Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.1995, Blaðsíða 38

VÍKINGUR
staðar voru sokkin skip. Okkur var
sagt að bara þarna hefðu verið 250
sokkin skip. Ari síðar kom ég til
Bremen og þvílíkar breytingar. Þá
hafði þeim tekist að laga mikið til, það
var allt annað að sjá.“
Hef aldrei séð
skuttogara vinna
Nú er mikið rætt um að sjómenn
hendi fiski í sjóinn, það gerðist áður
fyrr einnig.
„Já, blessaður vertu. Það kom fyrir
að við fengjum kjaftfullt troll af karfa.
Fyrsti pokinn var hirtur, síðan var
restin keyrð úr trollinu. Það voru
rauðir flekkir um allan sjó.“
Guðmundur hætti á togara 1955
eftir að hann hafði verið skipstjóri á
ísborginni, en námi frá Stýriman-
naskólanum lauk Guðmundur 1928.
„Ég hef aldrei séð skuttogara vinna og
mig langar ekki. Ég er það slæmur í
fótunum að ég efast um að ég gæti
stigið ölduna.“
Eitt ár í landi
Eftir að Guðmundur kom í land
vann hann eitt ár í landi, í Isbirninum.
Það er eina vinnan sem Guðmundur
hefur unnið í landi. 1956 hóf Guð-
mundur störf hjá Sölumiðstöð hrað-
frystihúsanna, en starf hans þar var
fólgið í að fylgjast með lestun frysti-
skipa, hann fór með skipunum á
ströndina. Guðmundur var um fimm-
tugt þegar hann hóf störf hjá SH og
hætti ekki fyrr en hann var orðinn 82
ára gamall.
„Ég fór um borð í skipin þegar verið
var að byrja að lesta þau og fylgdi
þeim eftir þar til lestun var lokið. Ég
var skilinn eftir þar sem lestun lauk.
Ég man eftir að við vorum að lesta
Langjökul um páska í norðanroki í
Vestmannaeyjum. A föstudaginn
langa héldum við á Norðfjörð og
komum þangað á laugardag. Þegar
skipið var tilbúið að fara til Múr-
mansk var allt ófært og svo virtist sem
ég yrði veðurtepptur yfir páskana.
Bogi Ólafsson skipstjóri stakk upp á
að ég kæmi með þeim til Múrmansk.
Ég hringdi í yfirmann minn, sem
sagði það sjálfsagt. Við fengum þetta
fína veður til Múrmansk og tíu dögum
síðar vorum við komnir til Dalvíkur
og farnir að lesta aftur. Þetta tók
nánast ekki lengri tíma en ef ég hefði
farið frá Norðfirði til Reykjavíkur,
ófærðin var það mikil.
Það var unnið við skipin á öllum
tímum sólarhringsins og þetta gátu
verið langar vaktir, en aðbúnaður var
góður og fæði. Þetta var mjög
skemmtilegt. Ég hafði samskipti við
mjög marga og kynntist aldrei nema
góðu fólki. Það er algengt, ef ég er að
labba um hér í Kvosinni, að ég hitti
menn sem þekkja mig frá þessum
árum.
Við komum á flestar hafnir, alls
staðar þar sem var frystihús. Aðstaðan
í höfnunum var ekki alltaf góð, sér-
staklega í fyrstu. Skipin komust ekki
alltaf að bryggju og því varð að skipa
út á bátum.“
Þræddi kantana og fiskaði
meira en aðrir
Guðmundur segir sögu af Jóni
Oddssyni, sem var aflasæll skipstjóri.
Jón var staddur í Hull þegar til hans
kemur ungur Bandaríkjamaður sem
selur Jóni dýptarmæli, en á þeim tíma
höfðu íslensk skip ekki dýptarmæla.
„Þegar Jón tók að toga gat hann
þrætt kantana og fiskaði meira en aðr-
ir. Þetta vakti eftirtekt hinna skipstjór-
anna. Þegar þeir fréttu að hann gat séð
dýpið varð það til þess að aðrir fengu
sér dýptarmæla. Nú er svo komið að
skipstjórarnir sjá fiskinn í sjónum, svo
það getur ekki verið mikil kúnst að
drepa hann. Þeir verða víst að finna
fískinn, en eftir að þeir finna hann sjá
þeir hvar hann er.
Aður var þetta þannig, til dæmis
með Þórarin Olgeirsson; hann varð að
sjá til miða í landi og ef hann sá vel til
fiskaði hann mikið. Nú sjá menn þetta
allt saman — það kemur fram á
myndavélinni, tæknin er orðin hættu-
lega mikil. Með þessu er hægt að eyða
fiskinum í sjónum, en menn eru það
viti bornir að þeir leyfa fiskinum að
þroskast og lifa. Þetta blessaða land
okkar hefur góð skilyrði til að ala
fiskinn í sjónum, landið er það
Gubmundur fór um allt land þegar verib var ab lesta frystiskipin. Hér er eitt
þeirra skipa sem hafa flutt hvab mest af frystum fiski á undanförnum árum,
Hofsjökull.
38