Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Side 12

sagt mér svo ég skildi, að hún skildi dönsku,
en gæti ekki talað hana. Ég fór þá að tala við
hana og spurði hana um krakkann, hvort hann
væri hreinn Grænlendingur og ekkert bland-
aður, því hann hafði alveg norrænt eða íslenzkt
yfirbragð. Og sagði hún það vera, hann væri
alveg hreinn Grænlendingur og ekki danskur.
Það er að segja, hún sagði „áp“ og „namik",
eftir því hvernig ég hagaði spurningum mín-
um. Við skildum síðan öll beztu mátar.
Fleiri fjölskyldur bættust síðan við hópinn
í Færeyingahöfninni og settu niður tjöld sín,
sem voru vandaðri en þeirra fyrstu, því það
voru tjöld frá ameríska setuliðinu, mjög góð.
Þetta fólk dvaldi misjafnan tíma, sumt fór strax
aftur. Meðal þess var ein grænlenzk kvinna,
sem leiddi tvö lítil „amerikamiut" sér við hönd.
Þau voru tvíburar. Var hún mjög montin af
þeim og lofaði okkur að taka mynd af henni
og þeim. Þau báru greinlega sams konar ættar-
mót og frændur þeirra sumir, sem ráðist hafa
til ríkis hér heima á sama hátt. Sjálf var hún
og þau betur búin og hlýlegar en hitt fólkið.
Var hún og systkinin (þau hafa verið 4—5
ára) klædd í kápur úr samskonar grænleitu
efni, sem hermannafrakkar eru gérðir úr.
Því miður hafði ég ekki tækifæri til að kynn-
ast fólki því, sem þarna kom og dvaldi um
tíma, nema mjög lítið sumu og flestu ekkert.
Spillti auðvitað málleysið miklu, og svo hitt,
að ég gat ekki farið í land nema stöku sinnum,
og þá ekki á hentugum tíma.
Þarna var dvergur, Bendt Kristiansen, 20
ára, ekki stærri en 10 ára krakki, en fimur
að fara með byssu og snillingur í höndunum.
Smíðaði hann ýmsa eigulega muni úr steini,
svo sem öskubakka og fleira, með alls konar
fígúruverki. Fleú'i voru og þarna, sem iðkuðu
þetta, þar á meðal Abel Lúkasen. Sá ég mjög
laglega smíðaðan öskubakka eftir hann og nafn
hans grafið á með slcrifletri.
Tveimur Jóhönnum hef ég gleymt að segja
frá. Var önnur 15ára, þroskaleg eins og jafnöldr-
ur hennar gerast bezt hér heima, klædd í stuttan
kjól og háa sokka með skó á fötum. Þegar ég
spurði hana hvað hún héti, varð hún feimin
og vatt sér frá og sagði fljótmælt „pásingilara".
En þegar hún sá að Kathrine var ekkert ótta-
slegin við mig, tók hún sig á og sagði mér að
hún héti Jóhanne. Ekki virtist hún skilja
dönsku.
Eitt sinn, er karlmennirnir höfðu komið á
kajökum sínum með hnísur, sem þeir höfðu
veitt, var ég staddur í landi. Þær stöllurnar og
margir fleiri fóru að skera sér þunnar flísar
af húðinni af hnísunum og tóku að tyggja
þetta. Dani nokkur sat við og stýfði og át. Ég
spurði hann, hvort það væri gott að borða þetta.
„Ja, ja, det smages meget fint“. Þá buðu þær
vinkonur mínar mér að bragða og ég tók og
át eins og Adam forðum. Og varð samt ekki
útrekinn úr Paradís. Þetta var furðu gott á
bragðið og betra en soðið, en töluvert seigt og
líkt tyggigúmmíi.
Hin önnur Jóhanna var 7 ára, ljómandi fal-
leg hnáta. Hún var í viðhafnarbúningnum sín-
um, saumuðum úr marglitu selskinni, upphá-
um „kamikum" og með mjög skrautlegan kraga
um hálsinn, gerðan úr marglitum, örsmáum
perlum, þræddum upp á band' í munstur, sem
minnti á mjög vel útsaumaðan dúk. Þetta var
afar skrautlegt.
Svo má ég ekki gleyma henni Soffíu litlu,
6 ára, sem var að reyna að kenna mér græn-
lenzku og las fyrir mig í granlenzkri bók, sem
ég var með. Myndarstúlka og skýr, svört á
brún og brá með dökka lokka og hnellin í vexti.
Þetta kunningjafólk mitt sumt gaf mér rit-
hönd sína skrifaða í vasabók.
Hvernig var þá þetta fólk á að sjá og að
kynnast því? Leit það út fyrir að vera af ís-
lenzku bergi brotið?
í fáum orðum sagt: viðmót þess var hið allra
elskulegasta. Líkamsgerð þess var dálítið sund-
urleit, þó var það fremur smávaxið, einstaka
með sérkennilega, dökka flekki í andliti, sem
sló á eins og mógrænni slikju. Þetta virtist
ekki vera eins og fastur litur, heldur sýndist
eins og húðin væri svo þunn. Þessi litareinkenni
eru til með íslendingum, en hafa blárauðan
blæ. En yfir þessu öllu hvíldi svo hinn barkar-
litaði blær, sem menn fá við mikinn sólbruna.
Og sólbrennt var það mjög á höndum og í and-
liti. Andlitslag margra og höfuðlag hef ég einn-
ig séð hér heima og limaburð, t. d. í verstöðvum
Greinarhöfundur o</ tvær grænlenzkar hlómarósir.
270
V I K I N □ U R