Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Side 41

ur, að nú væri v.s Magnús lagður af stað, kvaddi
ég Gísla með virktum og þakkaði honum aðstoðina,
því að nú gat hann ekki meira gert, enda búinn
að gera vel, en ég hélt opnu sambandinu við Narfa.
Þótt v.s. Magnús hefði talstöð, eins og flestir bátar
höfðu þá, var hún þó ekki sterkari en svo. að
hvorki ég eða Narfi heyrðum í honum, fyrr en
hann fór að nálgast Narfa. En jafnvel eftir að
þeir höfðu náð sambandi hvor við annan, vildi ég
þó ekki sleppa sambandinu við þá, því að alltaf
gat eitthvað komið fyrir í vondu veðri og á þessum
hættulega stað, sem gerði það að verkum, að þeir
þyrftu á aðstoð að halda. Sátum við því við talstöð-
ina alla nóttina til skiptis, ég og aðstoðarstúlka
mín við símann, sem ég hafði orðið að fá mér, eftir
að hernámið hófst, og fyrst hafði komið lítill flokk-
ur brezkra hermanna, en nokkru síðar fjölmennt
lið Bandaríkjamanna, sem heimtuðu símasamband
hvenær sem var, jafnt á nóttu sem degi, og að
jafnaði höfðu þeir vörð á símstöðinni hjá mér oft-
ast allan sólarhringinn. Veðrið fór nú að vísu batn-
andi, en stranglega var bannað að minnast á veöur
í talstöðvum og útvarpi á stríðsárunum, svo að
ekki þorðum við að nefna slíkt. Heldur fór nú samt
að strjálast sambandið við Narfa eftir því sem á
nóttina leið og eftir að m.s. Magnús hafði fundið
hann og var lagður af stað til lands með hann í
eftirdragi. Síðast kallaði ég til Narfa klukkan tíu
um morguninn. Svaraði þá Narfi ekki, en Magnús
svaraði og sagði, að talstöðvargeymarnir hjá
Narfa hefðu tæmst fyrir skömmu og væri því ekki
hægt að ná sambandi við hann lengur. En annars
sagði hann að allt væri í bezta lagi og hann væri
kominn með Narfa inn á Papeyjarál „í ansk. .. .
ósköp góðu veðri.“ Og þá varð mér bylt við, því
að inni á biðstofunni sátu nokkrir Ameríkanar og
hlustuðu á, en ekki vissi ég hvort þeir höfðu tekið
eftir því eða skilið það. Kvaddi ég þá Magnús í
atburöur
skyndi og sagði, að hann mundi víst ekki þurfa
meira á mér að halda, og taldi hann það ekki vera,
enda mundi hann bráðlega ná sambandi við bát-
ana á Norðfirði. Frétti ég svo síðar um daginn að
Magnús væri kominn með Narfa til Norðfjarðar
heilu og höldnu, og nokkrum dögum síðar að Narfi
væri kominn til Akureyrar.
En svo var það nokkru síðar, að Þorleifur Jóns-
son, alþingismaður og hreppstjóri á Hólum, sem
einnig var stöðvarstjóri þar, hringir til mín og
spyr, hver hafi verið við talstöðina í Höfn, þegar
VlKINGUR
Narfi bilaði í tundurduflabeltinu. Mér varð hálf
bilt við, því að mér fannst hann eitthvað svo leynd-
ardómsfullur. Minntist ég þess, sem Magnús hafði
sagt um veðrið á Papeyjarálnum og flaug í hug,
að nú hefðu Ameríkanarnir kært okkur fyrir að
tala um veðrið. Ég sagði Þorleifi því, að ég hefði
verið mest við hana sjálf og tæki ábyrgð á öllu,
sem sagt hefði verið í stöðina. Gaf Þorleifur ekkert
út á það, þakkaði mér aðeins fyrir upplýsingarnar
og kvaddi. Heyrði ég svo ekkert frá honum meir
og gleymdi þessu brátt.
Nokkrum vikum síðar kom Esja á Hornafjörð
og kom Ásgeir Sigurðsson, skipstjóri í land og leit
hann inn til okkar, því að hann var góður kunn-
ingi okkar. Faðir minn fór til dyra og bauð honum
til stofu og kom svo til mín og sagði mér gestkom-
una. Bar ég þeim svo kaffi og spjölluðum við
nokkra stund. Allt í einu snýr Ásgeir sér að mér
og segir: „Ég er með málverk til þín.“
Ha? Hvað segirðu? Til mín!“ segi ég steinhissa.
Já, til þín. Það er frá Sverri Þór?
„Hver er nú það og hvernig stendur á því?“ segi
ég nú enn meira hissa.
„Nú, hvað er þetta, veiztu það ekki? Það er skip-
stjórinn á Narfa, sem þú hjálpaðir, þegar hann
var að velkjast bjargarlaus í tundurduflabeltinu
út af Austfjörðum."
Þrífur hann síðan stóran pakka, sem hann hafði
stillt upp við vegg og dregur þar upp úr málverk
af Öræfajökli eftir Jón Þorleifsson, með áletruð-
um silfurskildi frá skipshöfninni á Narfa. Og þá
rann upp fyrir mér ljós, að það hefði ekki verið út
af neinum kærumálum, S'em Þorleifur í Hólum
spurði mig, hver hefði verið við talstöðina þetta
umrædda sinn. Sagði hann mér svo skömmu síðar,
er ég spurði hann, að Þorbjörg dóttir sín, sem gift
er Þorsteini Thorlaciusi, föðurbróður Sverris Þórs,
hefði hringt til sín og beðið sig að komast eftir
því, hver hefði verið við talstöðina í þetta skipti.
Sagði hún honum, að skömmu eftir að Narfi kom
heim til Akureyrar úr volkinu, hefði skipstjórinn,
og að mig minnir, öll skipshöfnin, farið á mál-
verkasýningu, sem Jón Þorleifsson, listmálari
hafði opnað á Akureyri. Eitt fyrsta verkið,
sem þeir ráku augun í á sýningunni, var þetta
málverk af Öræfajökli, en Öræfajökull hafði ein-
mitt verið það fyrsta, sem þeir sáu af landinu,
er þeir nálguðust það í þessari eftirminnilegu ferð
(eins og víst raunar oftast er, þegar skip nálgast
landið úr þeirri átt). Hafði þeim þá flogið í hug
og orðið sammála um, að þarna væri tilvalin gjöf
handa bjargvættinum sínum við talstöðina í Höfn
í Hornafirði. Og þeir létu ekki sitja við orðin tóm!
Kann ég svo ekki þessa sögu lengri, en óska að
lokum mínum gömlu, góðu viðskiptavinum frá
þessum árum, austfirzku sjómönnunum, allrar
blessunar með þökk fyrir samskiptin.
Hulda Fr. Þórhallsdóttir.
321