Andvari - 01.06.1959, Qupperneq 99

andvaiu
STÚLKAN VIÐ HOKKINN
97
liólstað 23. ágúst, og þetta sama kvölcl
kom séra Sæmundur þangað að finna
heitmey sína. Var Stefaníu nú þorrið
allt óyndi, og hefur hinum ungu hjóna-
efnum eflaust sýnzt Hlíðin fögur þetta
kvöld, ekki síður en Gunnari, er honum
varð litið upp til sveitarinnar af aurun-
um við Markarfljót, enda þótt bleikir
akrar gleddu ekki lengur búmannsaugað.
Það var nú afráðið, að þau Stefanía
og séra Sæmundur skyldu gefin saman
f hjónaband um réttaleytið um haustið.
Um svipað leyti bárust Stefaníu allir
þeir peningar, sem Björg fóstra hennar
hafði heitið henni. Ilún var ekki sú
kona, að hún efndi ekki orð sín, þótt
væri hún ráðrík og harðskiptin og vildi
að gömlum sið hafa hönd í bagga með
gerðum ungviðisins. Stefanía gerði þegar
ráðstafanir til þess að kaupa uppsegjan-
leg, konungleg skuldabréf, útgefin 11.
desember 1801, fyrir þessa peninga. Þeir
attu ekki að liggja vaxtalausir í kistu-
handraða í Hraungerði.
Hjónavígslan fór fram á Breiðabólstað
eins og ráð hafði verið fyrir gert. Séra
Skúli Gíslason, tengdasonur Sigríðar,
vildi ekkert gjald þiggja af brúðgum-
anum fyrir þetta embættisverk sitt, en
hrúðurin gaf honum í pússunartoll
hring, sem hún átti.
Þegar brúðhjónin voru komin heim
að Hraungerði og farið var að kyrrast
l'nr hjá þeim, skrifaði maddaman unga
Páli frænda sínum tíðindin: „Þér sjáið
hér af, að ég er ekki lengi húin að
vera hér og get því Jítið sagt yður af
mér hér, nema vellíðan mína í alla staði,
°g að ég er svo vel ánægð, sem ég held,
a,N| nokkur maður geti verið, og get ég
víst aldrei fullþakkað það góðurn guði,
hvað gott hlutskipti hann hefur útvalið
mér“. Og þótt skammdegið færðist yfir
Suðurland, varpaði það engum skugga
a anægju prestsfrúarinnar: „Mér líður
mikið vel. Hg hef nú haft meira en
rokkinn minn mér til skemmtunar í
vetur“.
Þó hvarflaði hugur hennar stundum
til Húsavíkur: „Ennþá legg ég hér með
bréf, sem ég ætla að biðja yður að
reyna að koma norður, ef einhver ferð
skyldi falla.“ En það var ekki til verzl-
unarstjórans, heldur fóstru hennar, er
nú var setzt alveg að hjá honum.
Séra Sæmundur í Hraungerði var
mætur maður og höfðingsklerkur, svo
að Stefanía mátti vel una hlutskipti sínu.
En nokkuð hélt hann fast um skild-
ingana sína. Konunni hans þótti jafnvel
nóg um, hve vandlega hann gætti þeirra.
Rúmu ári eftir að hún kom að Hraun-
gerði skrifaði hún Páli þessi orð:
„Ég ætla að biðja yður stórrar bónar,
og það er að kaupa fjögur stearinljós
og einar sardmuöskjur eða dósir. Ég bið
um þetta af því, að þessi nýi sýslu-
maður okkar, ásamt Thorgrimsen, ætlar
að gera okkur heimsókn eftir nýárið, en
ekki samt mér til ánægju. En af þvi
maðurinn minn er eklci heima, þá verð
ég nú líka, þó skömm sé að, að biðja
yður gera svo vel að borga þetta fyrir
mig, því maðurinn lætur mig ekki hafa
peninga undir höndum, en mér þykir
það tortryggni við mig — sýnist yður
það ekki lílca?"
Aðra bliku delckri dró um skeið á
hinn bjarta himin, sem hvelfdist yfir
Hraungerði. Þegar séra Sigurður Thor-
arensen var látinn, fór Sigríði Pálsdóttur
að lengja eftir því, að séra Sæmundur
semdi við sig um tekjur þær, sem hún
átti að njóta af Ilraungerði — ekkju-
peningana. Ekki olli það þó óþreyju
hennar, að henni væri fjár vant, þvi að
séra Sigurður hafði verið stórauðugur
maður. En gamla konan var þannig
gerð, að hún vildi hafa sitt, við hvern
sem var að skipta.
7