Samvinnan - 01.12.1984, Blaðsíða 34

Fjögur norsk Ijóð
Baldur Pálmason
íslenzkaði
Hesturinn
eftir Tarjei Vesaas (1897-1970)
Dagur var langur, lúamolla heit.
Lagzt yfir myrkur, kyrrð um heimareit.
Berfætt smámey gengur inn á gólf:
Góða nótt, pabbi. - Senn er klukkan tólf.
Út hún fer, en einn hann situr þar
við órutt borð og pappírsarkirnar.
Telpunnar koss á kinn brá geisla í lund,
en kenndist ei lengi, gleymdist eftir stund.
Nú skal vinna, nóttin er hans tíð,
næturstundin drjúg við hugaríð.
Hann lyftir höfði loks og augum snýr
mót ljóragleri. Hvað, er þarna dýr?
Já, ásýnd hests þar horfir stór og grá
í húsið inn, - þau augu myrkurblá.
Hreyfing er engin, öll er rúðan byrgð.
Þá opnast skáldi myndsýn týnd og syrgð.
Hann starir móti, minnist dráttarklárs,
sem móður streittist flesta daga árs,
unz féll að velli fyrir ofan garð.
- Faðir hans tár úr auga þurrka varð.
Um þennan hest var ætíð sýsl og önn,
aktygjamarr og traðk í bleytu og fönn.
í greip lá taumur. Töm varð drengsins mund
að teyma gráa klárinn marga stund.
•Jt.euFAR.-ft
Nú Grána ber að glugga hans í kveld
að glæða stilltan minninganna eld.
Nei, bíðum hæg. Hvort mun hann flytja frið?
Hann frakkur spyr: Hvað ertu að dunda við?
Hví siturðu þarna, bróðir? Býstu til
sem barn að gera öllu falslaus skil?
Þær spurnir rista orð og örk í gegn.
Eru þær kannski heilindum um megn?
Hvar finnast svör? Það er sem hlusti allt.
Úr augum dökkum les hann: Varast skalt!
Hans eigin bernska og æska standa þar
hjá öldnum jálk og krefja fast um svar.
-¥■
Þá gefst honum vitrunin: Góða nótt, pabbi minn!
- og greinir í huganum barnsvarir sér við kinn.
Blessun sé þeim, er í blundinum geislum stafa.
Bíða má hesturinn úti með spurningaklafa.
34