Samvinnan - 01.12.1949, Blaðsíða 51

ISKITJÖRNIN mín hreiðrar sig
svo friðsæl inni á milli hæðanna.
Bakkar hennar eru svo brattir og trén
umhverfis hana svo há, að vindurinn
nær næstum aldrei að ýfa flöt hennar.
Þar, sem hún er breiðust, er hún í
mesta lagi 50 metrar. í stuttu máli sagt
er það næsturn því leikur fyrir dug-
legan stangveiði-mann, að kasta flugu
þvert yfir hana.
En það er bezt að ég segi eins og er,
svo ekki sé verið að pukra hér með
neitt: Það er enginn silungur í tjörn-
inni minni. Og eftir því, sem eg veit
bezt hefur það aldrei verið. En það
virðist aldrei hafa valdið neinum af
þeim, sem ég hef boðið að veiða í
tjörninni, neinum hrellingum.
Eg býð heldur aldrei öðrum að
veiða en þeim, sem kunna góð skil á
veiðurn, helzt sérfræðingum í listinni.
Og sé enginn silungur í tjörninni,
renna þeir a. m. k. ekki grun í það.
Þeir spyrja aldrei, og því ætti eg þá
að vera að segja þeim nokkuð frá því?
Ef ég byði venjulegum mönnum til
veiða, mundu þeir sennilega undrast,
að aldrei skuli taka hjá þeim. En
þannig er sérfræðingunum ekki farið.
Þeir vita, að í beztu veiðitjörnum
koma allt af fyrir dagar, þegar silung-
urinn tekur ekki. En þeir sjá strax, að
tjörnin mín er bezta veiðitjörn. Allt
þetta útskýra svo sérfræðingarnir í
stangveiði fyrir mér, og ef ekki tekur
hjá þeim, eru þeir bara hæst ánægðir,
því það sannar einmitt þetta sem þeir
voru að segja mér.
Sérhver stangveiðimaður getur sagt
þér, að urriðinn vakir aldrei að ný-
afstaðinni rigningu og ekki heldur
rétt fyrir rigningu. Ef heitt er í veðri,
er ómögulegt að lokka hann til þess
að gefa sig að flugunni, og hið minnsta
kul í lofti fælir hann alveg til botns
í tjörninni. Hið rétta veiðiveður er
stafalogn og skýjaður himinn, en jafn-
vel það er þó annmörkum háð, því
urriðanum er ekkert gefið um vissar
tegundir skýja. Eg þarf ekki annað en
að segja: Það er merkilegt að hann
skuli ekki taka í dag. Þá byrjar sér-
fræðingurinn strax að halda langan
skýringar-fyrirlestur.
Eg hef allt, sem til veiðanna heyrir,
geymt niðri við tjörnina. Við snotra
smábryggju úr sedrusviði, — því
sedrusviður dregur að sér urriða, —
liggur kæna með smáhólfum í hlið-
unum til að geyma í veiðarfærin. En
beztur af öllu er þó veiðikofinn minn,
lítil og skemmtileg líking af austrænu
musteri. Hann stendur alveg niður við
tjörnina, í liléi af trjánum. Inni í hon-
um hanga öll hugsanleg veiðarfæri á
veggjunum. Þar eru líka tvær kápur
úr olíudúk, því aldrei er hægt að vita,
nema helliskúr hvolfist yfir mann ein-
mitt í þann mund, sem urriðinn byrj-
ar að vaka og gefa sig að flugunni.
Þarna er líka svolítil kjallarabora með
þó nokkrum flöskum og nokkrum
baukum af ýmsu góðgæti. Það er svo
leiðinlegt að verða máske að hætta að
veiða bara vegna þess, að maður er
orðinn svangur. Og reyndur stang-
veiðimaður kærir sig heldur ekkert
um að stíga út í kænuna án þess að fá
sér fyrst ofurlitla brjóstbirtingu, bara
einn lítinn, til þess að verjast kuldan-
um. Hann verður líka að dreypa svo-
lítið í um leið og hann óskar veiði-
félaga sínum góðrar veiðar.
FISKIIJORNiN MIN
Gamansaga eftir
STEPHAN LEACOCK
Mér hefur alltaf þótt vænst um
þennan undirbúning. Það er svo auð-
velt að eyða hálfri eða heilli klukku-
stund í hann. Það er hvo margt, sem
athuga þarf og ræða um. Það þarf að
rökræða um þyngd veiðistangarinnar,
lit flugunnar, sem nota skal og mörg
önnur fræðileg atriði koma einnig til
greina. Það er til dæmis veðrið, hvern-
ig liatt sé bezt að hafa á höfðinu. o.
s. frv.
Einn af mínum kærustu gestum er
sérstaklega vel að sér um allt, sem
snertir hatta og liti.
„Eg held þú ættir ekki að hafa þenn-
an hatt í dag, gamli minn. Hann er
alltof dökkur í þessu veðri.“
„Eg notaði hann þó við veiðar all-
an síðastliðinn mánuð,“ segi eg.
„Já, en það var í ágústmánuði, svo
það hefur ekki komið að sök. En nú
er komið fram í september, og ég vil
eindregið ráða þér frá, að nota svona
dökkan hatt. Og hálsbindið þitt er
allt of dökkblátt, gamli vinur.“
Eg verð að viðurkenna, að stund-
urn verða gestirnir dálítið óþolinmóð-
ir, af því að enginn silingur lætur
sjá sig. Þá hrópa eg: ,.Þú ert svei mér
snjall að kasta flugu, það verð ég að
segja.“ Og þá verður veiðimaðurinn
svo upptekinn af því að kasta flugunni
alltaf lengra og lengia út á vatnið og
gleymir alveg silungunum sem ekki
koma. Eða þá að eg ræ með gestinn
alveg inn í þrengri endann á tjörn-
inni, þar sem öngullinn hans krækist
í sefræturnar og þá heldur hann, að
urriðinn hafi tekið. Ef það nægir ekki
til þess að sefa óþolinmæði hans, segi
ég snögglega: „Uss, var það ekki sil-
ungur, sem stökk þarna?“ Slík atliuga-
semd lokar samstundis munninum á
hverjum einasta stangaveiðimanni.
„Farðu frarn í stefnið,” hvísla eg;
svo ræ eg gætilega þangað, sem silung-
urinn vakti. Maður verður umfram
allt að hvisla, það hefur mest áhrif.
Og reynslan er sú, að þegar dagur
er liðinn að kvöldi og froskarnir hafa
skvampað í tjörninni, og öngullinn
liefur setið kxæktur í sefinu eða ef til
vill dregið rotinn trjábút úr botni
nærri upp á yfirborðið, að gestirnir
vita alls ekki, hvort tekið hefur hjá
þeim eða ekki. Jæja, en smátt og smátt
trúa þeir því sjálfir, að tekið hafi á
öngulinn, og þá byrja þeir að tala um
„þann heljaistóra urriða“, sem þeir
voru nærri búnir að veiða. Mörgum
mánuðum seinna koma þeir svo til
mín í klúbbnum inni í borginni og
segja:
„Manstu eftir stóra urriðanum, sem
eg var nærri búinn að veiða í fiski-
tjörninni þinni í sumar?“
—„Já, hvort eg man,“ sagði eg.
„Náðir þú honum nokkui'n tíma
seinna?“ spyr liann.
„Nei, aldrei,“ svara eg.
í hvert sinn, sem gestur minn lítur
tjörnina mína augum, staðnæmist
lxann og hrópar gagntekinn:
„Þetta er dásamleg veiðitjörn.“
„Já, sýnist þér það ekki?“ segi eg.
„Það er ekkert undarlegt, að þú
skulir hafa urriða í svona fallegi'i
tjöi'n.“
„Nei, það er sízt að u.'diast."
„Þú þarft sjálfsagt aldrei að flytja
seiði í hana?“
IFramh. á bls. 60)
51