Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1965, Qupperneq 64

anum. Löng stund leið og við
bjuggumst við, að á hverri
stundu kæmist upp um Englend-
ingana. En loksins komu Þjóð-
verjarnir upp og lokuðu lúkunni
snyrtilega á eftir sér. Síðan héldu
þeir í land og okkur leyft að
sigla.
Við lögðum þegar af stað, og
aldrei hef ég yfirgefið þýzka
höfn með jafnmiklum létti. Við
tókum stefnuna í norður í áttina
til Gautaborgar og gamla „Sax-
en“ þrammaði áfram fyrir fullu
vélarafli.
Um kvöldið sóttum við skjól-
stæðinga okkar og annar þeirra
fékk að fara inn á salernið til að
skipta um föt. Hann sagði okkur,
að þetta væri í annað skipti sem
hann gerði í buxurnar í stríðinu,
allt út af taugaspennu, hitt sinn-
ið var þegar flugvélin varð fyrir
skotinu og hann varð að fleygja
sér út í fallhlíf.
Við buðum nú upp á OP súpu
og bjór og það eru víst ekki
margir, sem verða þegjandalegir
við slíkar kræsingar á fastandi
maga.
Þeir hlógu dátt er við sögðum
söguna af scháferhundinum. —
Annar Englendingurinn sagðist
ætla að kaupa sér Scháfer, þegar
hann kæmi heim og ávallt minn-
ast okkar er hann liti hundinn.
Áður en þeir héldu aftur niður
í keðjukjallarann, en öruggara
var talið að þeir héldu sig þar,
þar til komið var til Gautaborg-
ar, tókum við lagið og sung-
um saman „Lili Marleen“ og
„Es geht alles vorúber," sem var
„gangandi" slagari í Þýzkalandi í
stríðinu.
Þá fáu daga, sem ferðin stóð
yfir, færðum við flugmönnunum
mat fram í kjallarann. Við þorð-
um ekki að hafa Englendingana í
klefum okkar, því alltaf gat stýri-
maður rekist inn. Hvernig þeir
tækju þessu var aldrei að vita.
Við báðum flugmennina að raka
sig ekki, fyrr en þeir kæmu á
land í Gautaborg. Eftirlitið í
Sannagárdshöf ninni var mj ög
strangt og hugðumst við hafa
sömu aðferð við að koma þeim á
land og þá er við notuðum í
Stettin.
Allt gekk vel, við fórum í ferj-
unni yfir og voru Englending-
arnir glaðir mjög, er við héldum
upp til brezka ræðismannsins.
Við innganginn skyldumviðEng-
lendingana eftir og fórum.
Daginn eftir fengum við heim-
boð í ræðismannsbústaðinn, þar
sem okkur var þökkuð björgun
flugmannanna. — Við lýstum
ánægju okkar yfir því að hafa
getað orðið Bandamönnum að
liði. Næsta dag héldu flugmenn-
irnir heim með háloftaflugvél.
Enn sigldum við nokkrum
sinnum til Stettin og aldrei
komst upp um gerðir okkar.
Yfirleitt var ekkert meira um
þetta rætt, og var það vel.
Nokkrum mánuðum eftir lok
styrjaldarinnar fékk ég bréf-
spjald frá öðrum flugmannanna.
Sagðist hann búinn að kaupa sér
Scháfer-hund, eins og hann hafði
heitið. Bauð hann mér til dvalar
á heimili sínu skammt utan við
London, en enn hef ég ekki get-
að þegið boðið.
Frank Bengtsson.
344
VÍKINGUR