glæsilegra hlutverk gætu þau ckki kosið sér.
Og þá mun verða liægt að rekja til íslenzkra alþýðu-
skóla „ramar taugar“ í íslenzku þjóðlífi, jjegar stund-
ir líða. En hvernig sem þeirri baráttu lýkur, sem nú
er háð um skipulagsmálin, þá mun persónuleiki og
frelsisást mannanna sigra að lokum. Menn vilja lifa
og slríða fyrir þörfum sínum og sinna, njóta þess, sem
þeir afla og miðla öðrum af því — en ekki láta taka
það af sér né fara með sig eins og þræla eða óvitabörn.
Enginn hefir rétl til að byggja það, sem á að standa
um aldir, né lifa um efni fram og binda komandi kyn-
slóðum drápsklyfjar, þó að okkur hafi að nokkru leyti
þegar verið gert það, af þeim, sem á undan okkur eru.
Valdið til að bvggja, velja og hafna, á að vera hjá