Andvari - 01.01.1953, Qupperneq 97

ANDVAHI
Æðarvarpsrækt
93
að vatninu. Framhlið á skýlinu var engin, nema aðeins fyrir
fóstruna, sem stóð í öðrum endanum, og var breidd skýlisins
lítið eitt meiri en breidd fóstrunnar, en lengdin var urn 4 metra.
Þarna höfðu ungarnir greiðan gang úr fjörunni og inn í skýlið,
þegar úrkoma var, án þess að vera á nokkurn hátt þvingaðir inni í
húsi. Ungarnir komust líka fljótt á lag með að nota skjólið.
Þarna sátu þeir oft og lágu og hlupu svo beint inn í fóstruna
til að þurrka sig.
Vatnsflötur tjarnarinnar, sem ég notaði, var um 150 fer-
metrar. Mestur hluti hennar var ca. Vi meter á dýpt, en þó var
hluti af henni um einn m. á dýpt. Botninn var að mestu þakinn
sandi; á tvær hliðar var sandfjara, sem gekk aflíðandi út í vatnið.
Lækur rann í gegnum tjörnina og endurnýjaði vatnið. Tveimur
frystipönnum kom ég fyrir í fjöruborðinu framundan skýlinu.
Var önnur hliðin slétt við fjöruborðið, en hin stóð um einn cm.
upp úr vatninu, þannig að maturinn flaut ekki út úr.
Það fyrsta, sem ég gaf ungunum, voru marflær, sem ég sleppti
í pönnurnar, einnig hakkaði ég fisk í venjulegri hakkavél og
setti í pönnurnar með marflónum og nokkuð af smáum fiski-
maðk. Allt þetta kornust ungarnir strax upp á að éta. Skelja-
sandi stráði ég í vatnsborðið og fjöruna og tíndu ungarnir hann.
Eftir 3—4 daga fór ég að höggva fiskinn í mjög smáa bita.
Lét ég hann í pönnurnar og jafnframt í vatnsborðið kringum þær.
Marflær gat ég ekki gefið nema nolckur skipti, vegna þess hve
örðugt var að safna þeim, og fengu yngri ungamir engar mar-
flær. Fiskbitana hafði ég svo stærri, eftir því sem ungarnir stækk-
uðu, og þá fór ég líka að færa mig með matinn lengra fram í
vatnið, á meira dýpi. Þegar ungarnir voru þriggja vikna gamlir,
fór ég að gefa þeim þar sem vatnið var dýpst.
Fiskurinn, sem ég gaf, var þorskur, ísa og steinbítur, og einu
sinni náði ég í krækling, sem ég enti í nokkur skipti. Hann
varð ég að rnerja sundur.
Ungunum gaf ég fiskinn þrisvar á dag, á morgnana, eftir