Samvinnan - 01.10.1968, Side 51

Atli Már
JARPUR OG ÉG
Jónsmessunótt
Hóglega, mjúklega
hnígur regn í dal.
í rauðri moldu
undir rofabarði
blundar gimbill
með bláar granir.
Hljóðlát við bakka
á bjartri óttu
niðar seytla
fram svarðarmó:
Jarpur og ég
á Jónsmessunóttu.
Blikar á hófum
blóð jarðar,
mýrarauði
munaður feðranna,
við silumst fram götur
úr grárri fyrnd.
Þá rís þessi nótt
úr rökkursögum,
og liðinna alda
Ijúflingskvæði
ólga í smalans
æðaslögum.
„Ríðum og ríðum
til Logalanda"
á eldi fextum
áifafáki
rauðra hófa
í hnakki steindum,
— í nótt er ég riddari
á ríki mitt einn,
beizlið er drifin
dvergasmíði
og hríslan í greip mér
er gambanteinn.
í nótt synda huldir
náttúrusteinar
úr óræðum djúpum
álagavatna,
glóir á krossgötum
gullið rauða,
og gleymt því skal:
að götuna lötrar
húðarklár
með haust í augum,
meðan hljóðlega regnið
hnígur í dal.
Horfið að baki
er heiðarbýlið,
fallega konan
og fiðlan á veggnum;
sefgrænn bær
með sóley á þaki.
Sólvindur andar
sunnan yfir jökla
angan heiðanna
ilmi fjalldrapa
í funa dagsins
fram til strandar.
í dagsins önn
á yztu miðum
örskotsstund hvima
undrandi menn
að ströndum bláum
brynjaðir hreistri
í hálfgleymdum draumi
um liðið vor
og leik að stráum.
En simfónar heiðanna
syngja og kliða
og fífan á blánni
brimdansinn stigur
meðan Jarpur og ég
stiklum hjá keldum
og stefnum að ánni.
Töðugjöld
Fram sólrauða ása
í síðustu ferð
vaga örþreyttir klárar,
en áin í hyljum
hljóðlega streymir:
senn er þögnuð
sumarsins raust,
og blávængja skuggar
blunda í giljum,
það er eldur á lyngi
og íslenzkt haust.
í augum Jarps
grúfði aldanna myrkur
og þolinmæði
þúsund ára:
blíðustu augum
míns blessaða lands.
Þá fann ég brenna
í barnsins huga
torráða spurn
og tregasára:
— hvar tíundast mundu
töðugjöld hans?
Skilnaður
Við steininn beið
með beizli og hnakk.
Það var haust í lofti
og heiðin sölnuð,
kumraði lágt
og keyrði upp makka,
— ég kvaddi á bænum;
bljúgur stóð
úrætta klárinn:
— íslenzkra heiða
harðsporasaga
og hrakhólaljóð.
Rautt var hausttungl
í rofi skýja,
septembermánaðar
sölnuð tún,
vafin skuggum
og vetrarkvíða.
Um hraunastorku
og hófbitna móa
gamli Jarpur
götuna vagar,
fet fyrir fet,
en falinn að baki
leikvangur okkar
og Ijósir dagar.
Austankulið
klappirnar strýkur
og úlfgráar bárur
eltir að landi,
en fet fyrir fet,
f fölskini mánans
fýkur f spor,
unz ryðbrunnið þorpið
rís úr sandi ....
— og síðast það man:
að hnípinn í skugga
stóð hestur við gafl,
norpandi í kuli
og nætur beið,
meðan síðbúin rútan
rennur úr hlaði,
silast fram veginn
á suðurleið.
51