Samvinnan - 01.12.1984, Blaðsíða 52

Hver
sína
leið
Við öskrum ekki. Við
hötum ekki. Pess
háttar tilheyrir ekki
okkar kynslóð.
Við tókum uppeldi Karínu
léttar. Hún var orðin tveggja
ára. Svo hnöttótt að það var
engu líkara en hún rúllaði yfir grasflöt-
ina. Við reyndum ekki af sömu atorku
og áður að troða í hana réttri fæðu.
Hún var mest fyrir vanilluís og mold.
Við reyndum að nálgast hvort ann-
að á ný með veru okkar og sólbrennd-
um líkömum okkar.
Það var nokkurs konar samkomu-
lag. Vegna Karínu reyndum við að
komast hjá hjónaskilnaði. Við borð-
uðum líka kjötbollur og ís hennar
vegna. Og við dvöldum langtímum
saman á ströndinni.
En við vorum komin langt frá hvort
öðru. Við undruðumst hvort annars
húð. Við undruðumst hreyfingar
hvors annars. Tennur. Hár. En sú
undrun var sneydd allri gleði.
Ég sá hana fara í sólbað einn
daginn, nakta á svölum sem áttu að
vera í hvarfi. Það fór henni ekkert vel.
Það var engin dirfska í nekt hennar.
Hún hafði sleikt hárið aftur svo það
kæmi ekki í veg fyrir jafna brúnku.
Hún lá með annan handlegginn undir
höfðinu og andlitið mót sólu. Hún var
orðin mjaðmabreið. Hnén lipurt
bogin. Gullin mynd hennar í hvíld
minnti mig á litlu fílabeinsstytturnar,
sem læknar eitt sinn notuðu á feimnar
konur.
Ég sá fyrir mér byrgð herbergi og
síðklæddar konur með bleik og fjólu-
blá slör.
Og þegar ég snerti þurra hlýja húð
hennar í myrkrinu og hún tók mér af
umburðarlyndi, var eins og ég heyrði
í sífellu veika trúnaðarfulla rödd:
„Læknir, hérna finn ég svo til.“
Við fluttum aftur í bæinn og héldum
áfram að rífast. Það var eitthvað
rótgróið. Við fjarlægðumst hvort ann-
að eða hrintum hvort öðru frá okkur:
Hún, Karína og ég.
Stöku sinnum töluðum við kurteis-
lega og með jafnaðargeði um málin og
reyktum sígarettur á meðan. Stöku
sinnum náðum við saman. Þetta var
eins og sár sem ætíð þurfti að blása í.
Eða ýfa.
Draumurinn um að ná hvort öðru
gegnum húðina var enn til staðar.
Gegnum svitann. Gegnum hreyfing-
arnar sem voru þungar og liprar í
senn. Kitl eða sársauki sem vekur lyst
eða pirrar. Þessar stunur og andvörp.
„Óh“, segir tungan. „Ástin mín“,
segir tungan. „Guð minn góður“,
segir tungan, við þessu salta magni
holds. Til þess að sameinast enn. Til
að vera elskaður. Vera eitthvað.
Vegna draumsins um óuppnáanlega
hamingju. Eða vegna óskhyggjunnar,
að vera krafsaður á ósnertanlegum
stöðum.
En hún hafði ekki þörf fyrir þetta
lengur, sagði hún. Hún þurfti ekki
lengur þessa lykt af kyni eða þetta bor
í hold sitt.
Hún sagði þetta áður en lögfræðing-
arnir okkar byrjuðu að skrifast á og
sýna okkur bréfin. Og áður en ég fór
að hitta hana á skrifstofum þeirra í
fötum sem ég kannaðist ekkert við.
Hún gerði ekki ráð fyrir öðru hjóna-
bandi. Annars gerir hún ráð fyrir
mörgu. Hún virkar svo örugg, þegar
ég hitti hana af og til. Þegar við
göngum niður ókunnar tröppur og
hún segir: „Hæ“.
Nef hennar ber vott um festu undir
rómantíska hattinum. Hún er komin
með spora á stígvélin sín. Hvað á
þetta að þýða? Blóm. Spori. Þetta
hverfur. Fyrir tíu árum síðan fór fólk
ævinlega í ástarleiki í kvikmyndum.
Núorðið fer það í hnefaleiki.
Við hverfum. Hún, Karína og
ég. Eins og röð af myndum,
hverfulum og án sérstaks sam-
hengis. En var ástin með á milli
þessara mynda? Og hvers vegna merk-
ir maður sér það ekki með einhverju
móti, þegar hún hverfur?
Nú hverfum við hver til síns heima
eða á flótta.
Sársaukinn er örlítill og skarpur og
eins og óháður sjálfum mér.
Þegar ég hitti vini mína, eða okkar
vini, slær skugga á milli okkar. Eins og
þeir óttist að ég fari að vekja máls á
því.
Við horfum framhjá hvort öðru.
Óháð hvort öðru.
Við öskrum ekki. Við hötum ekki.
Þess háttar tilheyrir ekki okkar
kynslóð. Við erum í jafnvægi. Við
erum lipur.
Hún velur sér leið. Óhjákvæmilega
vel ég þá gagnstæðu.
Það má vera að einnig það sé
eitthvað tímabundið. Eins konar
hlutverk. Það fer ekki hjá því að það
sé eitthvað venjulegt. ♦
52