Andvari - 01.01.1953, Qupperneq 70

66
Böðvar Jónsson
ANDVARI
uðu í flýti og drukku kaffi, en tóku því næst til við að gera að
aflanum, eftir því sem við átti, er fór eftir því, hvort fiskurinn
var ætlaður í salt eða til herzlu. Að því búnu gengu menn heim,
drukku kaffi með brauðbita og fóru svo að athuga veiðarfæri sín
eftir daginn, ef lína var lögð, og beita hana til næsta dags.
i Meðaltími, sem daglega geklc í róður og vinnu við afla og veiðar-
færi, mun að jafnaði hafa verið frá um kl. 4 að morgni til ld.
9—10 að kveldi, og þó stundum eitdrvað lengur, eða þá skemur,
eftir veðri og aflabrögðum. Mun sex klukkutíma hvíld og svefn
á sólarhring hafa þótt aligottý Með öðrum orðum var dagsverkið
látlaus vinna á sjó og í landi í 18 klukkustundir og þetta gekk
oft tímum saman, þegar gæftir voru stöðugar.
Nú er að segja frá vinnu okkar í landi á haustvertíðinni, þá
daga, sem maður ekki reri, eða ef skammróið varð vegna veðurs.
Fyrst og lremst unnum við frá fyrstu hendi mestan hluta allra
okkar veiðarfæra. Hampur var keyptur í verzlun og spunninn
á rokka. Tvíþætt hampgarn var notað í hrognkelsanet. Var það
grófgerður hampur, venjulega kallaður rússískur hampur. I
þorskanet var notaður langtum fíngerðari hampur, ljósari á lit
en hinn, nefndur ítalskur harnpur. Ilann var vanalega spunn-
inn fínni og notaður þríþættur. Svo spunnum við líka í hand-
færi og netateina, og yfirleitt var á þeim árum og svo fyrrum
unnið sem mest heima. Efnin leyfðu ekki að kaupa nema sem
minnst, og reynslan sýndi, að bezt var að vinna sem mest heima,
enda voru allir eitthvað að vinna, annað hentaði ekki.
Hér við sjóinn höfðu margir bændur tvo ársfasta vinnumenn
og vinnukonur að sama hófi. Vinnumennirnir áttu að róa og
reru sem fullgildir hlutarmenn allra vertíðir, þrjár að tölu, haust-
vertíð, sem fyrr segir, vetrarvertíð, frá kyndilmessu 2. febrúar
til 11. maí, og vorvertíð, frá 11. maí til 24. júní. Tímann frá
jólum til þess að vetrarvertíð byrjaði, var lítið róið, enda var þá
unnið af kappi við netagerð og fleira, sem að sjósókn laut. Líka
fórum við þá stundum héðan af nesjum róðrartúra suður í Garð-