Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Blaðsíða 24

Yfirburðir d öllum sviðum
nema kaupskipum
Háværar kvartanir í blöðum yfir getuleysi kaup-
skipaflotans og litlum smíðapöntunum hjá skipa-
smiðjum í Bandaríkjunum linnir ekki, jafnvel
styrkir ríkisstjómarinnar leysa ekki vandann. —
Formælandi skipaeigenda í Bandaríkjunum, Mr.
Ralph E. Casey, vakti athygli manna á þessu
vandamáli í ræðu er hann hélt við skólaslit í Ríkis-
háskólanum í New York, siglingafræðideild. Ræðu-
manni farast svo orð: Vér lítum svo á að U.S.A.
sé stjórnmálalega, fjárhagslega og hemaðarlega
sterkasta þjóðfélag, sem nokkumtíma hefir verið
til í heiminum. Fi’amfarir þjóðarinnar í geimvís-
indum hafa verið sannaðar svo ekki verður um
villst. Framfarir í læknavísindum á ýmsum svið-
um hafa verið svo stórkostlegar, að enginn hefði
trúað því fyrir 10—15 árum að slíkt væri mögu-
legt. „Manni, sem hefir starfað mestan hluta ævi
sinnar við ameríska kaupskipaútgerð, eins og ég
hefi gert, virðist þjóðin taka framförum á öllum
sviðum nema í útgerð kaunskina.“ Og Mr. Casey
segir ennfremur: I kaupskipaflota Bandaríkjanna
eru vissulega ný skip, sem eru um búnað allan ein-
hver hin beztu sem þekkjast, en samt sem áður
voru í bvrjun þessa árs, 65 af hverjum 100 20 ára
gömul eða meira, og í einkaeign voru 963 skip, en
1,138 fyrir 10 árum.
En ef við svo lítum á verzlunarskipaflota Rússa,
segir Mr. Casey, voru fvrir 13 árum síðan 1 skip
af hverjum 9 af skipaflota heimsins í eign U.S.,
en 1 af hverjum 24 í eign Rússa. Fyrir einu ári
hafði sú breyting á orðið, að 1 af hverjum 17 skip-
um bar „Stars and Strines," en 1 af hverjum 14
bar „Hamar og Sigð.“ Og ræðumaður bætti við:
Ef við áttum okkur ekki á því, sem hér er að ger-
ast, líður ekki á löngu að Rússar komist langt fram
úr okkur. Takmark þeirra er að auka verzlunar-
flota sinn, sem nú er 7 milljónir lesta Dw, í 25
milljónir Dw. lestir.
Eftir Shipb. and shipping Rec.
H.J.
Alla þessa löngu nótt var sag-
að í vindinn, sem nú hafði geng-
ið meira til norðurs. Bylurinn
hélzt hinn sami, með vaxandi
frosti. Allt var sýlað og frosið.
Svo birti af degi. Nú urðu allir
sem gátu að fara í að berja klak-
ann. Sigurður vék aldrei frá
stýrinu. Hann sat á lúgu, er var
á dekkinu aftan til við vélarhús-
kappann, hélt í stýrissveifina og
rýndi í sortann og öldurnar. —
Gunnar Laxdal sat gegnt honum
með bakið í bylinn og báruna, og
skýldi augum Sigurðar fyrir
vindi og vatni með sínum stóra
og sterklega skrokk. Sveinbjörn
annaðist vélina, sem malaði án
afláts. Við hinir þrír börðum
klakann. Það var erfitt verk og
árangurslítið, því klakinn var svo
klessulegur, að nær ómögulegt
var að fá hann til að brotna af.
Vantar, mastur og allt ofan-
dekks var hlaðið klaka. Báturinn
var orðinn siginn í sjó. Hver
bára sem kom, þó lítil væri, gekk
yfir hann, en skildi samt alltaf
eitthvað eftir, sem frosið gat.
Enginn okkar hafði fengið vott
né þurrt frá því veðrið skall á,
enda allt í lúkarnum á tjái og
tundri. Óli var nú orðinn þung-
ur og að því kominn að sökkva
undan þunga þessa klessulega
klaka. Menn gerðu sér litlar von-
ir. Það þurfti kraftaverk — og
það kom.
Sólargeisli brauzt gegnum sort-
ann. Það rofaði til. Einhver hróp-
aði: „Þarna er land!“
Já, þarna mótaði fyrir landi.
Það var alhvítt, en við þekktum
það* strax af sérkennilegu lagi
þess: Það var Snæfellsjökull.
Við vorum djúpt úti og höfð-
um stefnu fyrir öndverðarnes.
— Ósegjanlegur gleðistraumur
fyllti hugi skipverja, og máske
einhver þeirra hafi þakkað Guði
landsýnina. — Stefnunni var nú
breytt til lands og keyrt inn á
Dritvík. Þar lágu tveir kútterar
frá Patreksfirði. Skipstjóri ann-
ars þeirra lét okkur fá stóra
trossu, svo við gætum legið aft-
an í skipi hans. Þessi vingjarn-
legi skipstjóri lét svo nokkru síð-
ar draga óla upp að skipi sínu,
bauð okkur öllum yfir til sín og
lét bera okkur heita kjötsúpu.
I Drítvík lágum við í nær heila
viku. Þetta var mannskaðaveður.
Tvö íslenzk skip fóru í hafið með
manni og mús. Okkur skipverj-
um á Óla fannst páskahátíðin
þarna í Dritvík dimm og dauf-
leg. Við urðum matarlausir og
allslausir af öllum gæðum þessa
heims.
Gleðin við heimkomuna varð
sönn og unaðsleg, því að flestir
þar voru hræddir um afdrif
okkar.
304
VÍKINGUR