Samvinnan - 01.12.1949, Blaðsíða 46

AÐ VAR skrítið uppátæki að fara að
grafa brunn uppi í miðri brekkunni,
því að það var vandlaust að sjá að ekkert
vatn var þar að hafa. Þeir voru þegar
komnir þrjá metra niður í jörðina og enn
var moldin eins þurr og þjóðvegurinn er í
breiskju hita. Ekki var nokkurs staðar
deiglu að sjó eða finna. Þarna var ekkert
nema mold, möl og einn og einn erfiður
steinn. En jörðin var hörð eins og seinent
og hakinn náði ekki nema nokkrum þuml-
ungum lausum í höggi, en maður fékk þó
alltént að svitna fyrir kaupinu. Og þó til
einskis, um það var ekki að villast, því að
hér var ekkert vatn að fá fyrr en þá að
brunnurinn var kominn þvert í gegnum jarð-
kúluna og inn í hafið hinum megin.
En læknirinn var nú samt viss í sinni sök
og það gagnar aldrei að deila við dómarann.
Hann hafði simað eftir sérfræðingi frá
kaupstaðnum. Nú dugði ekki lengur að
treysta á fundvísi Lars gamla í Kirkjubæ
og pilviðargrein þótti nú of gamaldags veg-
vísari. Stálfjöður skyldi það vera. Þeir, sem
sáu til ferða sérfræðingsins, sögðu að hann
hefði verið sparibúinn er hann gekk um
landareignina og leitaði vatnsins. I tvo daga
gekk hann um með stálfjöðrina og mældi,
át góðan mat á kostnað læknisins og svaf í
milli sparilakanna í gestaherberginu. Það
skal nokkuð til að vera vatnsleitarmaður
hjá fyrirfólki.
Hér hafði fjöðrin sýnt líklegasca staðinn,
sagði læknirinn, og hér skyldi grafa brunn
sem mundi gefa þeim tærara vatn en klett-
urinn, sem Móses laust, brunn, sem geymdi
blátært vatn í júlímánuði, þegar aðrir
brunnar héraðsins voru þurrir og lyktuðu
eins og hálfþornaðir forarpollar.
En þeir voru fáir, sem trúðu. Það hefur
jafnan þótt fylgja lítil gifta þeim verkum,
sem unnin eru í sparifötunum. En svo gekk
kirkjuráðsmaðurinn eitt sinn út yfir akrana
með gullbjölluna í hendinni, og viti menn,
við akratakmörkin byrjaði hún að syngja
eins og steindepla. Og þá urðu menn vita-
skuld að kinka kolli til samþykkis. Enginn
gat leyft ,sér að tortryggja kirkjuráðsmann-
inn.
Og nú var trúin eina haldreipið, enda
þótt kristin trú megnaði ekki mikils hér,
því að því neðar sem dró með brunninn, því
þurrari var jörðin. Mölin varð dekkri og
fínni, en ekki vottaði enn fyrir deiglu. —
Hann tók eina skóflufylli enn og lét mölina
renna af skóflunni í fötuna, en hún var þeg-
ar nærri full og mest öll skóflufyllin hrundi
aftur niður ó brunnbotninn. Hann rétti úr
sárþreyttu bakinu og leit upp.
Stráklingurinn hafði auðvitað stolist frá
aftur. Það var ekki gagnið að piltinum
BRUNNURINN
Smdsaga eftir JARL HELLE
þeim og bezt væri að segja lækninum frá
því þegar í kvöld. Hér þurfti á röskum
manni að halda en engum liðléttingi, um
það þurfti ekki að deila, því að brunnurinn
mundi verða djúpur, fimmtíu metra að
minnsta kosti. Og þótt lækninum kynni að
þykja þetta og fengi Lingström til þess að
grafa í staðinn, mundi hann ekki taka sér
það nærri, því að maður gat þó alltént stað-
ið á eigin fótum, átti húskofa og túnblett
og dálítinn skóg og það hafði því aldrei stað-
ið til að maður þyrfti að vera með bukk og
beygingar fyrir framan nefið á sérhverjum
fyrirmanni, enda þótt læknir væri, og stæði
fyrirmannlegur á brunnbakkanum og setti
upp yfirlætissvip þegar maður miðlaði hon-
um af langri reynslu við svona verk.
Ekkert sást enn til stráklingsins. Hann
kallaði ennþá einu sinni á hann og barði
með rekunni í grjótið til frekari áherzlu.
En svo gægðist unglingsandlitið og ljósi
hárlubbinn út yfir brunnbarminn. Dragðu
upp fötuna þína, strákskömm, ætlaði hann
að segja, en sagði aldrei neitt, því að strákur
varð fyrri til og kippti í strenginn.
— Þú ert búinn að fá gesti, kallaði hann
niður í brunninum. — Þeir koma með póst-
bílnum. Tvær manneskjur. Held að það séu
Urban og Elín.
Jæja þá, hugsaði hann, nú byrjar skemmt-
unin, en sagði aðeins:
— Haltu áfram þínu verki, strákur, og
hættu að glápa á fólk. Upp með fötuna!
Jæja þá, eru þau komin, hugsaði hann á
meðan hann horfði á fötuna, þar sem hún
dinglaði í bandinu og hvarf upp fyrir brún-
ina. Bæði tvö, Urban líka. Eitthvað höfðu
þau nú orðið hrædd! Hann skríkti af ánægju
með sjálfum sér. Að Elin skyldi skilja karl-
inn og barnungann eftir, þegar hún fékk
bréfið. Þetta hafði hann þó vitað um leið og
Anna var búin að skrifa utan á umslagið og
hann sjálfur var búinn að sleikja frimerkið.
En að Urban skyldi taka sér frí frá spor-
vagnsstjórninni! Þvi hafði hann ekki reikn-
að með. Þetta var honum nokkurt áhyggju-
efni. Það var alltaf hægt að reiða sig á El-
ínu. Það vissi maður fyrirfram. Hún mundi
auðvitað fara að snökta þegar þau færu að
tala um mömmu hennar, sem enn hafði
ekki legið í gröfinni full tvö ár. En Urban
var öðruvísi gerður. Hann hafði ekki alltaf
46