Samvinnan - 01.12.1984, Blaðsíða 48

Hver
sína
leið
Svo kom hraðinn. Svo
kom kvennabaráttan.
Vanþróuðu ríkin. Og
mengunin.
þrýstnar, gljáandi, rakar, viðkvæmnis-
legar. Jurtableikt. Appelsínublómi.
Hún stóð á undirkjól, meðan hún var
að þessu. í byrjun höfðum við ekki
efni á greiðslusloppum.
En strax og við áttum peninga,
keyptum við eitthvað. Við nutum þess
að kaupa. Föt. Húsgögn. Jafnvel
skartgripi. Við vorum nautnafullir
neytendur. Vörumarkaðir og stór-
verslanir tendruðu skap okkar, þó
bara það væri örlítil upphæð í budd-
unni. í mánaðarlok vorum við hér um
bil alltaf döpur. Og við skulduðum
iðulega í ísbúðinni.
Kannski leiddist okkur. Ég held að
af og til hafi okkur leiðst.
Svo kom hraðinn. Það var eins og
allt þetta, sem átti að vera merki-
legt, kæmi í köstum. í bítinu
náðum við vel að merkja aldrei að
verða leið á neinni grúppu, því þá var
önnur orðin mun frægari. Og ég náði
aldrei að kynna mér hvar væri hægt að
kaupa hash, því það var svo mikið um
þetta, alveg eins hægt að sleppa því.
Og í sexinu náðum við nokkrum
stellingum og flettum nokkrum
blöðum. Þá var pornóaldan búin að
vera. Og það kom samstaða í ástina
og hjásofelsið.
Svo kom kvennabaráttan. Vanþró-
uðu ríkin. Og mengunin.
Allt var þetta merkilegt á sinn hátt.
Og við gerðum hvað við gátum til að
lifa okkur inn í hlutverk okkar. En við
vorum viðvaningar og áttum stundum
bágt með að læra þau. Kannski tókum
við engum framförum vegna þess að
það komu alltaf nýjar og nýjar bylgjur.
Ný hlutverk. Og við óttuðumst að
vera of sein til. Ottuðumst að fylgjast
ekki nógu vel með.
Ég man þessi ár ekki sem neitt
samfellt. Öllu heldur sem röð af
myndum. Nokkrar þeirra eru oflýstar,
aðrar mildar og dularfullar eins og í
gömlum kvikmyndum.
Þetta er allt saman ofur venjulegt.
Ofureðlilegt. Ogstundum merkilegt.
Skilnaðurinn er líka venjulegur. En
mér finnst hann ekki alveg nógu
merkilegur.
Kannski á hann betur við hana.
Hún vill finna sinn eigin reynslu-
heim, segir hún. Hvað meinar hún
með því? Er hún allt í einu óreynd?
Eða ætlar hún að halda útsölu?
Upphaflega kunni hún ekki setning-
ar af þessu tagi. Upphaflega var hún
einkar blíð. Eða kannsi öllu heldur
óörugg. Hún var ailtaf hrædd um að
vera ekki nógu fín. Nógu afdrifarík.
Nógu aðlaðandi. Hún gekkst upp við
sérhverja eftirtekt og daður. Þó svo
það væri einhver slompaður nóbodý
eða ítalski legustólamaðurinn, sem
var sköllóttur, riðvaxinn og loðinn um
allan skrokkinn.
Það var nú ekki af því hún hefði
neitt áberandi mikla kynhvöt að augu
hennar og persónuleiki sögðu í sífellu:
„Kanntu ekki vel við mig?“ Hún hafði
satt að segja frekar daufa kynhvöt.
Jafnvel þegar hún var í tísku. Það var
eins og alltaf þyrfti að vera sök eða
sársauki með í leiknum. Samt átti hún
til að vera kelin eins og köttur og
stunur hennar ómuðu eins og særingar
eða bænir. Hún gat komið ótrúlega
blíðlega. En stundum var eins og hún
gerði það fyrir kurteisis sakir eða bara
til að koma sér í mjúkinn. Og henni
létti þetta líka litla þegar hún dag
nokkurn las í blaði að það væri ekki
hennar sök og alls ekkert bogið við
frammistöðu hennar, þó hún fengi
ekki fullnægingu.
Kannski var það ágætt fyrir hana
að kvennabaráttan kom. Hún
var lengi að tileinka sér hana.
Ég held það hafi verið eitt af þeim
hlutverkum sem hún átti hvað erfiðast
með að lifa siginní. En það gerði hún.
Fyrir mig var það ruglandi þegar
hún fór allt í einu að senda mig í
þvottahúsið. Eða þegar hún hélt lang-
ar og þróttmiklar ræður um sanngjarn-
ar kröfur sínar. Hún sagði meðal
annars að ég ætti sjálfur að hengja
fötin mín á herðatré og mætti ekki
framar pússa af skónum með vasa-
klútnum þó þeir væru rykugir rétt í því
að ég ætlaði út úr dyrunum. Þá tók ég
það upp að gera þá góða með buxna-
skálmunum - og ég fór sjálfur með
fötin í hreinsun.
Hún fór að tala um brjóstin á sér
eins og þau væru tvær sjálfstæðar
verur og vandræðagripir.
Hingað til hafði hún gert heilmikið
fyrir þau. Hún hafði keypt blúndu-
brjóstahaldara og gert sérstaka leik-
fimi, svo þau myndu ekki hverfa í
megrunarkúr eða fara að lafa, fyrir
innan fertugt. Nú voru engin takmörk
hve bágt þessi brjóst máttu eiga.
Línur þeirra voru alveg dæmigerðar
fyrir millistéttardrauminn. Þau voru
til einskis nýt. Ekki í takt við tíðarand-
ann.
Ef einhver sækist eftir því að vera
með brjóst, þá væri hægt að kaupa
þau. Eða láta blása sín eigin upp.
Jafnvel ekki útilokað að sjúkrasamlag-
ið yrði manni innan handar.
48