Skinfaxi - 01.04.1935, Qupperneq 67

SKINFAXI
67
með gamla fólkinu, ef honum verður ekki bjargað í tíma. Ann-
ars er þjóðsagnauppsprettan ótæmandi, því að þjóðsagnir eru
alltaf að skapast hjá alþýðu manna í landinu. Og þegar á allt
er litið, mun iíklega engin þjóð á hnettinum vera eins auðug
af þjóðsögum, að tillölu við fólksfjölda, eins og íslendingar.
Og það hefir verið sagt, að þjóðsagnasafn Jóns Árnasonar
sé með því bezta, sem lil er í heiminum. Það var því illa
farið, að sumir þeir menn, sem fóru að gefa út þjóðsögur,
skyldu ekki taka útgáfu á safni hans sér til fyrirmyndar.
Fáir stæðu betur að vígi að safna þjóðsögum en einmitt
ungmennafélagar. Þann starfa ættu þeir að taka að sér hver
í sinni sveit og kaupstað. Þar, sem engin ungmennfélög eru
starfandi í sveitum, ælti sambandsstjórn, í samráði við ung-
mennafélög, sem næst þeim búa, að útvega þar safnendur.
Jafnframt þessu starfi lægi beinast við að safna áskrifend-
um að útgáfu þjóðsagnanna Sögurnar ætti að senda jafn-
harðan til sambandsstjóra. Hann flokkaði þær niður eftir
efni og byggi þær undir prentun. Sæi hann fram á, að út-
gáfan mundi borga sig, eftir áskrifendatölunni að dæma, ættu
ungmennafélögin að gefa safnið út, en að öðrum kosti bjóða
Sögufélaginu útgáfuréttinn.
Þjóðsagnasafnið yrði myndað af: a) Nýsöfnuðum sögum.
b) Óprentuðum sögum, sem liggja í handritum í söfnum.
c) Sögum, sem prentaðar eru víðsvegar í blöðum og öðrum
ritum hér á landi og hjá íslendingum í Ameríku. d) Endur-
prentun á sögum úr þjóðsagnakverum, sem gefin hafa verið
út eftir aldamótin siðustu og eru orðin uppsehl og ófáanleg.
Öllu þessu yrði komið þarna fyrir í einni heild og vel floklc-
uðu. Þjóðsagnasafn þetta ætti að gefa út árlega í heftum,
t. d. 10 arkir á ári, sem auðvitað færi þó eftir því, livað
safnið yrði stórt. En gert er þá ráð fyrir að haldið yrði áfram
að safna á hverju ári, svo að allt af bættust nýjar sögur
við safnið.
Guðmundur Davíðsson.
5*