Andvari - 01.01.1997, Qupperneq 137

ANDVARI
PRJÚ ANDLIT FJALLKIRKJUNNAR
135
inn ævintýraundrun í ætt við drauma sá ég opnast helli, hvar þögulir dansmenn og
dansmeyjar stigu sporið við brimandi bumbuslátt, huldusamþætt hljómlistinni, bund-
in í báða skó, blindingsleiknum stjórnað af slætti hljóðfæra hið ytra, hrynjandi blóðs-
ins hið innra, í samhljómi grátþrungins fagnaðar . . .(1973:111, 26).
Hér skreytir Gunnar textann með stuðlasetningu meira en góðu hófi gegnir
að mínu mati: lind í lágnættismollunni; altær uppspretta; dansmenn og
dansmeyjar; brimandi bumbuslátt; huldusamþætt hljómlistinni; bundin í
báða skó, blindingsleiknum stjórnað o.s.frv. Af þessu dæmi má einnig
glöggt ráða að orðanotkun Gunnars er allt önnur í þýðingunni en í frum-
textanum, hún er upphafnari og langsóttari, ef svo má segja: lágnættismoll-
unni í stað Natten; brimandi bumbuslátt í stað en Musik; huldusamþætt í
stað dele af; grátþrungins fagnaðar í stað Glæde græd.
Eins og sjá má af þessu dæmi vill brenna við að Gunnar þvingi eða beygi
íslenska textann undir stuðlun, til dæmis með því að bæta við orðum sem
ekki eru í frumtextanum. í eftirfarandi textadæmi má sjá annað slíkt tilfelli
og um leið þýðingaraðferðir þeirra Gunnars og Halldórs í hnotskurn. í
upphafi VI. kafla Leiks að stráum segir í frumtexta:
En Spndag saa jeg ved Kirken en lille Pige med stort gult Haar og meget blaa 0jne.
í þýðingu Gunnars hefur þessi látlausa lýsing breyst allmikið, auk þess að
vera stuðluð í bak og fyrir hefur hún verið gerð nákvæmari:
Meðal kirkjugesta á messudegi síðsumars var telpuhnáta, hárprúð og haddurinn ljós,
augun blá, svo að af bar.
Texti Halldórs er aftur á móti nánast bein þýðing á frumtextanum og
hljómar þannig:
Einn sunnudag kom lítil stúlka til kirkju, með mikið gult hár og blá augu.
Annan dyntinn notar Gunnar einnig sjaldgæf og torskilin orð í þágu ljóð-
stafa í stað algengra og einfaldra, svo sem „voðfelldir vitazgjafar“ (1,115),
„föngulegur frammálækur“ (I, 161), „milskið tónaregn, mettað anganvit-
und“ (III, 26) o.s.frv. í heildina tekið gætir ekki eins mikillar tilhneigingar
til að upphefja stílinn í þýðingu Halldórs. Gunnar notar meira af fágætum
og fornum orðum og orðasamböndum eins og sjá má í fyrrgreindum dæm-
um. Orðfæri Halldórs ber aftur á móti meiri keim af talmáli.
★
Eins og glöggt má ráða af þessum stutta stílsamanburði eru þýðingarað-
ferðir þeirra Gunnars og Halldórs mjög ólíkar. Halldór virðist fylgja frum-