Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Blaðsíða 8

um Balease-eyjum. Þar sem á
eyjunum hafa fundist glöggar
minjar frá öllum þessum tímum.
Islenzkum sjómönnum er eyjan
heldur ekki ókunn, því frá Ibiza
höfum við fengið okkar allra
bezta salt í fiskinn og mörg ís-
lenzk skip hafa lagst fram und-
an La Canali, þar sem mest af
saltinu er útskipað. Þar voru
forðum íslenzku skonnorturnar,
Huginn, Muninn, Svalan og
Haukur tíðir gestir, en þetta eru
fræg íslenzk skip, frá þeim tíma,-
er við hófum að nýju millilanda-
siglingar á eimskipum. Sennilega
er Hvítanesið þó myndarlegast og
stærst þeirra íslenzku skipa, sem
þarna hafa komið 1 þessum er-
indum.
Spánverjar eru ennþá dálítið
gamaldags með afgreiðsluna á
saltinu. I staðinn fyrir að hafa
bryggjuna nógu langa, svo skip-
in geti lagst að henni, láta þeir
skipin leggjast fyrir akkeri úti-
fyrir og selflytja svo saltið á
prömmum út í skipið og það tek-
ur langan tíma þegar um stórt
skip er að ræða.
Þarna úti á bátalegunni var
hafið dimmblátt að sjá og sjór-
inn svo tær að vel sá til botns á
miklu dýpi. Yfir hvítum sand-
botninum léku sér kvikar smá-
fiskatorfur. Mikil gangskör var
gerð til að veiða þessa fiska, en
þeir virtust sjá við flestum
brögðum, samt tókst okkur að ná
í nokkur stykki og reyndist þetta
þá hinn bragðbezti fiskur með
millibragði á milli ýsuogmakríls.
Þetta munu hafa verið svokallað-
ir Massots. Fleiri smáfiskateg-
undir voru þarna, sem reyndu að
aðskilja sig og halda hópinn með
því að vera misjafnlega langtfrá
botni.
Við um borð horfðum dáleidd-
ir til lands, þar sem mjólkurlit-
aðan sand var að líta, en að baki
skógarræmu og svignandi á-
vaxtatré. Voru tré þessi með
breiðum trjákrónum, sem veita
góðan skugga þeim er vilja kæla
sig og leita skjóls fyrir hinum
brennandi geislum sólarinnar, en
sem gat verið að hlaupa úr ösk-
unni í eldinn, ef mönnum var illa
við skordýrin, sem þar virtust
eiga friðland.
Á ströndinni við La Salina,
saltekrurnar, dvöldu nokkrar
þýzkar, franskar og enskar fjöl-
skyldur, sem höfðu flúið úr hin-
um þétta ferðamannastraumi við
Majorka og töldu sig þarna hafa
himinn höndum tekið, sögðust
þeir hafa verið allsstaðar á Bab-
ase-eyjum og líkað sæmilega, en
þetta væri sjálf Paradís.
Inn til borgarinnar Ibiza með
sínum fornfræga og ævagamla
kastala, voru um 18 km. Þangað
lá oft leiðin á kvöldin eftir að
dimmt var orðið. Á leiðinni til
borgarinnar var margt að sjá,
sem er harla nýtízkulegt fyrir ís-
lenzka farmenn. Fyrst voru það
hinar miklu saltekrur, sem þekja
um 400 hektara lands. Þetta eru
grunnar tjarnir af tærum sjó,
þar sem saltið krystallast við
uppgufun, síðan er því staflað
saman í gríðarmikla hauga, sem
þorna í sólinni, þá er því ekið á
járnbrautarvögnum í hlöðurnar
við höfnina. Þar er saltið malað
og síðan flutt um borð í skipin á
höfninni. Þetta er sama aðferðin
og Karthagomenn notuðu við
vinnslu fyrir um 2000 árum,
nema þeir höfðu ekki járnbraut-
arvagna, en Spánverjar kunna
líka ennþá að bera saltið í körf-
um á höfðinu eins og þeir gerðu
í þá daga.
Bak við saltekrurnar er eini
flugvöllur eyjaskeggja, en síðan
taka við fagrir ávaxta-akrar,
sem breiða úr sér í allar áttir.
Hér og þar gefur að líta einstaka
hvítkölkuð smáhús á austur-
landavísu og ævafornar vind-
myllur, sem notaðar eru til að
dæla vatni um akrana eftir löng-
um rennum.
Þó gaman væri að skoða land-
ið og nappa sér ódýrum vínberj-
um hér og þar, þótti okkur skip-
verjum á Hvítanesinu mest gam-
an að busla í sjónum. Mátti segja
að hver stund sem gafst væri not-
uð til að stinga sér í sjóinn, og
vinna var ekki fyrr hætt en
allir voru komnir fyrir borð. Það
þurfti heldur ekki að vera að
hafa fyrir því að klæða sig eða
afklæða, því sundskýla var eina
fatið, sem við klæddumst.
Margir skipverjanna á Hvíta-
nesinu voru afbragsgóðir sund-
menn og köfuðu djúpt og lengi.
Milli skips og lands var ekki far-
ið öðruvísi en á sundi og var þá
stundum hörð keppni um hver
yrði fyrstur, þegar margir
steyptu sér í einu.
Þar sem það tók upp undir
viku að lesta skipið. Þá voru
menn orðnir þarna vel kunnugir
áður en lauk. Sérstaklega voru
margir okkar orðnir góðir kunn-
ingjar þýzku, brezku og frönsku
fjölskyldnanna,sem þarna dvöldu
og fóru ekki upp úr vatninu all-
an daginn. Á kvöldin var þá
stundum sezt saman í tunglsskini
undir trjánum og sungin þjóðlög.
Það var þá, sem franskur
froskmaður, er mikið gerði að
því að kafa meðfram ströndum,
sagði okkur frá því að hann
hefði fundið ævafornt skipstrand
eða að fornaldarskipi hefði verið
sökkt úti fyrir ströndinni. Þar á
meðal hefði hann fundið fall-
byssu, sem rétt örlaði í upp úr
sandinum, en þar eð grunnt
væri ofan á klöppina, þar sem
hún lægi, hefði hún ekki getað
grafist í kaf.
Nú varð uppi fótur og fit hjá
okkar beztu sundmönnum. Strax
og færi gafst í björtu var farið
að leita að staðnum á skipsbátn-
um og garparnir köfuðu hver eft-
ir annan og það mátti líka sjá
dálitla þúst á botninum í gegnum
tæran sjóinn. Hvað eftir annað
stungu Hvítanesmenn sér og
reyndu að sópa sandinum frá
þessari þúst, og sjá, að lokum
tókst ■ þeim að bregða enda um
þetta, en þyngslin voru þá svo
mikil, að engin leið var að lyfta
því frá botninum í jafn litlum
báti — án verkfæra.
Þeim hugkvæmdist þá að
skeyta við langri stakri línu, sem
náði allt upp í fjöru og nú risu
allir, sem á ströndinni voru
fengnir til að hala í. Spánverjar,
Þjóðverjar, Frakkar og Islend-
VÍKINGUR
288