Andvari - 01.01.1954, Blaðsíða 8

4
Jón Eyþórsson
ANDVARI
niður til þess að jafna sig. Jafnframt þessu gekk Steinþór upp
hlíðina meðfram hraunrásinni og Einar litlu fjær. Fyrir ofan
þá í hlíðarbrúninni var ný hraunspýja í framrás og virtist fara
hæst, enda var hún ekki komin ofan í aðalbrattann. Stóð Stein-
O 7
þór því í krika nokkrum milli hraunstraumanna og mun hafa
verið að athuga rennslishraða þeirra og kvikmynda þá.
Allt í einu sér Einar Pálsson glóandi bjarg losna úr hraun-
brúninni fyrir ofan Steinþór og velta af kasti skáhallt niður
hlíðina í stefnu á hraunfossinn. Þetta var ekki óvanaleg sjón,
og veitti Einar henni ekki mikla athygli í fyrstu. En í sömu
svipan sér hann Steinþór falla, en glóandi bjargið svífur fram
hjá. Ekki heyrði hann neitt hljóð frá Steinþóri og sá ekki held-
ur, að hjargið lenti á honum, en honum var þegar ljóst eða sagði
svo hugur um, að slys hefði orðið. Brá hann skjótt við og kallaði
jafnframt á Árna. Er Einar kom að Steinþóri, hafði eldur læst
sig í bakoka hans og buxnaskálmar. Fleygði hann sér þegar yfir
Steinþór og fékk þannig kæft eldinn. Einar þóttist þegar viss
um, að Steinþór væri látinn, þótt engir teljandi áverkar sæjust á
honum og eins hefði getað verið um yfirlið að ræða. I þessum
svifurn bar Árna að, og hófu þeir Steinþór á milli sín og báru
hann á öruggan stað, enda jókst nú grjótflug úr hraunbrúninni
sem óðast. Er þeir höfðu farið þannig um 100 m, stökk Árni til
baka og fékk náð myndavél Steinjrórs, en bakpoki hans var þa
hrunninn. Að því búnu hraðaði Árni sér sem mest hann mátti
niður að Nælurholti til þess að sækja hjálp, en Einar beið a
meðan hjá líki Steinþórs og með honum nokkrir ungir skátar,
sem bar þarna að.
Liðið var nálægt miðaftni, er slysið vildi til. I Næfurholti
var margt ferðamanna, er Árni kom þangað, og völdust úr þeim
hópi nokkrir harðgerðir menn til þess að snúa aftur á brattann
með honum. Var ferðin svo fast sótt, að eigi liðu nema rúrnar
fjórar stundir, frá því að Árni fór ofan að, þangað til að hann
var kominn aftur með hjálparsveit sína. Er leiðin upp fynr
Rauðöldur þó ærið löng og seinfarin, því að sums staðar verður