Skinfaxi - 01.04.1935, Blaðsíða 60

60
SKINFAXl
meðal æskunnar hér á landi, eins og í Sviþjóð og annarslað-
ar, þar sem hún hefir fest rætur.
Tiilaga nefndarinnar iil félaganna var sú, að hefja þessa
starfsemi sem fyrst.
Fræðsluhringur er nú þegar stofnaður í „Velvakandi“ í
Reykjavík. Starfar hringurinn í þremur deildum og hefir
hver deild sitt verkefni. Sameiginlegir fundir eru haldnir
tvisvar í mánuði og gera þá deildirnar grein fyrir störfum
sínum, flytja erindi um efnið og ræða það sameiginlega.
Þetta er aðeins á byrjunarstigi, en það er sterkur áhugi
innan hringsins, og allir ganga með gleði að starfinu, og
þá má vænta góðs árangurs.
Starfsemin er i fæstum orðum i þvi fólgin, að hópar
manna, sem liafa sameiginlegan áhuga á einhverju verkefni,
t. d. sögu, skáldskap, landafræði, náttúrufræði, tungumálum
o. s. frv., tekur sig sainau, aflar gagna um hið valda efni
og vinnur svo að því sameiginlega, flytur fræðileg erindi
og ræðir efnið.
Starfsaðferðir hvers hrings eru þó mjög óbundnar og ekki
formfastar, en fara eftir því, sem heppilegast þykir við hvert
efni og eftir öðrum ástæðum, t. d. strjálbýli, þéttbýli.
Annars vil eg um allar nánari upplýsingar visa til hókar
eftir Friðrik Ásmundsson Brekkan, rithöfund, sein nýlega
er komin út. Bókin heitir Alþýðleg sjálfsfræðsla, er 140 hls.
og kostar kr. 2.50.
Bókin fjallar um fræðsluhringastarfsemina og segir sögu
hennar í Svíþjóð.
Þetta er mjög merkilcgt rit og gefur glöggar leiðbeiningar
öllum þeim, einstaklingum og félögum, sem kynnu að vilja
vinna eitthvað fyrir menningarmálin, á grundvelli fræðslu-
hringanna.
Tilgangur minn með þessum línum er sá, að vekja athygli
ungmennafélaganna á því, að hér er um mjög merkilegt mál-
efni að ræða, sem er þess vert, að þvi sé gauniur gefinn.
Það er sannfæring min, að ef ungmennafélögin bæru gæfu
til að útbreiða þessa starfsemi meðal æskunnar og aiþýð-
unnar i landinu, þá gæti hún unnið ómetanlegt gagn, ekkí
síður hér en annarstaðar.
Eg vil skora á ungmennafélögin að kynna sér þessa starf-
semi og vinna að framgangi hennar.
Ungmennafélögin þurfa að endurskapast, en í samræmi
við breytta tíma. Þau orna sér ekki að eilifu við ylinn af
fornri frægð. Þau eiga fyrst og fremst að vera menningar-