Náttúrufræðingurinn - 1934, Síða 15

NÁTTÚRUFR.
61
lendi og ökrum. Sennilega slæðingur, sem óvíst er um, hvort
enn hefir ílenzt.1)
Akureyri, 1. okt. 1933.
Steindór Steindórsson, frá Hlöðum.
Bráðabyrgðar-skýrsla
um síðasta gosið í Vatnajökli
tekin saman at lóhannesi Áskelssyni.
I. Hlaupið.
1. Frásögn Hannesar bónda Jónssonar á Núpsstað.
„Þann 23. marz 1934, fór eg austur yfir Skeiðarársand í
póstferð. Er eg kom að Skeiðará, sá eg að hún var orðin korg-
svört og farin að vaxa. Var hún tekin að flóa upp á skarir og
vatnsgárar voru að flæða fram af eyrum. Eg þóttist því viss
um að hlaup væri í aðsigi, enda fór það að örfast, þó hægt
færi. Var hún að sögn þeirra í Skaptafelli ófær yfirferðar
morguninn eftir, en eg mun hafa farið yfir hana um kl. 4 síð-
degis. Svo var áframhaldandi vöxtur 24., 25. og 26. og var
þá komin mikil jakahrönn fram úr hennar eiginlega útfalli, þó
lítið væri það í samanburði við það, sem vant er að vera í
hlaupunum.
Þann 26. fór hún að koma undan jöklinum nokkru vestar
og fór þar að brjóta jökulbrúnina. Þann 28. óx nokkuð mikið,
en þó meira í fyrra útfallinu. Þ. 29. var farið að sjá smálæki
koma til og frá ofan jökulbrúnina. Gubbuðust þeir upp úr jökl-
inum fram-undir brúninni, þar sem hann fer að snarlækka, og
hefir þar að líkindum verið eitthvert gat eða glufa, þó ekki
sæist þar n'ein missmíði, enda voru nú farin að koma smáræsi
út undan jöklinum, þar til og frá. Jafnframt var farið að sjást,
að komið var vatn fram af miðsandinum.
Á föstudagsnóttina milli 29. og 30., fór hún aðallega að
sprengja jökulinn við vestra útfallið og voru þá dynkir
miklir. Á föstudagsmorguninn, er til sást, var sprungin jökul-
brúnin þar upp af og var að síga og gliðna frá aðaljöklinum.
Var hún svo þann dag að brjóta úr jökulbrúninni og kom þar
1) Sjá einnig bls. 00.