Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1950, Page 14

Stgurjón frá Þorgeirsstoðum:
Hj ónasængin
SMÁSAGA
Kolniðadimmt októberkvöld, slagveðursrign-
ing bylur á gluggunum; stormurinn ýskrar í
húsasundum, gruggugir vatnsstraumar liggja
á vegunum og skera farvegi í hjólför og troðn-
inga.
Ég sat heima hjá einum vini mínum, héldum
fjögur hóp, þrír strákar og ein stúlka. Var þar
glatt á hjalla, ýmislegt mælt og ekki allt úr
biblíunni, sagðar skrítlur, samdar stökur,
skipst á hnútum, en allt í græskulausu gamni.
Þegar leið á kvöldið var farið að spila: hjóna-
sæng.
Ég átti ekki góðu gengi að fagna í spilinu,
komst aldrei upp í sængina. Oft þóttist ég sjá
hilla undir töfrandi ársali, komst jafnvel alla
leið upp að rúmstokknum. En þá brást ekki, að
einhver keppinauturinn geystist fram úr mér
og vippaði sér inn fyrir sparlökin.
Félagar mínir skemmtu sér prýðilega á minn
kostnað, hlógu dátt og komu með ýmsar mein-
legar athugasemdir. Þeir urðu örir af eigin
heppni, gortuðu þindarlaust og kváðu mig vera
aumasta taðskeggling, sem getið yrði í ástamála-
þáttum íslendinga.
Þið hafið sjálfsagt einhverntíma séð soltinn
kött stjákla kring um heitan graut. Það getur
verið broslegt að sjá kvikindið sleikja út um
af ílöngun, halla höfði heimspekingslega
heimskulega, bretta rófuna og mjálma ámát-
lega.
Ég hef sennilega verið persónugerfingur katt-
arræfilsins. Og þar kom að lokum, að ég varð
þreyttur á þessu árangurslausa vokki umhverfis
hjónasængina, enda gramdist mér brúkin-
mennskan hjá spilafélögunum; lét þó allt kyrrt
liggja, en þóttist allt í einu uppgötva, að orðið
væri framorðið. Og ég þurfti að vakna snemma
næsta dag.
Meðan ég tygjaði mig til burtferðar, talaði
ég hressilega um óheppni mína, kvaðst muna
fífil minn fegri, hefði ekki alltaf verið horn-
reka í hirð Venusar. Ef til vill mundi líka sann-
ast hér það fornkveðna: Sá hlær bezt, sem síð-
ast hlær! Þegar þeir, spilafélagarnir, væru
farnir að njóta yls og dásemda í raunverulegri
hjónasæng, þá skyldu þeir gorta, en þangað til
sá rómantíski viðburður kæmi til þeirra, ættu
þeir að vera hógværir og halda sig á mottunni.
Það væri og sannreynd, að heppni í spilum og
ástum færi sjaldan saman.
Þótti þeim þetta strembin ræða. Spunnust
úr þessu efni nokkrar umræður, og kenndi þar
að lokum hálfkærings í málrómi og látbragði.
Stúlkan hafði tekið drjúgan þátt í óförum
mínum, bar þó ekki smyrsl á kaunin, fremur
ýfði þau og jók sársaukann. Hún fitlaði nú
við spilin og hlustaði brosandi á skæting okkar.
Allt í einu greip hún fram í rökræðurnar og
mælti:
„Strákar — ég hef ekki lagt sjálfa mig undir.
— Ef til vill hefur hann verið að bíða eftir
því. — Það er alveg óútreiknanlegt, hvað sumir
menn eru staðfastir, þeir geta staðist allar
freistingar, til þess að vera ástinni sinni trúir“.
Þetta vakti mikinn og háværan fögnuð hjá
andstæðingunum. En ég kunni ekki að meta
þessa fyndni.
„Og sá okkar, sem kemst upp í til þín, fylgir
þér heim í kvöld — þar mega hinir hvergi
koma nærri“, sagði annar dólgurinn og hló
með öllum kjaftinum, eins og hann teldi sér
sigurinn vissan.
En þessi lokkandi kvenmaður, sem allt í einu
var orðin þrætuepli í nýlendupólitík þriggja
stórvelda, sagði okkur að setjast. Svo fór hún
að gefa spilin. Fingralangir og titrandi hrifs-
uðum við gjafir hennar, bjuggumst til inn-
rásarinnar þögulir og harðir á brúnir, fjand-
samlegir hver í annars garð. Síðan veit ég,
að það tekur á taugarnar áð vera þjóðhöfðingi,
er hefur á höndunum herlið, sem er að leggja
út í tvísýna styrjöld, þar sem sæmd og frami
á að falla í skaut sigurvegarans.
Fimm ár höfðu liðið.
Þá var það á jólaföstunni, að okkur hjón-
unum varð sundurorða, þegar við höfðum geng-
272
V í K I N G U R