Samvinnan - 01.12.1984, Qupperneq 36

Dr. Eysteinn Sigurðsson:
Mínir vinir fara fjöld . . .
Eina eiginhandrit Hjálmars af er-
indinu MANNSLÁT er í Lbs.
467,4to V. I>etta er lítið kver, og
stendur erindið í opnunni sem hér
er sýnd.
Bókmenntaperlur er víða að
finna. Ein slík - meðal margra
annarra-erörlítið verk, aðeins
eitt erindi, eftir Bólu-Hjálmar. f>að
stendur í einu af handritum hans frá
efri árum, skrifuðu þegar heilsu hans
er farið að hnigna og greinilega má sjá
af kvæðum hans að hann er farinn að
finna óþyrmilega fyrir nálægð dauð-
ans. Það ber fyrirsögnina Mannslát:
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld,
ég kem eftir, kannské í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
Hér má vekja athygli á að sú villa
hefur komist inn í nokkrar útgáfur að
skrifað er „rifinn skjöld“ í næstsíðustu
línu. Þetta er alls óleyfileg „leiðrétt-
ing“; handrit Hjálmars sjálfs hefur
„rofinn" og því hefur enginn leyfi til
að breyta.
Annars er það alkunna að góð
listaverk leyna oft á sér. Þar má oft við
nákvæma skoðun finna ýmislegt sem
mönnum getur sést yfir við skyndilest-
ur. Þetta litla erindi samanstendur af
því sem bókmenntamenn nefna lík-
ingu - og reyndar fleiri en einni;
skáldið líkir sjálfum sér við hermann,
og líkama sínum, hrörlegum og
slitnunr, við herklæði, illa farin og
sundurtætt eftir langar og harðar or-
ustur.
Vinir hans, sem hann nefnir, geta
sem best verið vinir Hjálmars sjálfs
sem horfnir eru á undan honum; þá
líkir hann þeim sömuleiðis við þá sem
fyrrum börðust við hlið gamla her-
mannsins í orustum. Hjálmar/her-
maðurinn er þá að búa sig undir að
fylgja þeim fyrr en seinna á vit hins
ókunna handan við gröf og dauða.
í'
I
2foím Jjf
Jydui, JýrcL mama.
‘llfb Waiuíójr
/T) * i * •

dtnai'cCt f/'j> ^elLún
'xuvuriciifa) JhrmrmmA A ‘ • '
!'a fA A'TV » /, dteí/,
Wk? ,^)opW9icL(EihE
kcum lifíSJort tLUisr Jxxl
(%Jhf'Si$pTp.wm
Unbúfvrul S/töur cfcít
ifpwmiM Qtfugí.Min
Jfítekeáoi án.
ffiaf/fþwnnajn
? (f ^ c 'S'cirb oxs ep ^
36