Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 48

48
SKINFAXI
Hann sér ekki framtíðarlandið skrýtt skógi. En við hlið bónd-
ans stendur ungur sonur hans. Þeir horfa hvor á annan
litla stund. Þá segir faðirinn: „Veiztu hvað þú átt að gera,
þegar þú ert orðinn stór?“ „Já, eg ætla að skrýða landið
skógi; eg ætla að sá hér og þar og sjá svo þegar hann stækk-
ar. Það verður gamanl" Sonurinn þagnaði. Þeir horfast i augu
og i augnaráðinu felst full alvara. Þeir skilja hvor annan, fað-
irinn, sem ætlaði að stækka túnið sitt og prýða kringum bæ-
inn sinn, og sonurinn ungi, sem ætlar að skrýða landið skógi
og skapa þannig framtiðinni fagran hugsjónablelt um hverf-
andi kynslóðir.
Eg minntist á hamingjuleitina, sem við unga kynslóðin hefj-
um með vorinu. Útþráin kemur með vorinu, hjörtum geisl-
um æskumannsins. Allir fyllast starfslöngun og streyma út
i vorið, sólskinið og sumardýrðina. En lengst i hurtu sjáum
við há fjöll. Við sjáum ekki lengra, en bak við fjöllin bíður
hamingjan okkar, ef til vill, og ef til vill lengra i burtu.
Við skulum leita fjallanna og vita hvað við getum. Við skul-
um lita út í náttúruna og vita hvað við sjáum. Víða blasa við
fagrar, grasgrónar hrekkur og skrúðgrænar sléttur, þar sem
dunandi ár og syngjandi lækir liða til sjávar. Við sjáum lika
hraun og sanda. En eitt sjáum við ekki — skóg. Hvar er
nú sú dýrð, sem forðum seiddi Norðmenn liingað? Horfin!
Og skógarnir? Eyddir. Eru ekki einhverjir hændur, sem vilja
hefja merkið, — ganga út í náttúruna og sá hinu góða sæði.
Æskumenn! Það er okkar verk i framtíðinni, að skrýða land-
ið aftur skógi. Og þá er það einmitt vorið, sem réttir okkur
hjálparhönd. Við eigum ekki að hætta við það, fyr en það
er komið i það horf, að við megum vel við una. Einhvern
tíma ætti sú tið að koma, að þar yrðu fagrir skógar, sein nú
er hrjóstrugt og óræktað land. Það er einmitt vorið, sem
getur gefið okkur máttinn til að framkvæma þessi verk. Þess-
vegna hafa þau verið nefnd vorverk.
Og það eru sannarleg vorverk, að skrýða og prýða landið.
Það eru verk, sem góðir andar hjálpa til að vinna, — leiða
til sigurs. — Vorverk.
II.
Manstu ekki, lesari góður, hvað þú hefir ol't þráð vorið?
Manstu ekki þegar vetrarsnjórinn varð að lúta fyrir bjartri
og blíðri vorsólinni? Þá söng hjarta þitt af fögnuði. Þú veizt,
að vorið var að koma. Manstu ekki, hvað þú varst lirifinn,
þegar þú heyrðir fyrst í lóunni? Eða þegar þú sást fyrsta
fífilinn springa úl og grundina grænka? Jú, þú manst það.