Andvari - 01.01.1953, Qupperneq 19

andvaiu
Gunnlaugur Claessen
15
illa tekið, en framkvæmdir drógust úr hömlu, svo að það var
ekki fyrr en 7 árum síðar, að bæjarstjórn tók næsta skrefið: að
fela borgarstjóra að láta gera kostnaÖaráætlun við að koma upp
bálstofu og líkbrennsluofni í Reykjavík. Um það leyti (3. marz
1929) flutti dr. Gunnlaugur erindi um bálstofur í Nýja Bió.
Rakti hann þar sögu bálfara erlendis og gat þeirrar undirstöðu,
sem þegar var lögð hér á landi með lögunum um líkbrennslu.
Þar næst sýndi hann frarn á, að jarðarfararsiðurinn og líkfylgd-
irnar gætu einatt haft hættu í för með sér, sem ekki sé til að
dreifa við bálfarir. „Fylgdimar í kirkjugarðana eru eins og til
þess gerðar, að menn verði innkulsa og að þeim slái í misjöfnu
veðri“. — Þá væri eyðing líkama í líkbrennsluofni á 1—2 tím-
urn ólíkt þrifalegri en rotnun þeirra í gröfinni, sem taki ára-
tugi, og auk þess sé ekki einu sinni því að heilsa, að trygging
se fyrir því, að líkið fái að hvíla í gröfinni, unz hinni ógeðslegu
totnunareyðingu þess er lokið. Og hvað sem hættunni liöi, væri
það aldrei nema óþrifnaður og ósamboðið nútímamenningu að
grafa lík í jörð til rotnunar. — Þá sýndi hann fram á, að jarÖar-
larir væru miklu dýrari en bálfarir, hvort sem litið væri á kostn-
aðinn, sem það hefði í för með sér, þar sem lóðir eru dýrar, að
Eggja til land undir kirkjugarða, eða þann útfararkostnaÖ, sem
emstaklingar bæru. — Enn tók hann til athugunar ýmsar mót-
bárur gegn líkbrennslu, til dæmis þá, að sumum kynni að þykja
það lýsa lítilli ræktarsemi ,,að láta stinga látnum vini eða vanda-
utanni inn í ofn eftir andlátið, í stað þess að grafa hann í skraut-
^egri kistu og fína til leiðið með venjulegum hætti . . . En ekki
astti að þurfa rnikla þekkingu eða íhugun til að skilja, að þótt
blóm og legsteinar kunni að prýða leiðið, er sá, er undir því
“Sgur, í hroðalegu rotunarástandi. Ef þeir, sem eftir lifa og
sakna hins dána, sæju hann í kistunni nokkrum tíma eftir
greftrunina, mundu þeir hiklaust fremur kjósa, að líkið hefði
verið brennt."
það
Ekki veit ég hve mikil aðsókn var að erindi þessu, en út var
gefiÖ í sérstökum bældingi ásamt grein, er dr. Gunnlaugur