Samvinnan - 01.10.1968, Side 37

eins og loftsteinn rétt óorðinn
að stjörnu,
snöggt
eins og hnífur stíngist
að hjöltum ( svörðinn
kemur strætisvagn hjá
og
hvolpurinn verður þar undir og deyr.
Faust hefur kölduflog,
hrakinn af sögunnar blöðum
fyrir sandkorni,
fyrir heimskunnar fargi.
III
Undirrót hlutanna er ekki
í hlutunum sjálfum
Amma sagði alltaf
maður sem gerir ekki mistök er aðgerðarlaus
en einhvers konar maðkur leynist jafnan
í mysunni
á hverjum jólum
Faust tekur upp hvolpinn
og blóðið, sem er eins og hökull
á höfðinu,
drýpur við fætur hans.
Hann breytir um lykil, fer og
opnar dyrnar og ganginn
og vinnuherbergið og kvöldið
út í geiminn
Og hann lætur frá sér hvolpinn á opna bók
og stafirnir svelgja upp blóðið um kverkar sér þyrstar
um aldir,
og slðurnar drekka það í sig um húðina á aungviti sínu
og það iíkist
rauðri loddarahúfu
á flatri hauskúpu bókmenntanna,
röð af upplýsingum
táknum
aftan við stafinn Z.
Vældu! Þá verða engin
stafsetningarvandræði
IV
Faust, sem ekki kveikir Ijós, þvi kvölin
sjálf hún varpar frá sér endurskini
dauðans,
stendur vita ráðalaus og segir:
Hundur bara ekkert nema hundur,
sem gæti hafa táknað sköpunina
en er nú helber staðfesting á dauða,
gæti hafa orðið fyrirboði
annars en er nú bara
moluð bein,
hundur bara ekkert nema hundur, svartur, hvítur eða öðru visi
tómhentur sendiboði, af því hér er enginn
leyndardómur
utan þráður sá úr höndum okkar
sem liggur yfrum hlutina, kringum flibbann á landslaginu
og uppum ermarnar á stjörnunum.
Undirrót hlutanna er ekki
í hlutunum sjálfum
hundur bara ekkert nema hundur,
sem horfir stjörfum augum inn í
sæta skel hrellinganna,
dvel þú, fagra mynd.
Verweile doch, du bist
so schön
Og Faust finnur að hann ber til hundsins ást
sem sprottin er af örvæntingu líkt og
örvænting sprettur af ást,
veit hvað gera skal en gerir ekkert,
þar eð hann hefur hvorki sárabindi
né
dýralækningaleyfi
né
umboð til að endurreisa heiður strætisvagna
Undirrót hlutanna er ekki
í hlutunum sjálfum og oftlega
ekki
á okkar valdi
Faust bara veit.
I fjarska vælir sírena
og bjölluhljómur deyr,
það er komið langt fram yfir páska,
Wagner kemur inn
að spyrja um heilsufarið.
Blessaður maðurinn ætlar að lifa
svo hann á dómsdegi
geti rætt um yfirburði
naftalíns
hundurinn þaninn svo augasteinar hans
spanna sjóndeildarhringinn
og blaðsíðurnar undir honum skjálfa
eins og fölar hvislandi varir.
Og nú veit Faust
að um það talar hann ekki,
nema kanske í greinarmerkjum,
kanske [ orðum í stórri nýrri bók.
Þetta er víst einna líkast
gráum minkapelsi yfir sál hans,
eða búningnum sem óþekkti hermaðurinn
ber innra með sér.
Og því fer hann og byrjar nýtt málverk,
eða glaðlegt smálag,
eða stóra nýja bók.
Það gerðist ekki neitt en við
sáum það alltaf fyrir
Öllu á botninn hvolft er tússblek
elsta systir blóðsins
og söngur endasleppur jafnt og
líf og dauði
og öldungis jafn laus við táknrænt gildi,
jafn dularlaus
og hægur.
Þ. Þ. þýddi.