Samvinnan - 01.12.1984, Blaðsíða 47

Það hlýtur að hafa verið fólk fyrir
utan á meðan, sem horfði hlutlaust á
bæjarstjórnarhúsið og gosbrunninn -
°g kannski stráðu þau molum af volgu
brauði til dúfnanna.
Hver sína leið
Við göngum niður tröppurnar.
Ég held dyrunum opnum fyrir
henni. Vindurinn fyrir utan
Jætur stóran stráhattinn með gervirós-
>nni taka dýfur. Það er eins og hann
fljóti á vatni.
Sársaukinn verður örlítill og skarp-
ur eins og óháður sjálfum mér.
Á torginu borðar fólk pulsur. Dúf-
urnar fljúga upp.
Við horfumst í augu. Óháð hvort
öðru.
segir hún, eins og við hefðum
komið okkur saman um að segja bara
„Hæ“.
Hún velur sér leið. Óhjákvæmilega
Vel ég þá gagnstæðu.
Ungur maður býður mér Guð í
formi teiknimyndaheftis. Ég fæ hon-
um fimmkall og sting Guði í vasann.
„Guð elskar þig“, segir hann og brosir.
Unga fólkið er í bómullarbolum
með Tarzan, Tordenskjöld, kapp-
akstursbílinn, veðhlaupahestinn,
tunglflaugina og Marelyn Monroe
þrykkt á þunna bómullina yfir hjarta-
stað, yfir púlsinn og brjóstin. Svo
þcssir bláu tvístruðu litir. Kúrekar.
Sumarský. Vatn.
Ég er þrjátíu og þriggja. Og ekki
sérlega ungur lengur.
Skýin tvístruð. Svoleiðis var það
líka þann dag.
Við gengum upp tröppurnar. Þá
v°ru stúlkurnar á háum mjóum
hælum. Fótatak hennarheyrðist alltaf.
hötin okkar voru svo ný að það
þrakaði í okkur. Við vorum tauga-
óstyrk.
Við sátum á biðstofu ásamt útlend-
ingi og grannri ljóshærðri konu. Kon-
an var eldri en hann. Flann var alltaf
þrýsta hendur hennar. Hversu
nukið vissu þau um hvort annað?
Horaður maður með gleraugu, sem
satu skakkt, las upp fyrir okkur
hlausu. Við áttuðum okkur ekki á
orðunum. Samt sögðum við já á rétt-
um stöðum, háum skýrum röddum.
Við gerðum það háttstemd, eins og
við værum að fremja glæp eða eitthvað
heilagt.
Það hlýtur að hafa verið fólk fyrir
utan á meðan, sem horfði hlutlaust á
bæjarstjórnarhúsið og gosbrunninn og
borðaði soðnar pulsur á meðan og
ristaðar pulsur með grófri brúnni húð.
Og kannski stráðu þau molum af
volgu brauði til dúfnanna og létu þær
setjast á hendur sínar. Þannig gerði
maður líka þá.
Svo hentu fjölskyldur okkar hrís-
grjónum í hausinn á okkur. Við ókum
burt í vagni með stígvéli. Við vorum
gift.
Mikið vorum við gamaldags þá -
fyrir tólf árum. Við hefðum getað
verið okkar eigin foreldrar.
Við vorum staðföst. Við sátum á
skrifstofu. Ég hafði sparað dálítið
saman. Hún safnaði silfurskeiðum.
En við giftum okkur fyrst og fremst
útaf íbúðinni. Við vorum svo heppin
að ást okkar og tvö herbergi og eldhús
kom alveg heim og saman. Aðrir, sem
voru síst minna ástfangnir, urðu að
taka sporvagninn á hverju kvöldi.
Til að byrja með vorum við önnum
kafin við að vera nýgift. Við innréttuð-
um íbúðina eins þægilega og við
gátum. Hún bjó til lampaskerma úr
basti. Og við keyptum stóran spegil,
svo við gætum verið örugg um að líta
sómasamlega út, þegar við legðum af
stað.
Á þeim tímum litum við öll sóma-
samlega út. Stuttklippt, nýpressuð og
fín. Flár hennar vippaðist í krullur við
eyrun. Henni fannst hún vera veik, ef
lykkjufall kom á sokkinn hennar.
Þunnu gljáandi sokkarnir hennar
og varirnar. Það var mikilvægt. Hún
var með varaliti í gyltum hulstrum.
Hún dró varirnar upp, gerði þær
Smásaga
eftir
Dorrit
Willumsen
Þýðandi:
Kristín
Bjarnadóttir
Úr smásagnasafninu
,,Hvis det virkelig var en film"
Útg.: Gyldendal, Khöfn. 1978.
47