Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Blaðsíða 61

Sönn frásögn um hjörgun
FLÚTTAMANNA
Þegar við komum út úr bjór-
kránni, þar sem sigursöngur
Þjóðverja glumdi, var komið
niða myrkur, svartara en gröfin
sjálf.
Við stóðum kyrrir góða stund,
meðan augu okkar vöndust
myrkrinu, og studdist ég við fé-
laga minn.
— Ratar þú um borð? tJr
hvaða átt komum við hingað?
Getur þú áttað þig á því?
— Við förum til hægri, því að
sú er leiðin, sem við komum eftir.
Hér er jafn dimmt og í víti.
— Já, það er nú meira sem
myrkvun borgarinnar er algjör.
Maður verður bara að þreifa sig
áfram eftir hyggjuviti sínu.
Við gengum hægt eftir gang-
stéttinni. Ekki urðum við manna
varir, en hrutum öðru hverju um
reiðhjól, sem skilin höfðu verið
eftir við gangstéttarbrúnir eða
húsveggina.
Við töluðum um allt milli him-
ins og jarðar — um stríðið og
slæma þýzka koníjakið, sem ilm-
aði eins og brennt gúmmí og bar
reyndar hinn sama keim.
Þegar við komum á eitt götu-
hornið, var skyndilega gripið í
handlegg minn og ég ávarpaður
á enskri tungu.
, — Heyrið þið strákar, hvaðan
eruð þið?
Eg var sem steini lostinn. Að
heyra enska tungu talaða í Þýzka-
landi, meðan heiftug styrjöld geis-
aði var algjör undantekning. En
ég áttaði mig og svaraði að við
værum frá Svíþjóð.
— Guði sé lof, heyrðist rödd
segja, sem líktist hinni fyrri.
Komið með okkur dálítið afsíðis.
VlKINGUR
Við fylgdum þessum skugga-
legu náungum inn á baklóð í ná-
grenninu. Þar fengum við að vita,
að þeir voru brezkir flugmenn,
sem teknir voru til fanga, eftir að
flugvél þeirra var skotin niður.
Þeim hafði tekizt að flýja úr
fangelsinu og komist til Stettin,
þar sem þeir hugðust komast á
skip, er gæti flutt þá til Svíþjóð-
ar.
Þeir höfðu séð sænska skipið
,,Saxen“ í höfninni og áhætt að
tala við okkur, þegar þeir heyrðu
okkur tala annað tungumál en
þýzku. Og nú spurðu þeir hvort
við gætum smyglað þeim um
borð, áður en skipið héldi heim.
Þetta var auðveldara að segja
en framkvæma, því að bryggj-
unnar var vel gætt. En við viss-
um að varðmannaskiptifórufram
341